Γράφει η Ειρήνη Αργείτη
(Β' Ετος Νομικής Δ.Π.Θ)
Ένας απλός ορισμός για τον όρο Πολιτική θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η συλλογική δράση με στόχο την αλλαγή ή βελτίωση των θεσμών.
Το πόσο όμως εφαρμόζεται στην πραγματικότητα αυτό είναι γνωστό σε όλους. Γι' αυτό το λόγο μάλιστα δεν είναι περίεργο πως, τη στιγμή που οι περισσότεροι τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας προοδεύουν, ο τομέας της πολιτικής βαδίζει τόσο αργά και τις περισσότερες φορές οπιστοδρομικά.
Και είναι απολύτως φυσιολογικό μιας που οι άνθρωποι μπροστά στον πολιτικό ξεπεσμό αντιδρούν είτε με παθητικότητα είτε προσαρμόζονται και υποτάσσονται στην κρατούσα κατάσταση με στόχο να πετύχουν τάχα τις φιλοδοξίες τους για μια καλύτερη κοινωνική ανέλιξη.
Οι σημερινοί πολίτες, θα έλεγε κανείς πως θυμίζουν τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι, αδύναμοι να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, κινούνται μέσα στα αδιέξοδα τους,προχωρούν υποταγμένοι.
Ωστόσο,υπάρχουν και οι πολίτες οι οποίοι είναι μεν δυναμικοί αλλά χωρίς κριτική σκέψη. Όσον αφορά τώρα για την τελευταία κατηγορία πολιτών, δηλαδή αυτοί οι οποίοι διαθέτουν κρίση, συμμετέχουν στα κοινά με υγιή τρόπο αποτελούν , δυστυχώς,την μειοψηφία.
Οι δύο πρώτες αναφερθείσες κατηγορίες πολιτών δημιουργήθηκαν μέσα από τις νέες μορφές εξουσίας που έχουν την τάση να χειραγωγούν τη μάζα, μαζοποιώντας την. 'Επειτα αυτή η κατάσταση στην πολιτική δεν αλλάζει, καθώς τα σημερινά παιδιά έμαθαν να ζητούν και όχι να προσφέρουν. Έμαθαν να κατηγορούν και όχι να διορθώνουν τα λάθη τους. Έμαθαν να κατακτούν χωρίς να κοπιάζουν. Έμαθαν να μην σέβονται την αξία της παιδείας, του πνεύματος, του ανθρώπου.Έμαθαν να υπερασπίζονται “κάτι” χωρίς να ξέρουν για αυτό.
Τότε, τους βρίσκουν οι “άλλοι” και τους τροφοδοτούν, τους πωρώνουν. Και δυστυχώς στην πώρωση δεν υπάρχει κανένας πόρος να υψωθεί και να αντικρούσει το μίασμα. Και γι' αυτό η κατάσταση θα μείνει όπως έχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου