Ο ουρανός είναι γκρίζος, φυσάει ένας ψυχρός άνεμος που παρασύρει, με ένα μελαγχολικό «τιν» «τιν», ένα άδειο τενεκεδάκι αναψυκτικού στο οδόστρωμα της Εθνάρχου Μακαρίου και η φωνή του Παναγιώτη Π., 63 ετών, που επέμενε μέρες γι’ αυτή τη συνομιλία («Θέλω να μιλήσω σε κάποιον. Οχι για μένα, για το άτομό μου, αλλά για όλους σαν εμένα») βγαίνει βραχνή, ισχνή.
«Νιώθω ταπεινωμένος, ένα κουρέλι. Χωρίς υπόσταση, χωρίς βάρος, ένα τίποτα μπροστά στους αρμοδίους, που ποτέ δεν γνωρίζουν κάτι για την υπόθεσή μου».
Χαμηλόμισθος του Δημοσίου στη Λαμία, ο κ. Παναγιώτης είναι ένας από τους χιλιάδες που αναμένουν επί ματαίω την έκδοση της σύνταξης.
«Αδικία και Αναξιοπιστία γεννούν ένα τρίτο άλφα, την Αγανάκτηση. Δούλεψα 35 χρόνια σε κρατικούς παιδικούς σταθμούς και κάθε μέρα, όλο και πιο βαθιά, ένιωθα ότι χάρη στον κόσμο που εξυπηρετούσα, υπήρχα. Δεν ήμουν έτσι στην αρχή, αλλά η καθημερινή τριβή με τη ζωή, μου έδειξε ότι η εργασία που μια κοινωνική ανάγκη μού προσέφερε ήταν δώρο. Ολα αυτά τα χρόνια, λοιπόν, δούλεψα με φιλότιμο, καρτερικότητα, υπάκουα, ήσυχα, σχεδόν πειθήνια, έλεγα σε όλα “ναι”. Ομως η πίκρα και ο θυμός γκρέμισαν μέσα μου τον ήσυχο υπάλληλο, με άλλαξαν, και αποφάσισα να λέω πλέον σε όλα “όχι”» ξεσπάει.
«Ενα αναξιόπιστο κράτος δεν είναι κράτος και η κοινωνία εξαχρειώνεται... Είμαι στον τέταρτο μήνα αναμονής. Το κύμα εξόδου μεγαλώνει (τον Ιανουάριο κατατέθηκαν στο Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων 1.847 αιτήσεις συνταξιοδότησης, 1.032 τον Ιανουάριο του 2010). Φοβάμαι πως, για τα λίγα ψίχουλα, θα περιμένω ακόμη πολύ...».
Συμβολικό ποσό έναντι 13ου και 14ου μισθού, περικοπές επιδομάτων (π. χ. θέσης ευθύνης), στο 4%, από 2,55%, οι εισφορές για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αναμονή 5,5 ετών για την έκδοση εφάπαξ - στο Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων εκκρεμούν 37.000 αιτήσεις. Μάλιστα, από το β΄ εξάμηνο του 2011 το εφάπαξ θα δίδεται περικεκομμένο κατά 30% ή, κατά μια άλλη εκδοχή, θα επιστρέφονται άτοκες οι εισφορές, που σημαίνει ότι π. χ. προϊστάμενος υπηρεσίας που συμπλήρωσε 35ετία, αντί για εφάπαξ 60.000 ευρώ θα πάρει 17.000 ευρώ. Πάνω από 500 πέθαναν περιμένοντάς το. Το ταμείο είναι μείον και για να γίνει επανεκκίνηση της διαδικασίας χρεάζονται 1,62 δισ. ευρώ. Πόθεν; Επιπλέον, η «ελάφρυνση» του κρατικού προϋπολογισμού από τη μισθοδοσία 120.000 υπαλλήλων που θεμελιώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης μέσα στην επόμενη διετία, θα «βαρύνει» με τη μορφή συντάξεων το ασφαλιστικό Ταμείο.
Ο κ. Παναγιώτης κοιτάζει το κομμάτι του δαπέδου ανάμεσα στα παπούτσια του με μάτια σκοτεινά, πυρετικά. Δεν μιλάει. Μοιάζει άξαφνα πιο μικρός, τρομερά συρρικνωμένος. Ενας παλαίμαχος της δουλειάς, που παραπαίει από τον εφησυχασμό στη ρήξη, από την ευλάβεια στο ανάθεμα. Εμπρός του, όχι ένας δρόμος αναστοχασμού, σοφίας, αλλά μια στενωπός δυσπραγίας, ρευστότητας.
«Από εδώ και πέρα θα λέω πλέον σε όλα “όχι”». Ενα είδος άμυνας, αντίστασης -πεισματικής, σχεδόν εφηβικής- στην ισοπεδωτική απαισιοδοξία. Ξένης προς την ηλικία της καρτερικότητας. Βαθιά ανησυχαστικής. Σαν να τραντάχτηκε και να γύρισε ανάποδα το βέλος της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου