Γραφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
H υφυπουργός Εργασίας, αρμοδία για θέματα μεταναστών Μαρκησία Αννα νταλ Αρα (διότι το απλό «Νταλάρα» νομίζω ότι της πέφτει πολύ λίγο...), δήλωσε, σχετικώς με την πρόθεση της κυβέρνησης να ανεγείρει τείχος για την αποτροπή της λαθρομετανάστευσης σε συγκεκριμένο σημείο των ελληνοτουρκικών συνόρων στον Εβρο, τα εξής περισπούδαστα: «Ιδεολογικά δεν συμφωνώ με τα τείχη, αλλά ως μέτρο πίεσης προς την Τουρκία το δέχομαι».
Σοβαρά;
Η Μαρκησία πρέπει να καταλάβει δύο τινά:
Πρώτον, ότι το ζήτημα δεν είναι ιδεολογικό, αλλά πραγματικό και, συνεπώς, απαιτεί πρακτικές λύσεις. Με άλλα λόγια, το ζήτημα αφορά το πώς η Ελλάδα θα υπερασπιστεί τα σύνορά της από την εισβολή (αν δεν σας αρέσει, την λέτε και εισδοχή...) των λαθρομεταναστών. Επομένως, οι ιδεολογικοί προβληματισμοί της δεν ενδιαφέρουν κανέναν, πλην της ιδίας και του στενού κύκλου της.
Δεύτερον, κάποιος πρέπει να της υπενθυμίσει ότι η κυβερνητική αρμοδιότητά της αφορά τη διαχείριση του μεταναστευτικού από την πλευρά των συμφερόντων των Ελλήνων πολιτών και όχι των μεταναστών. Διότι, είτε της αρέσει είτε όχι, εκλέγεται από τους έχοντες πολιτικά δικαιώματα, όχι από τους παρανόμως διαβιούντες στη χώρα.
Η διαφωνία με το τείχος στον Εβρο, για ιδεολογικούς λόγους, είναι μια στάση χαρακτηριστική του ημεδαπού radical chic, το οποίο γεννήθηκε στη Μεταπολίτευση από τη συνεύρεση ευζωίας και αριστερής ιδεολογίας. Οι εκφραστές αυτών των αντιλήψεων έχουν την τάση να προβάλλουν τις επιθυμίες τους για τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι έναντι της πραγματικότητας. Ισως νομίζουν ότι έτσι συμβάλλουν στην προσέγγιση του ιδεατού με το πραγματικό, αν και μου φαίνεται πιθανότερο ότι απλώς ικανοποιούν τον ναρκισσισμό τους. Κατ’ ανάλογο τρόπο, αντιδρούν στη μείωση των δαπανών του δημοσίου τομέα και στην περιστολή του κράτους προνοίας, αγνοώντας πλήρως τις αλλαγές που συντελούνται σε διεθνή κλίμακα και επιβάλλουν στην Ευρώπη την προσαρμογή με τα νέα δεδομένα.
Διερωτώμαι ειλικρινώς πώς θα φαινόταν στη Μαρκησία των Δημοσίων Σχέσεων αν αύριο ξυπνούσε στο σπίτι της (κάπου στα βόρεια προάστια, δεν αμφιβάλω...) για να ανακαλύψει ότι στο χωλ έχουν κατασκηνώσει διάφοροι φουκαράδες από το Πακιστάν. Ο σύζυγός της –τροβαδούρος εγνωσμένης κοινωνικής ευαισθησίας, σε βαθμό επαγγελματισμού– φαντάζομαι ότι θα τους προσκαλούσε στο σαλόνι και ίσως έκανε για χάρη τους και μια συναυλία στην Κύπρο, προκειμένου να απαλλαγεί από αυτούς. Η ίδια τι θα έκανε; Θα διέταζε το υπηρετικό προσωπικό να επιληφθεί του θέματος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου