Της Μαρίας Λίλα
Σε αυτήν τη χώρα όσο περισσότερα κλέβεις τόσο λιγότερες πιθανότητες έχεις να σε πιάσουν. Τα παραδείγµατα άπειρα, από το Βατοπέδι και τον Εφραίµ µέχρι τη Siemens και τον Χριστοφοράκο. Και το κερασάκι στην τούρτα έµελλε να µπει µε τον καινούργιο χρόνο και να ‘ναι πράσινο σαν τις περιοχές Νatura. Κοντολογίς, πού πας, ρε Καραµήτρο, µε τέσσερα και πέντε στρέµµατα;
Νοµίζεις πως µπορείς να χτίσεις; Νοµίζεις πως είσαι ίσος και όµοιος µε αυτόν που έχει 10, 20, 30, 40 και 100 στρέµµατα; Πλανάσαι πλάνην οικτράν και δώσε πίσω την µπουλντόζα που σε χρεώνουν µε την ώρα.
Είσαι µεγαλογαιοκτήµονας, είσαι παράγων, είσαι κεφάλαιο; Μόνο κι εφόσον είσαι δικαιούσαι να βάλεις µπρος να χτίσεις τη σπιτάρα σου στα πάνω από 10 στρέµµατα γης που διαθέτεις. ∆εν είσαι, λυπάµαι, έχασες.
Εσύ, εγώ και ο διπλανός µας που, κατά ρήση Πάγκαλου, µαζί καθήσαµε και τα φάγαµε και απ’ ό,τι µας λένε παίξαµε και χάσαµε.
Προσωπικά δεν θυµάµαι να έπαιξα. Ούτε στο Χρηµατιστήριο ούτε στο Κίνο ούτε στο Τζόκερ ούτε στο ΛΟΤΤΟ. Πουθενά. Μας θυµάµαι µόνο να τα «παίζουµε» καθώς µαθαίνουµε για δοµηµένα οµόλογα και κυκλώµατα απατεώνων που λυµαίνονται τα Ταµεία και κάνουν τις συντάξεις µας να µοιάζουν ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό.
Ούτε η επιµήκυνση δεν µε κάνει πλέον να γελώ.
Μια µηχανή του χρόνου µόνο θα ήθελα να βρω για να µεταφερθώ στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, που κατέβαινα και φώναζα «Αλλαγή». Μια αλλαγή θέλω και τώρα, αλλά δεν βρίσκεται κανείς για να την κάνει σε αυτήν τη χώρα. Μια αλλαγή εδώ και τώρα κι ας πέρασαν από τότε κοντά τριάντα χρόνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου