Γαρδένιες και τεμένη

Tου Παντελη Μπουκαλα

Ιλιγγο προκαλούν τα πεντέμισι εκατομμύρια ευρώ των ληξιπρόθεσμων οφειλών του κ. Τόλη Βοσκόπουλου. Δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς, το ύψος τους φέρνει ζάλη και σκοτοδίνη. Αλλά μαγνητισμένοι από τον όγκο των οφειλών, αφήνουμε κάπως στο περιθώριο ορισμένες άλλες πτυχές του ζητήματος. Τα χρέη αυτά χρονίζουν· λίγο τους λείπει για να σβήσουν είκοσι κεράκια γενεθλίων. Στη μακρά αυτή διάρκεια είδαμε κυβερνήσεις (πράσινες και γαλάζιες) να έρχονται με παιάνες και να απέρχονται με καγχασμούς και αναθέματα και πρωθυπουργούς να κρατούν στο ένα χέρι το μαχαίρι (που θα έφτανε ώς το κόκαλο) και στο άλλο το νυστέρι (που θα προχωρούσε ώς τη ρίζα της σήψης).

Τα πρόσωπα άλλαζαν, παραδίδοντας το ένα στο άλλο τη σκυτάλη της περί καθάρσεως ρητορικής και περί πατάξεως της φοροκλοπής, το σύστημα όμως (το Σύστημα μάλλον, με κεφαλαίο το σίγμα, αν όχι όλα του τα γράμματα) παρέμενε άθικτο, κυρίαρχο, δεσποτικό· ένα σύστημα απαρτισμένο από μηχανισμούς (η περιβόητη κρατική μηχανή και τα παρακλάδια της), νόμους παραθυροβριθείς, φωτογραφικές απαλλαγές, ιδιόρρυθμες αντιλήψεις περί δικαίου, εθιμικές διευκολύνσεις φίλων. Αρκούσε να είσαι «μεγαλο-», ό, τι κι αν ακολουθεί το επίθετο αυτό, ακόμα και ο απαξιωτικότερος χαρακτηρισμός (μεγαλοφοροφυγάς π. χ.), για να αποσπάσεις την κατανόηση και την εύνοια του κράτους ή τέλος πάντων κάπoιων από όσους το στελεχώνουν, από τα χαμηλά του ώς την κορυφή.

Μια δεύτερη πτυχή του όλου θέματος αφορά όχι τα χρήματα που χρωστάει ο κ. Βοσκόπουλος, αλλά όσα κέρδισε, επίσης ιλιγγιώδη, για να χρωστάει όσα χρωστάει. Δεν ξέρω αν πληρωνόταν σε αναλογία με τις γαρδένιες που σκόρπιζαν στα πόδια του κάθε βράδυ οι εν βακχεία πελάτες (βακχεία με ουίσκι μπομπέ είναι βαρύ πράμα, μα την αλήθεια, και κάπως πρέπει να ξαλαφρώσεις), το σίγουρο είναι ότι για πολλά χρόνια, ως θεράπων της πάνδημης καψούρας, υπήρξε δημοφιλέστατος. Εβρισκε δηλαδή και αυτός και οι άλλοι του πανθέου μυριάδες συμπατριώτες μας πρόθυμους να σπαταλήσουν του κόσμου τα λεφτά για μια φιάλη αδιαγνώστου περιεχομένου (στο οποίο συχνά έβαζαν φωτιά πάνω στην πίστα, με προσάναμμα πετσετάκια-δεκαχίλιαρα ή πεντακοσάσευρα) και να τον αποθεώσουν πετώντας του λουλούδια που θα αρκούσαν για να καλυφθούν οι σχετικές ανάγκες σε είκοσι χάι κλας γάμους.

Πού βρίσκονταν όλα αυτά τα λεφτά και πού η άνεση να ξοδεύονται μέσα στα τεμένη της νύχτας για ένα καπρίτσιο και δυο φωτογραφίες; Μάλλον εκεί που τα ψάχνουμε τώρα δήθεν έκπληκτοι: στη φοροδιαφυγή και στη φοροκλοπή, στη διαφθορά και στον χρηματισμό μικρών, μεσαίων και μεγάλων, στις πηγές του κατά ΠΑΣΟΚ «λαϊκού καπιταλισμού». Ε, τόσα σκάνδαλα, γνωστά (ελάχιστα) και άγνωστα (αμέτρητα), έριχναν χρήμα στην αγορά. Και ένα τμήμα του χρήματος αυτού έπρεπε να προσφερθεί σαν σπονδή σε κάποια από τις θεότητες της νύχτας.

Από ζεϊμπεκιά σε ζεϊμπεκιά ο «πετυχημένος και μάγκας» και από τσιφτετέλι σε τσιφτετέλι «το μωρό», δεν πήραμε είδηση, κορυβαντιώντες, ότι το Ζάλογγο είχε φύγει από την Ηπειρο.