Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Το έγραψα και παλαιότερα αλλά τώρα το συνειδητοποιούν περισσότεροι νοµίζω. Ξανακούσατε κιχ για παγκοσµιοποίηση;
Λίγα µόλις χρόνια ήταν σαν ροσόλι, σαν δροσάτη τσίχλα, και αποδείχθηκε φουσκότσιχλα. Τώρα φτου κακά, τσιµουδιά. Και αν αναφέρεται γίνεται για να δηλωθεί µια κατάρα, µια πανδηµία, µια οικονοµική χολέρα. Ετσι µάλιστα που διαδίδεται είναι σαν τη λέπρα, κολλητική. Καταστρέφονται διαδοχικά και µεθοδικά άκρα, µύτες, χείλη, αυτιά και αργότερα τα ζωτικά όργανα. Αλλά και κάποια άλλη πανώλης εξορκίζεται πλέον. Και µάλιστα από τους πρώην αγιατολάχ της: ο µεταµοντερνισµός.
Διαβάζω πως «ξόφλησε», πως «ξεπεράστηκε», πως «υπερβάλλει», πως υπονοµεύει, πως κερδοσκοπεί και κερδοσκοπεί και πως επιτηδεύονται µ αυτόν ατάλαντοι, φιγουρατζήδες και σαλτιµπάγκοι.
Οταν τα έγραφα αυτά, ήµουν συντηρητικούρα, µούχλα κ.τ.λ. Αλλά είχα δει και είχα δει κι ακούσει πενήντα χρόνια µόδες χλαπάτσες, τραγούδια λαπάδες και χορούς ξεφτίλες.
Και περίµενα στη γωνία. Οχι γελώντας, κλαίγοντας, διότι είχαν πέσει στη λούµπα όπως µε την παγκοσµιοποίηση οικονοµολόγοι µε περικεφαλαία, ταλαντούχοι νέοι καλλιτέχνες που αντί για δηµιουργοί έγιναν οπαδοί, θεούσες περιπλανώµενων γκουρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου