Ο «πολιτισμός» και το «ποδήλατο»

Tου Γιωργου Mαντελα

Οι Αμερικανοί έχουν ένα θεώρημα που λέει ότι μια εφημερίδα μπορεί να μεταδώσει με την ίδια ένταση την είδηση της πτώσης ενός ποδηλάτου κι ενός... πολιτισμού.

Μια κυβέρνηση μπορεί να κάνει το ίδιο;

Στην περίπτωση της εφημερίδας, το απότοκο της μετάδοσης μπορεί να είναι και το κλείσιμο, αν η είδηση δεν «πουλήσει». Εξέλιξη σίγουρη, όταν η απώλεια του μέτρου εξελίσσεται σε συνήθεια, όπως απέδειξε η πρόσφατη αμερικανική και όχι μόνο δημοσιογραφική ιστορία.

Στην περίπτωση μιας κυβέρνησης όμως;

Ας μιλήσουμε με «ονόματα». Ενας υπουργός μπορεί να ανακοινώσει, με την ίδια ένταση, τον διορισμό ενός υπηρεσιακού παράγοντα και την αποπομπή του διοικητή της Εθνικής Τράπεζας; Αντιλαμβάνεται, δηλαδή, τη διαφορά ανάμεσα στο «ποδήλατο» και στον «πολιτισμό»;

Αν ναι, η συζήτηση έχει νόημα να πάει παρακάτω. Αν όχι, τότε ας κλείσει εδώ, γιατί αλλιώς είναι σαν να προσπαθείς να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Ωρες - ώρες, δημιουργείται η εντύπωση ότι το ελληνικό κράτος, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, λειτουργεί με την ίδια λογική (τουλάχιστον εδώ υπάρχει μια συνέχεια). Αυτή των αδερφών Μαρξ, όπως συνοψίζεται στην εξής φράση: «Αυτή είναι η άποψή μας κι αν δεν σας αρέσει, έχουμε... κι άλλη».

Μέχρι προχθές, η προσπάθεια που γινόταν ήταν να πεισθούν οι ξένοι επενδυτές ότι η Εθνική είναι μια ανεξάρτητη τράπεζα, που λειτουργεί με καθαρά ιδιωτικοοικονομκά κριτήρια. Μια κρίση ήταν αρκετή για να επαναφέρει τα πράγματα στην προτέρα κατάσταση και την Εθνική στον «ευρύτερο δημόσιο τομέα». Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα. Η λογική του «δικού μας μαγαζιού», με την οποία γίνεται η διαχείριση της πολιτικής στην Ελλάδα, έχει ρίζες, είναι κραταιή. Και δεν πρόκειται να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα αλλάξει ποτέ...