Η γλώσσα του τατουάζ

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

O Νικολάι Λίλιν κατάγεται από τη Σιβηρία, είναι συγγραφέας και σχεδιαστής τατουάζ και ζει στην Ιταλία, στην περιοχή του Τορίνο. Στο βιβλίο που εξέδωσε πριν από οκτώ μήνες με τίτλο «Σιβηριανή αγωγή» («Εducazione siberiana», εκδ. Εinaudi), αφηγείται τη ρωσική παράδοση των τατουάζ των ποινικών, αλλά κυρίως την εκπαίδευση και την ανατροφή των παιδιών στα χωριά όπου ζουν οι αποκαλούμενοι «έντιμοι εγκληματίες», οι απόγονοι των Ούρκα, των θρυλικών ληστών της ταϊγκά.

Ακολούθησαν απειλές κατά της ζωής του. «Γράφω για την αντίσταση του σιβηριανού λαού που εκτοπίστηκε και εξοντώθηκε από τους κομμουνιστές», λέει στη «Ρεπούμπλικα». «Είμαι απολιτικός, αφηγούμαι μόνον όσα έχω δει και ζήσει, όμως όποιος ονειρεύεται ακόμη τον μαύρο κομμουνισμό θα με προτιμούσε νεκρό. Να γιατί έβγαλα άδεια οπλοφορίας και το βράδυ, η γυναίκα μου, η τετράχρονη κόρη μου κι εγώ κοιμόμαστε με το Καλάσνικοφ δίπλα στο μαξιλάρι».

Ο Νικολάι Λίλιν είναι μόλις 29 χρονών και έμαθε από τους γέρους του χωριού του την τέχνη και την παράδοση του τατουάζ. «Είναι μια γλώσσα, ένα αλφάβητο, που αφηγείται την ιστορία των ανθρώπων πάνω στο δέρμα τους. Σε μας ο σχεδιαστής του τατουάζ είναι ένα είδος παπά και ξέρει τη ζωή όλων, τα πιο βαθιά μυστικά τους».

Το βιβλίο του δικού του σώματος είναι γεμάτο «φράσεις» στιγματισμένες στα χέρια, στα μπράτσα και τον αυχένα. «Η πλάτη είναι άδεια, εκεί σχεδιάζεις κάτι μόνο μετά τα σαράντα σου, είναι σαν μυθιστόρημα που γράφεται σιγά σιγά και οι λευκές σελίδες περιμένουν».

Με τους φίλους του (έτσι αποκαλεί τους πελάτες του) διατηρεί επαφή μέσω του Ίντερνετ. «Συμφωνούμε, οι άνθρωποι μού αφηγούνται τις ιστορίες τους, εγώ ετοιμάζω ένα σχέδιο, μετά συναντιόμαστε σ΄ ένα μυστικό μέρος και κάνουμε το τατουάζ».

Δεν χρησιμοποιεί ηλεκτρική μηχανή, μόνο βελόνες, όπως στη Σιβηρία. Από το πρώτο μήνυμα ώς το πρώτο ραντεβού περνάνε ακόμη και τρεις μήνες. «Μετά το βιβλίο, οι αιτήσεις πολλαπλασιάστηκαν: μέσα μια μέρα δέχθηκα ογδόντα! Χθες ένα κορίτσι μού αφηγήθηκε ότι την εγκατέλειψε ο άνδρας της και ότι ζει μόνη με την κόρη της. Θα φτιάξω ένα σχέδιο όπου ένα πουλάκι, που στο σιβηριανό τατουάζ σημαίνει παιδί, θα βρίσκεται στο κλαδί ενός δένδρου: το δένδρο πάει να πει πατέρας ή μητέρα. Μετά θα βάλω σημάδια για καλή τύχη».

Αυτός που επιλέγει το θέμα του τατουάζ είναι ο σχεδιαστής, όχι ο πελάτης. «Η ιστορία ενός ανθρώπου διαβάζεται κυκλικά, αρχίζοντας από τα χέρια, σαν αρχαία ιερογλυφικά» εξηγεί. «Το δέρμα μιλάει. Και δεν πρέπει ποτέ να ρωτάτε τι είναι γραμμένο, στη Σιβηρία αυτό θεωρείται σοβαρή προσβολή. Μόνον όποιος γνωρίζει το αλφάβητό μας μπορεί να το καταλάβει».

ΠΗΓΗ ΤΑ ΝΕΑ