ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Καπετάνιε

Δυο λόγια του ΑΓΡΥΠΝΟΥ ΦΡΟΥΡΟΥ

Στον άνθρωπο που προσπαθεί οσο κανεις επι 40 χρόνια να δώσει τέλος στον "πόλεμο της ασφάλτου"

Πρέπει να ήταν αρχές της δεκαετίας του 80 όταν περπατώντας στην οδό Σόλωνος έπεσε το μάτι μου τυχαία σε ένα τεύχος του περιοδικού «4ΤΡΟΧΟΙ» που ήταν κρεμασμένο σε κάποιο ψιλικατζίδικο της περιοχής Είχε φαρδιά πλατιά την φωτογραφία ενός πανεπιστημιακού πρωτότυπου οχήματος της εποχής που στο εφηβικό μυαλό μου , φάνταζε σαν εξωγήινο κατασκεύασμα.
«Τι διάολος είναι αυτός» σκέφτηκα…
Χωρίς δεύτερη σκέψη αγόρασα το περιοδικό. Πραγματική «γραφή του διαβόλου» για την εποχή. Απορρόφησε τόσο την προσοχή μου όσο το διάβαζα στο λεωφορείο κατά την επιστροφή μου στο σπίτι που ξέχασα να κατέβω στη σωστή στάση

Ήταν τα χρόνια που η «ορθόδοξη» σκέψη ενοχοποιούσε την «υπερβολική ταχύτητα» για τα τροχαία ατυχήματα, και που επέβαλε στον μέσο «καθώς πρέπει» οδηγό να έχει κολλημένο στο «παρμπριζ» το περίφημο «Μπαμπά μην Τρέχεις». Ξαφνικά λοιπόν το παιδάκι το γαλουχημένο με τις ορθόδοξες απόψεις του κατεστημένου βρίσκεται να κρατά στα χέρια του τις "γραφές" του «έξω από εδώ»
"Γραφές" που έλεγαν οτι δεν είναι ντροπή να φοράς ζώνη, οτι αν οδηγείς και δεν κρατάς τον ουρανό του αυτοκινήτου αυτός δεν πρόκειται να φύγει, οτι αν είσαι νέος οδηγός δεν είναι ντροπή να κρεμάσεις το «Ν» , οτι αν έχεις την γνώση και το «ατι» σου αντέχει να καλπάσει δεν σκοτώνεσαι, αρκεί να ξέρεις να «το πάς» και για να ξέρει να το πάς κάποιος πρέπει να σε μάθει σωστά…
Αυτό ήταν. Το περιοδικό στη συνείδησή μου έγινε ισοδύναμο με τα βιβλία του σχολείου μου. Μην αντέχοντας να περιμένω κάθε φορά ένα μήνα για το επόμενο τεύχος, άρχισα να αγοράζω και προηγούμενα. Όποτε είχα λεφτά πήγαινα στα κεντρικά γραφεία του περιοδικού στην οδο Αναπάυσεως και έπαιρνα μαζικά τα παλιότερα τεύχη

«Τι είναι αυτά που διαβάζεις?» έλεγε η μάνα μου.
Φιλοσοφία μάνα. Φιλοσοφία

Δεν έλεγα ψέματα. Οι «4Τ» ήταν ένα «φιλοσοφικό περιοδικό που ενίοτε έγραφε και για αυτοκίνητα»
Ένα ξυπνητήρι ψυχής και συνειδήσεων ήταν. Μαζί με το δίδυμο αδελφάκι του την «ΠΤΗΣΗ» χτύπαγε, κουδούνιζε ανελέητα κάθε μήνα σχεδόν σε όλα τα περίπτερα της Ελλάδας, μα λίγοι το άκουγαν.
Ένα μαγικό μέσο ήταν που στα χρόνια του «μπαμπά μην τρέχεις» έδινε την ευκαιρία στην ψυχή σου να κάνει ταξίδια γνώσης με «μεγάλα γκάζια» και να γυρίσει πίσω με απόλυτη ασφάλεια, γιατί στο τιμόνι ήταν ένας πραγματικός ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Πόσα ταξίδια με έχεις πάει ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ, χωρίς να σου πω από κοντά έστω και ένα ευχαριστώ…

Αν δεν ήσουν εσύ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ ίσως ακόμα και σήμερα να πήγαινα σαν κλώσα λειράτη στο δρόμο, κρατώντας τον ουρανό μην μου φύγει…

Αν δεν ήσουν εσύ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ ίσως και να ήμουν ακόμα γαντζωμένος μέσα στο C130 απ το οποίο έκανα το πρώτο μου άλμα με αλεξίπτωτο όσες κλωτσιές κι αν έτρωγα για να «φύγω»

Αν δεν ήσουν εσύ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ ίσως να μην γνώριζα ποτέ τι σημαίνει προσγείωση με ανεμόπτερο. Ήταν τότε που ήσουν πρόεδρος στην ανεμολέσχη αθηνών και που είχα ανταποκριθεί στην δημόσια πρόσκληση για πτήση γνωριμίας με το «μοτο-ανεμόπτερο». Ομολογώ ότι φοβήθηκα, και προσπαθώ να πείσω ακόμα τον εαυτό μου ότι δεν συνέχισα γιατί δεν είχα χρήμα και χρόνο, και όχι γιατί «τα είδα όλα» όταν ο εκπαιδευτής έγειρε την μούρη του «πουλιού» λέγοντας ότι αφού δεν έχουμε κινητήρα την ελάχιστη ταχύτητα απώλειας στήριξης την εξασφαλίζουμε με μια κάπως πιο «γρήγορη» κάθοδο…

Αν δεν ήσουν εσύ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ ίσως να μην μάθαινε ποτέ η ψυχή μου να πετά

Και ξαφνικά μετά από 25 χρόνια ξέφρενων διαδρομών, και χωρίς να σε έχω συναντήσει να σου πω ένα ευχαριστώ, σε βλέπω, να δηλώνεις «φίλος αναγνώστης» μου να φοράς το κράνος σου και να δοκιμάζεις αργές βόλτες με τον δικό μου «ΒΟΪΔΑΡΑΜΠΑ»

Δεν ξέρω για πόσο θα αντέξεις να πηγαίνεις τόσο σιγά, όμως εγώ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ ΚΩΣΤΑ ΚΑΒΒΑΘΑ