Νοικιάζουν ηθοποιούς για να παίξουν τους φίλους τους

TΗΕ ΙΝDΕΡΕΝDΕΝΤ , Του David ΜcΝeill

ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ κουμπάρο για τον γάμο σας; Πενθούντες για μια κηδεία; Οι ιαπωνικές εταιρείες δεν προλαβαίνουν να προσλαμβάνουν ηθοποιούς για να καλύψουν τα κενά συγγενών και φίλων που έχουν δημιουργηθεί στη διαλυμένη κοινωνική δομή της χώρας.

Η σκηνή: ένας γάμος στη Σαϊτάμα, βορείως του Τόκιο. Περίπου 60 καλεσμένοι κάθονται στο γαμήλιο τραπέζι και ο επικεφαλής του δικηγορικού γραφείου στο οποίο εργάζεται ο γαμπρός σηκώνεται να βγάλει λόγο. Περιγράφει πόσο καλό παιδί είναι, τη συνέπεια με την οποία εργάζεται, τον χτυπά στον ώμο φιλικά και τον συγχαίρει για το μεγάλο βήμα. Βέβαια μέχρι τη στιγμή που ο «προϊστάμενος» Καόρου Μιγιαζάκι έφθασε στον γάμο, δεν είχε συναντήσει ποτέ τον γαμπρό.
Την ομιλία του την είχε παραλάβει μέσω ταχυδρομείου την προηγούμενη ημέρα, μαζί με οδηγίες για το πώς θα αποδώσει τον ρόλο του.

Έκανε πρόβα μιας ώρας ξέροντας ότι θα πληρωθεί 140 ευρώ για την ερμηνεία του.

Η πρόσληψη ενός αγνώστου για να βγάλει λόγο σε γάμο ή κηδεία υποκρινόμενος τον φίλο ή συγγενή θεωρείται πλέον όχι απλώς συνηθισμένη στην Ιαπωνία αλλά σχεδόν απαραίτητη, μια και, όπως λέει εκπρόσωπος της εταιρείας που αναλαμβάνει τη διοργάνωση, «προσφέρει μεγάλη χαρά σε όλους τους παρευρισκομένους». Χρειάζεστε φωτογραφία με έναν όμορφο νεαρό για να δείξετε στις φίλες σας; Θέλετε έναν φίλο για να πάτε μαζί στην Ντίσνεϊλαντ του Τόκιο; Είστε ανύπαντρη μητέρα και σας κάλεσαν στο σχολείο να σας παραπονεθούν για τη συμπεριφορά του γιου σας; Υπάρχουν λύσεις για όλες τις ανάγκες.

Ο κοινωνικός ιστός στην Ιαπωνία έχει διαρραγεί, γι΄ αυτό δεν είναι πια καθόλου περίεργη η πρόσληψη ηθοποιών που υποδύονται φίλους, παλιούς συμμαθητές από το σχολείο, διευθυντές, θείους, μακρινούς συγγενείς ή ακόμα και συζύγους. Εάν ο πελάτης θέλει και να μιλήσουν ή να χορέψουν πρέπει να πληρώσει κάτι παραπάνω. Ή μπορεί απλώς να χρειάζετε κάποιον να μιλήσει μαζί του. Η εταιρεία μιας υπαλλήλου που ζούσε πολύ μοναχικά και αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα προσέλαβε έναν ηθοποιό για να κάνει μια βόλτα μαζί της και να της μιλά. «Είναι πολύ καλύτερα από το νοσοκομείο», λέει η Αγιούμι Οσανάι. «Εκεί μου έδωσαν απλώς φάρμακα. Αλλά το να μιλάω σε κάποιον αποδείχτηκε πολύ καλύτερο».