Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑTo χρέος είναι ωραίο. Τρομάζει και πουλάει. Τα μέσα ενημέρωσης ξετρελαίνονται με αυτό. Το περιοδικό «Εκόνομιστ», μάλιστα, δημοσιεύει τακτικά έναν μετρητή του παγκόσμιου χρέους. Κατά χώρα και κατά κεφαλήν. Τέτοιους μετρητές χρησιμοποιούν κάθε τόσο οι κυβερνώντες για να μας πουν ότι ακόμη και τα μωρά μας γεννιούνται χρεωμένα.
Ο πολιτικός διάλογος έχει επικεντρωθεί στα ελλείμματα και το χρέος. Εν ονόματι της μείωσης των ελλειμμάτων, πρέπει λοιπόν να περιοριστούν οι δημόσιες δαπάνες, να ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιες υπηρεσίες, να μειωθούν οι συντάξεις, να κλείσουν νοσοκομεία, να βγουν οι εργαζόμενοι ακόμη πιο αργά στη σύνταξη, να καταργηθούν κοινωνικά επιδόματα και θέσεις εργασίας.
Την ίδια ώρα, όμως, οι κυβερνώντες θεωρούν απόλυτα θεμιτό και ηθικό να αυξάνουν τα ελλείμματα με φορολογικά δωράκια στην προνομιούχο οικονομική ολιγαρχία και με δισεκατομμύρια που μοιράζουν ανεξέλεγκτα στις τράπεζες. Κι αυτό το ονομάζουν «σχέδιο σωτηρίας». Είναι προφανές ότι η σωτηρία των τραπεζιτών και της ολιγαρχίας προϋποθέτει τον στραγγαλισμό του κόσμου της εργασίας. Η εξόφληση όλου αυτού του χρήματος που ξοδεύεται για να σωθεί ένα χρεοκοπημένο οικονομικό σύστημα φορτώνεται στους ώμους των εργαζομένων.
Ο οικονομικός άτλας του περιοδικού «Εκόνομιστ» δείχνει πόσο είναι ιδεολογική η χρήση του περιβόητου δείκτη τού «χρέους κατά κεφαλήν». Είναι σαν να μας λέει πως κάθε άνθρωπος κουβαλάει μαζί του ένα χρέος θέλοντας και μη, ένα «παθητικό» για το οποίο είναι υπόλογος και υπεύθυνος για να το εξοφλήσει. Με πολύ άνισο τρόπο, παρατηρεί ο Γάλλος δημοσιογράφος Πασκάλ Φρανσέ, οι συνέπειες από τις οικονομικές και κοινωνικές επιλογές των κυβερνώντων επιπίπτουν έτσι επί των κεφαλών όλων των ανθρώπων.
Μια απλή διαίρεση φτάνει γι΄ αυτό: το συνολικό χρέος μιας χώρας διά του αριθμού των κατοίκων της. Το χρέος κατά κεφαλήν.
Μια απλή διαίρεση φτάνει γι΄ αυτό: το συνολικό χρέος μιας χώρας διά του αριθμού των κατοίκων της. Το χρέος κατά κεφαλήν.
Λίγο ενδιαφέρει αν όλα τα κεφάλια δεν στέκονται στο ίδιο ύψος, αν όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι στην πραγματική ζωή, στην ανεργία ή στη διανομή του πλούτου μιας χώρας.
Λίγο ενδιαφέρει αν όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι στη φορολογία και στη σκόπιμη χειραγώγησή της από τους κυβερνώντες για να αυξάνονται τα κέρδη της ολιγαρχίας, μολονότι έτσι συρρικνώνονται τα έσοδα μιας χώρας και φουσκώνει κι άλλο το χρέος της.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι όλοι οι πολίτες της να αισθάνονται υπόλογοι και συνυπεύθυνοι γι΄ αυτό το χρέος.
Η οικονομική κρίση κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει- το λένε απερίφραστα πολλοί σχολιαστές. Ένας από αυτούς, ο Φρεντερίκ Λορντόν, λέει πως κι άλλες μαζικές χρεοκοπίες μάς περιμένουν την προσεχή τριετία. Η εμμονή των κυβερνώντων στην αποκατάσταση του ίδιου ακριβώς συστήματος που προκάλεσε την κρίση οδηγεί την παγκόσμια οικονομία κα΄ ευθείαν στον τοίχο. Γιατί από τις ίδιες αιτίες δεν μπορεί κανείς να περιμένει παρά το ίδιο αποτέλεσμα. Παρ΄ εκτός κι αν μια μέρα αποφασίσουμε πως δεν θέλουμε πια να γεννάμε παιδιά που θα είναι χρεωμένα με ξένα χρέη και κηρύξουμε χρεοστάσιο.
Η οικονομική κρίση κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει- το λένε απερίφραστα πολλοί σχολιαστές. Ένας από αυτούς, ο Φρεντερίκ Λορντόν, λέει πως κι άλλες μαζικές χρεοκοπίες μάς περιμένουν την προσεχή τριετία. Η εμμονή των κυβερνώντων στην αποκατάσταση του ίδιου ακριβώς συστήματος που προκάλεσε την κρίση οδηγεί την παγκόσμια οικονομία κα΄ ευθείαν στον τοίχο. Γιατί από τις ίδιες αιτίες δεν μπορεί κανείς να περιμένει παρά το ίδιο αποτέλεσμα. Παρ΄ εκτός κι αν μια μέρα αποφασίσουμε πως δεν θέλουμε πια να γεννάμε παιδιά που θα είναι χρεωμένα με ξένα χρέη και κηρύξουμε χρεοστάσιο.
ΠΗΓΗ: TA NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου