Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Καλέ τι στριγκάκια είναι αυτά! Τι σoυτιέν! Τι
body! Τι κόκκινα, τι σατέν, τι χνούδια και φτερά, τι φτερά και πούπουλα,
τι τρύπες, τι καρφιά, τι καρδιές, τι στρας. Πώς το έλεγε εκείνο το
σκυλοτράγουδο «Βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου κι αυτό είναι μείον μου κι
αυτό είναι μείον μου (δις για καλύτερη εμπέδωση)». Πηγαινοέρχομαι στον
διάδρομο. Ψάχνω για μαστίγιο, νάχω κάτι πρόχειρο στα χέρια, με το μαύρο,
μέσα στο καρφί body. Για στριγκάκι στα Jumbo.
Εξοικειωθείτε γλυκά μου νυμφίδια και κατακαημένες ένκαβλες μάνες με τα εκατοντάποντα. Ίσως σας αξιώσει ο Θεός των παιχνιδιών να κοσμήσετε την τηλεόραση ως μουγκό πλην γελαστό κορίτσι στο πλευρό διάσημου. Να σας ξεματιάζει η μάνα σας! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Σας τα γράφω ανάλαφρα. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνουν και δεν πηγαίνουν τα δάκτυλα. Όχι, η αναστολή μου δεν έγκειται σ΄αυτό που ίσως φαντάζεστε. Παράτα τη σκέψη ότι φοβάμαι μη μας εκδικηθεί η εταιρεία στο διαφημιστικό της πρόγραμμα. Το θέμα μου έχει κολλήσει καιρό τώρα. Το παλεύω με το μυαλό. Να γράψω; Να μη γράψω; Πόσες είναι οι επιχειρήσεις που ανθούν σε τούτον τον καταραμένο εμπορικά τόπο; Μια απ΄ αυτές το Jumbo. Μα πώς τα καταφέρνει μέσα στο χάος και ανταπεξέρχεται;
Κατάστημα παιχνιδιών αρχικά. Το θυμάμαι όταν πρωτοάνοιξε. Σ΄ένα υπόγειο τεράστιο στη Γλυφάδα και τα Χριστούγεννα έπιαναν σειρά 20 γυναίκες μόνο για να αμπαλάρουνε δώρα. Σε μονοπώλιο εξελίχθηκε. Τυχαίο τίποτα δεν είναι. Θέλει «δουλίτσα» να γίνεις κάποιος και ακόμα περισσότερο να παραμείνεις. Πόσοι το κατάφεραν; Είναι καιρός για γκρίνιες; Οι θέσεις εργασίας στα χρόνια μας είναι αιμοδοσία. Αυτό μου φρενάρει τα χέρια στο πληκτρολόγιο.
Και κάτι άλλο. Προσωπικό. Έχει να κάνει με μνήμες της εφηβικής μου ηλικίας. Τότε που το αίμα έβραζε και που αγαπιόμασταν σαν τα κουνέλια. Και που φιλιόμασταν με πάθος όπου βρισκόμασταν. Και λίγο μέσα μας άρεσε να σκανδαλίζουμε. Και πέρναγε μια κυρία με σφιχτό στόμα και σφιχτό ταγιέρ που πρόδιδε και έναν σφιχτό κορσέ… Πάντα μια τέτοια κυρία!...Με χίλια στρώματα αγαμίας στο μάτι που κουνούσε το κεφάλι κι έλεγε «σα δε ντρέπεστε να φιλιέστε!» και τόσκαγε βιαστικά. Λες και τρόμαζε μη και επιθυμήσει να τη ρουφήξουν αχόρταγα χείλη. Αυτό το σφιχτό ταγιέρ με τον κορσέ, αυτό το σφιχτό στόμα και τα μάτια που στενεύουν ξαφνικά και ζηλόφθονα, θέλω ν΄αποφύγω. Μη και ποτέ καταντήσω.
Μπήκα στο Jumbo ν΄αγοράσουμε Trash Pack. Τα ξέρετε; Θα τα μάθετε. Όπως μάθαμε τα Gormiti, εκείνα τα τέρατα της φύσης. Όπως μάθαμε τα Angry Birds. Ποτέ δεν θα καταλάβω τα συστατικά της επιτυχίας ενός παιχνιδιού! Αλλά με δέος μελετάω χρόνια ό,τι μπορεί τα παιχνίδια ν΄αντικατοπτρίζουν την εποχή τους όπως ακριβώς η τέχνη. Σκεφτείτε το…Σε κάποιο παλιότερο κείμενό μου το είχα αναλύσει….
Μπήκα που λέτε στα Jumbo και σ΄ένα διάδρομό του βρέθηκα αντιμέτωπη με τη χαρά του ματάκια. Ένα sex shop. Παραξενεύτηκα. Μεταξύ μας μελαγχόλησα. Όχι δεν έχει να κάνει με τα παιδιά. Ούτε με κινδύνους που απορρέουν. Έχουν ανοσία. Θα βρουν την άκρη. Θα βρουν την ισορροπία σαν σε μηχανή στις στροφές. Λίγο να γύρεις από δω, λίγο να γύρεις από κει. Μπορεί να κάψεις και πόδι στην εξάτμιση, να συρθείς, μπορεί και να χαθείς….Ζωή. Δεν ήρθαμε για να διασκεδάσουμε. Για τον αόρατο ενήλικα μελαγχόλησα. Που έγραψε την παραγγελία. Τον διάλογο κρυφάκουσα… Εντάξει παραδέχομαι, σκάρωσα «Σκέφτομαι μη βρούμε κανέναν μπελά. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και ο φυσικός χώρος όλων αυτών σε ένα κατάστημα παιχνιδιών», «Δουλίτσα να υπάρχει. Σιγά μη βρεθεί άνθρωπος σε τούτο το μπουρδέλο χώρα να διαμαρτυρηθεί. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… Μελαγχόλησα για ένα διεφθαρμένο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που κατευθύνει διαχρονικά τα βήματά μας, ασθμαίνοντας δήθεν, από απαιτήσεις των (κάθε φορά) καιρών…Για ένα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που το θυμάμαι τραυματικά ως σταχτοδοχείο που ακούμπαγαν τα πούρα τους, οι άρχοντες κάποτε της εποχής του Χρηματιστηρίου. Και τελικώς ντουμάνιασαν και οι ίδιοι. Και ακόμα μας καταδιώκει από άλλη πόρτα. Αυτή της οικονομικής κρίσης και ανεργίας.
Χρόνια κρίσης. Χρόνια ανακατατάξεων. Τόση διαδρομή για τις ψυχές μας. Για τις ψυχές τους. Ανταλλάξτε το βλέμμα μας με των παιδιών. Δείτε μας μέσα από τα μάτια τους. Μυρίστε μας από τις μύτες τους. Πώς βρωμάει η ανασφάλεια, ο θυμός, το αδιέξοδο. Πώς σκυλοβρωμάει η ξιπασιά όταν εξατμίζεται…
Μια αγκαλιά ρε πούστη μου…Ίσως τελικά όλοι….Ένα αρκουδάκι αναζητούμε. Μπορεί και νάναι το μόνο που δικαιούμαστε. Να μας σφίξει σε μια αγκαλιά. Ζεστή. Πολύ ζεστή. Ένα χνουδωτό αρκουδάκι από τα Jumbo.
Τελικά το κρυφό, φθηνό μάτι του ενήλικα με μαχαίρωσε στα Jumbo. Αυτός έχει πάθει τη ζημιά. Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν. Και αν δεν έγραφα αυτό το κείμενο θα με μαχαίρωνε και το μάτι κάποιου που βλέπει αλλά κάνει ότι δε βλέπει.
Υ.Γ Το κείμενο αφιερώνεται στον ανιψιό μου Αριστείδη, που είναι ερωτευμένος, με ένα πανέμορφο κορίτσι. Και γελάνε τα μάτια και των δυο και κολυμπάνε μέσα σε πέλαγα «για πάντα». Πρώτος έρωτας….Μη του το πείτε…Νομίζει ότι θάναι και ο τελευταίος. Προχθές είχε στο λαιμό του ένα τόσο δα μικρό σημαδάκι.
Εξοικειωθείτε γλυκά μου νυμφίδια και κατακαημένες ένκαβλες μάνες με τα εκατοντάποντα. Ίσως σας αξιώσει ο Θεός των παιχνιδιών να κοσμήσετε την τηλεόραση ως μουγκό πλην γελαστό κορίτσι στο πλευρό διάσημου. Να σας ξεματιάζει η μάνα σας! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Σας τα γράφω ανάλαφρα. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνουν και δεν πηγαίνουν τα δάκτυλα. Όχι, η αναστολή μου δεν έγκειται σ΄αυτό που ίσως φαντάζεστε. Παράτα τη σκέψη ότι φοβάμαι μη μας εκδικηθεί η εταιρεία στο διαφημιστικό της πρόγραμμα. Το θέμα μου έχει κολλήσει καιρό τώρα. Το παλεύω με το μυαλό. Να γράψω; Να μη γράψω; Πόσες είναι οι επιχειρήσεις που ανθούν σε τούτον τον καταραμένο εμπορικά τόπο; Μια απ΄ αυτές το Jumbo. Μα πώς τα καταφέρνει μέσα στο χάος και ανταπεξέρχεται;
Κατάστημα παιχνιδιών αρχικά. Το θυμάμαι όταν πρωτοάνοιξε. Σ΄ένα υπόγειο τεράστιο στη Γλυφάδα και τα Χριστούγεννα έπιαναν σειρά 20 γυναίκες μόνο για να αμπαλάρουνε δώρα. Σε μονοπώλιο εξελίχθηκε. Τυχαίο τίποτα δεν είναι. Θέλει «δουλίτσα» να γίνεις κάποιος και ακόμα περισσότερο να παραμείνεις. Πόσοι το κατάφεραν; Είναι καιρός για γκρίνιες; Οι θέσεις εργασίας στα χρόνια μας είναι αιμοδοσία. Αυτό μου φρενάρει τα χέρια στο πληκτρολόγιο.
Και κάτι άλλο. Προσωπικό. Έχει να κάνει με μνήμες της εφηβικής μου ηλικίας. Τότε που το αίμα έβραζε και που αγαπιόμασταν σαν τα κουνέλια. Και που φιλιόμασταν με πάθος όπου βρισκόμασταν. Και λίγο μέσα μας άρεσε να σκανδαλίζουμε. Και πέρναγε μια κυρία με σφιχτό στόμα και σφιχτό ταγιέρ που πρόδιδε και έναν σφιχτό κορσέ… Πάντα μια τέτοια κυρία!...Με χίλια στρώματα αγαμίας στο μάτι που κουνούσε το κεφάλι κι έλεγε «σα δε ντρέπεστε να φιλιέστε!» και τόσκαγε βιαστικά. Λες και τρόμαζε μη και επιθυμήσει να τη ρουφήξουν αχόρταγα χείλη. Αυτό το σφιχτό ταγιέρ με τον κορσέ, αυτό το σφιχτό στόμα και τα μάτια που στενεύουν ξαφνικά και ζηλόφθονα, θέλω ν΄αποφύγω. Μη και ποτέ καταντήσω.
Μπήκα στο Jumbo ν΄αγοράσουμε Trash Pack. Τα ξέρετε; Θα τα μάθετε. Όπως μάθαμε τα Gormiti, εκείνα τα τέρατα της φύσης. Όπως μάθαμε τα Angry Birds. Ποτέ δεν θα καταλάβω τα συστατικά της επιτυχίας ενός παιχνιδιού! Αλλά με δέος μελετάω χρόνια ό,τι μπορεί τα παιχνίδια ν΄αντικατοπτρίζουν την εποχή τους όπως ακριβώς η τέχνη. Σκεφτείτε το…Σε κάποιο παλιότερο κείμενό μου το είχα αναλύσει….
Μπήκα που λέτε στα Jumbo και σ΄ένα διάδρομό του βρέθηκα αντιμέτωπη με τη χαρά του ματάκια. Ένα sex shop. Παραξενεύτηκα. Μεταξύ μας μελαγχόλησα. Όχι δεν έχει να κάνει με τα παιδιά. Ούτε με κινδύνους που απορρέουν. Έχουν ανοσία. Θα βρουν την άκρη. Θα βρουν την ισορροπία σαν σε μηχανή στις στροφές. Λίγο να γύρεις από δω, λίγο να γύρεις από κει. Μπορεί να κάψεις και πόδι στην εξάτμιση, να συρθείς, μπορεί και να χαθείς….Ζωή. Δεν ήρθαμε για να διασκεδάσουμε. Για τον αόρατο ενήλικα μελαγχόλησα. Που έγραψε την παραγγελία. Τον διάλογο κρυφάκουσα… Εντάξει παραδέχομαι, σκάρωσα «Σκέφτομαι μη βρούμε κανέναν μπελά. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και ο φυσικός χώρος όλων αυτών σε ένα κατάστημα παιχνιδιών», «Δουλίτσα να υπάρχει. Σιγά μη βρεθεί άνθρωπος σε τούτο το μπουρδέλο χώρα να διαμαρτυρηθεί. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… Μελαγχόλησα για ένα διεφθαρμένο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που κατευθύνει διαχρονικά τα βήματά μας, ασθμαίνοντας δήθεν, από απαιτήσεις των (κάθε φορά) καιρών…Για ένα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που το θυμάμαι τραυματικά ως σταχτοδοχείο που ακούμπαγαν τα πούρα τους, οι άρχοντες κάποτε της εποχής του Χρηματιστηρίου. Και τελικώς ντουμάνιασαν και οι ίδιοι. Και ακόμα μας καταδιώκει από άλλη πόρτα. Αυτή της οικονομικής κρίσης και ανεργίας.
Χρόνια κρίσης. Χρόνια ανακατατάξεων. Τόση διαδρομή για τις ψυχές μας. Για τις ψυχές τους. Ανταλλάξτε το βλέμμα μας με των παιδιών. Δείτε μας μέσα από τα μάτια τους. Μυρίστε μας από τις μύτες τους. Πώς βρωμάει η ανασφάλεια, ο θυμός, το αδιέξοδο. Πώς σκυλοβρωμάει η ξιπασιά όταν εξατμίζεται…
Μια αγκαλιά ρε πούστη μου…Ίσως τελικά όλοι….Ένα αρκουδάκι αναζητούμε. Μπορεί και νάναι το μόνο που δικαιούμαστε. Να μας σφίξει σε μια αγκαλιά. Ζεστή. Πολύ ζεστή. Ένα χνουδωτό αρκουδάκι από τα Jumbo.
Τελικά το κρυφό, φθηνό μάτι του ενήλικα με μαχαίρωσε στα Jumbo. Αυτός έχει πάθει τη ζημιά. Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν. Και αν δεν έγραφα αυτό το κείμενο θα με μαχαίρωνε και το μάτι κάποιου που βλέπει αλλά κάνει ότι δε βλέπει.
Υ.Γ Το κείμενο αφιερώνεται στον ανιψιό μου Αριστείδη, που είναι ερωτευμένος, με ένα πανέμορφο κορίτσι. Και γελάνε τα μάτια και των δυο και κολυμπάνε μέσα σε πέλαγα «για πάντα». Πρώτος έρωτας….Μη του το πείτε…Νομίζει ότι θάναι και ο τελευταίος. Προχθές είχε στο λαιμό του ένα τόσο δα μικρό σημαδάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου