ΚΥΠΡΟΣ: Εκβιαστικών διλημμάτων προάγγελος

ΑΡΘΡΟ "ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ"...

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ 

Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ο διεθνής παράγων συνηθίζει, όταν σχεδιάζει πολιτικές πίεσης ή εξαναγκαστικής διπλωματίας έναντι διαφόρων χωρών και περιοχών του κόσμου, όπου επιχειρούνται διευθετήσεις προβλημάτων κατά το δοκούν του διεθνούς παράγοντα, να προετοιμάζει ή να προλειαίνει το έδαφος διά προπομπών των σελίδων του, όπως αυτή των «Financial Times», που είδε το φως της δημοσιότητας πρόσφατα.
 

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο των «Financial Times»1, Tony Barber, ο Sir David Hannay, γνωστός αρχιτέκτονας του Σχεδίου Ανάν, συνήθιζε να αναφέρει μέσα από τη συσσωρευμένη εμπειρία του στο Κυπριακό πως «no one ever lost money betting against successful negotiations in Cyprus». 

Αυτό βέβαια απηχεί τη μισή αλήθεια εν προκειμένω, γιατί οι διαπραγματεύσεις που έγιναν για το Κυπριακό, όλες αυτές τις δεκαετίες, δεν έγιναν με όρους ισοτιμίας και ισοδυναμίας, αλλά με το τουρκικό πιστόλι στον κρόταφο της Κύπρου και τις διεθνείς πιέσεις να ασκούνται αφόρητα και μονόπλευρα στην ελληνική πλευρά, για λύση με βάση τις συνθήκες ή τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής-κατοχής. Γι' αυτό και ο Barber ευστόχως ομολογεί πως η επίλυση του Κυπριακού προβλήματος παραπέμπει στην έννοια «διακανονισμός» (settlement) και όχι στην επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, πολύ δε περισσότερο στη δίκαιη και βιώσιμη λύση του.
Περαιτέρω, αποδίδοντας το περιεχόμενο του «διακανονισμού», αναφέρεται σε διευθετήσεις «εδαφικών και ιδιοκτησιακών διαφορών». Προβάλλει προδήλως στο πλαίσιο αυτών των αναλυτικών σχολίων ενός έγκυρου διεθνούς εντύπου, όπως οι «Financial Times», η διαχρονικά εδώ και δεκαετίες σταθερή, τουρκοβρετανική ιδέα μιας «διευθέτησης» του Κυπριακού επί του εδάφους που να μονιμοποιεί τη διχοτόμηση και την ύπαρξη δύο κρατικών οντοτήτων, όπου η μόνη παραχώρηση που θα λάμβανε η ελληνική πλευρά από τους Τούρκους θα συνίστατο σε μερικές οριακές, διορθωτικές μεταβολές της γραμμής αντιπαράθεσης.  

Ταυτόχρονα αυτό θα οδηγούσε σε νομιμοποίηση της «τουρκικής ιδιοκτησίας» του βορείου τμήματος της Κύπρου, διά της μετατροπής του σε νόμιμο, τουρκικό, ομόσπονδο κράτος, στο πλαίσιο μιας sui generis ομοσπονδιακής δομής της αναθεωρημένης εκ βάθρων Κυπριακής Δημοκρατίας.
 
Πρόκειται για μία επί τα χείρω επιστροφή του Σχεδίου Ανάν, το οποίο απερρίφθη ομοθύμως από τους Έλληνες της Κύπρου, κυρίως γιατί προσέβαλε την Ιστορία και τον ευρωπαϊκό τους πολιτικό πολιτισμό, που παραπέμπει στα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και τις ελευθερίες όλων των πολιτών ενός κράτους και δη, εν προκειμένω, ευρωπαϊκού κράτους! Το σχέδιο αυτό μετέτρεπε την Κύπρο σε οιονεί τουρκικό προτεκτοράτο, με όλες τις συνέπειες για την ασφάλεια και τη γεωπολιτική παρουσία του Ελληνισμού σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι του κόσμου.

Αυτή η εξέλιξη είναι προμήνυμα προετοιμασιών για μια διεθνή παρέμβαση στο Κυπριακό τούτη την ώρα, όπου η Κύπρος και η Ελλάδα είναι απολύτως ανίσχυρες, κυρίως λόγω της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που ενέσκηψε για τις δύο αυτές χώρες του Ελληνισμού. Εξάλλου ο ίδιος ο αρθρογράφος συνιστά, κατά τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο, στους δανειστές της Κύπρου, δηλαδή τη μνημονιακή «τρόικα» να συνδέσουν την οικονομική βοήθεια προς την Κύπρο με μια «συνετή» στάση της νέας ηγεσίας που οφείλει να επιδείξει σε έναν επικείμενο «διακανονισμό» για την Κύπρο.
 

Είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσουμε με τον David Hannay και να στοιχηματίσουμε και εμείς πως δεν πρόκειται να λυθεί το Κυπριακό υπό τις σημερινές συνθήκες και τις διεκδικήσεις των τουρκοβρετανικών και λοιπών διεθνών κύκλων, που επιδιώκουν μια προτεκτορατοποίηση, για να μην πούμε τουρκοποίηση της Μεγαλονήσου. Η Κύπρος ουδέποτε αρνήθηκε τη διαπραγμάτευση. Είναι όμως υποχρεωμένη, για λόγους υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος των Ελλήνων της Κύπρου και του κυπριακού κράτους ως ιστορίας και πολιτισμού, αλλά και πολιτικής κουλτούρας των Ελλήνων της Κύπρου ως τμήματος του δυτικού κόσμου και της Ευρώπης, να επιδιώκει η διαπραγμάτευση να διεξάγεται με όρους ισοδυναμίας, δηλαδή η Κύπρος να είναι σε θέση να προβάλει και να διεκδικήσει τα δίκαιά της, πράγμα που σήμερα δεν είναι ακόμη σε θέση να το κάνει.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ πως οι διεθνείς υποθέσεις διευθετούνται όχι με βάση τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, όσο με βάση το δίκαιο της ισχύος, το οποίο και χρησιμοποιεί επιλεκτικά και κατά το δοκούν το Διεθνές Δίκαιο. Η νέα ηγεσία του τόπου, όποια και αν είναι, πρέπει να έχει κατά νου πως το κυπριακό κράτος είναι το μόνο όπλο, η μόνη δύναμη που απέμεινε στον Ελληνισμό της Κύπρου. Δεν δικαιούται να ρισκάρει την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού σε αυτήν τη γωνιά της Μεσογείου ύστερα από τρισχιλιετή παρουσία, επειδή πιέζεται να προχωρήσει σε λύση-»διακανονισμό» τώρα.

¹ Το παρόν κείμενο αναφέρεται στο άρθρο του Tony Barber, Cyprus crisis offers reunification hopes, «Financial Times», 18/2/2013