Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η Ελλάδα φτώχυνε. Φτώχυνε απελπιστικά, οικονομικά, ηθικά, πνευματικά
και ψυχικά. Ξέμεινε από αντοχές, ιδέες, ενέργεια και αγάπη. Παρά τις
κάποιες αξιοθαύμαστες προσπάθειες, δεν υπάρχει πια αγάπη για τον άλλο,
την πατρίδα, ούτε καν για τον εαυτό μας. Κυριαρχούν η βουβή (ακόμη)
απελπισία, ο μηδενισμός, η οργή, η αλληλοκατηγορία, η εσωστρέφεια, ενώ
εξέλιπαν η ελπίδα και η εμπιστοσύνη. Στο σκηνικό αυτό ψαρεύουν σκοτεινές
δυνάμεις μικρόνοιας, κοινωνικής ψυχοπάθειας, απλής βλακείας και
λαϊκισμού. Η εικόνα της Βουλής είναι απεχθής και, το χειρότερο, αν
είχαμε τώρα εκλογές, σίγουρα θα γινόταν χειρότερη, με περισσότερο μίσος,
καταγγελία, ύβρεις και ίσως φαινόμενα βίας. Αυτό φαίνεται στην
Αριστερά, την παράταξη που υποτίθεται ότι αγωνίζεται για την πρόοδο και
την ευημερία των πολλών. Το μόνο πεδίο στο οποίο διακρίνεται είναι οι
καταλήψεις δημόσιου χώρου, λες και εχθρός είναι ο ταλαιπωρημένος λαός, η
ενοχοποίηση, εξύβριση και συκοφάντηση αντιπάλων, η υπονόμευση κάθε
προσπάθειας ανάκαμψης. Υπάρχουν βουλευτές και πολιτικοί στην Αριστερά
που δείχνουν ότι θέλουν να καταστρέψουν όσα γνωρίζαμε ώς σήμερα για να
τα αντικαταστήσουν με κάποιο νεφελώδη παράδεισο που μόνο αυτοί
γνωρίζουν. Τώρα που αχνοφαίνεται η έξοδος από την κρίση, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ
ανταγωνίζονται ποιος θα κάνει το μεγαλύτερο κακό, ματαιώνοντας τις
όποιες προοπτικές. Από κοντά τα ακραία φαινόμενα κοινωνικής και ψυχικής
διαταραχής με τη Χ.Α. και τους «καμένους».
Στο πολιτικό σκηνικό υπάρχει μία τεράστια τρύπα, αφού δεν εκπροσωπείται
το μισό εκλογικό σώμα, όπως διαμορφώθηκε ιστορικά. Το ΠΑΣΟΚ χρεώθηκε το
σύνολο της καταστροφής, παρασύροντας στον αφανισμό το πολιτικό προσωπικό
της τελευταίας 30ετίας. Η συντηρητική παράταξη παράγει ακροδεξιά,
εθνικιστικά και λαϊκιστικά εκτρώματα, αλλά αγνοεί την «περιουσία» της,
τη φιλελεύθερη Κεντροδεξιά. Η κομμουνιστογενής Αριστερά
υπερεκπροσωπείται, αλλά μόνο η ΔΗΜΑΡ διατηρεί πολιτικό πολιτισμό και
δημοκρατική παράδοση, που όμως, δεν εξαργυρώνονται σε μία κοινωνία
ευεπίφορη στον λαϊκισμό των ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Η Ν.Δ. έχει ιστορική ευθύνη
που δεν αντιλαμβάνεται. Αντί να ελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις
του έθνους, να δώσει χώρο και έμπνευση στην κοινωνία των αρίστων και να
ανασυνθέσει μία σύγχρονη κυβερνώσα κεντρώα παράταξη, κυβερνά με τους
αρεστούς, αντιγράφοντας το πρώιμο ΠΑΣΟΚ. Λόγω ιστορικής συγκυρίας έτυχε
να ηγείται στη χώρα, όπου φαίνεται ότι στο άμεσο μέλλον θα επιβιώσουν
τρεις μόνο ευδιάκριτοι πολιτικοί χώροι. Η κομμουνιστική Αριστερά, η
ακραία ρατσιστική εθνικιστική Ακροδεξιά και ο αστικός δημοκρατικός
χώρος. Σε αυτόν τον αδιαμόρφωτο, ακόμη, χώρο τώρα υπάρχει μέρος μόνο της
Ν.Δ. του 29%, το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ, και η ΔΗΜΑΡ του 4%. Δεν φτάνει για
την ανασύνταξη της χώρας, ούτε για την αντιμετώπιση του κοινωνικού χάους
που ζούμε και πιθανόν να επιδεινωθεί.
Ευτυχώς, εφεδρείες υπάρχουν. Ανθρωποι νέοι, με φρέσκια σκέψη του 21ου
αιώνα, δημιουργικοί και αυτοδημιούργητοι, έντιμοι και πατριώτες.
Ανθρωποι που θέλουν να δοκιμάσουν τα κοινά, για να φέρουν ιδέες και όχι
για να «φτιαχτούν». Υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουμε, γνωρίζουμε στα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κοντά σε αυτούς άλλοι, δέκα φορές τόσοι,
που εκδηλώνονται στον στενό τους κύκλο μόνο και δεν τους γνωρίζουμε.
Είναι στα πανεπιστήμια, στις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, στα
μαγαζιά τους, μισθωτοί στο Δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Μόνο σε ένα
χώρο δεν θα τους βρείτε. Στα σημερινά πολιτικά κόμματα. Δεν θα πάνε ποτέ
εκεί για δύο σημαντικούς λόγους:
Ο πρώτος λόγος είναι ότι δεν τους θέλουν οι μόνιμοι κάτοικοι των
κομματικών «πολυκατοικιών». Αυτοί που έχουν «κολλήσει κομματικά ένσημα»,
όπως αυτάρεσκα λένε με κάθε ευκαιρία, δεν θα δεχθούν τους καινούργιους
μόνο και μόνο επειδή λένε ότι πιστεύουν σε αρχές και αξίες που οι ίδιοι
έχουν εγκαταλείψει προ πολλού.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι νέοι
αντιπαθούν την πολιτική που γνώρισαν, την πολιτική διευθετήσεων και
συμβιβασμών, όπου το αποτέλεσμα είναι πάντα μικρότερο από το άθροισμα
των δυνατοτήτων. Δεν θα θυσιάσουν μία δημιουργική ζωή για να παλεύουν με
ανθρώπους που ποτέ δεν δούλεψαν ή ξόδεψαν τη ζωή τους με μοναδικό σκοπό
την επανεκλογή ή τον διορισμό.
Το ερώτημα προς τους αρχηγούς της
σημερινής κυβέρνησης είναι ένα και είναι σκληρό. Είναι σε θέση να
διώξουν αυτούς και αυτά που δεν αφήνουν το νέο αίμα να κυκλοφορήσει στις
φραγμένες αρτηρίες του σημερινού πολιτικού συστήματος;
Αν όχι, το
αμείλικτο αυτό ερώτημα πάει στην κοινωνία και στη Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου