Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΡΑΠΤΗ
Δεν ξέρω αν τα αμερικανικά πανεπιστήμια κάνουν πλάκα στους
φοιτητές τους, προσκαλώντας κάθε τόσο τον Γιώργο Παπανδρέου να διδάξει
το πώς διαχειριζόμαστε μια κρίση -εν προκειμένω το ελληνικό
δημοσιονομικό ναυάγιο- ξέρω όμως ότι οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι που την
πέφτουν στο Columbia, έχουν δίκιο.
Με τον Γιώργο δεν έχω, ούτε είχα κάτι προσωπικό. Αντιθέτως, σαν άνθρωπος μου είναι συμπαθής και όσες φορές του επιτέθηκα δημόσια, εκτός από μία, περιορίστηκα στα πολιτικά επιχειρήματα. Το πρόβλημα του Γιώργου και κατά προέκταση το πρόβλημά μας, είναι ότι παρέλαβε τη χώρα στην πιο κρίσιμη και δύσκολη συγκυρία και δυστυχώς δεν είχε τις στοιχειώδεις ικανότητες και τις γνώσεις για να αντιμετωπίσει την επερχόμενη κατάρρευση.
Προφανώς δεν φταίει για τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτόν τον εκτροχιασμό, όμως άργησε να καταλάβει αυτό που έρχεται και κυρίως δεν ήξερε πώς να το αντιμετωπίσει. Και επειδή σκεφτόταν σαν πρίγκιπας και κληρονόμος μιας δυναστείας, δεν μπήκε στον κόπο να επιλέξει εγκαίρως μια ικανή και αποτελεσματική ομάδα συνεργατών ώστε να μπορέσει να διοικήσει με αποτελεσματικότητα τη χώρα.
Πιστεύω ότι η παντελής άγνοια της οικονομίας τον έσπρωξε στην επιλογή της εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ πιστεύοντας αφελώς ότι κρυπτόμενος πίσω από το Ταμείο θα απέφευγε και το πολιτικό κόστος.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι τους κρίσιμους μήνες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του Σεπτεμβρίου του 2009, ο Γιώργος έκανε ό,τι περνούσε από το κεφάλι του. Και δυστυχώς στο κεφάλι του κυριαρχούσε η σύγχυση.
Σε κάθε περίπτωση, ο Γιώργος έχασε τη μάχη της διακυβέρνησης ήδη από την εποχή της αντιπολίτευσης στον Καραμανλή.
Αν, αντί να υποκύψει στην αντιδεξιά υστερία των Καρχιμάκηδων, του Παπουτσή, της Λούκας, της Μαριλίζας και του υπόλοιπου αναχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, είχε βρει έναν τρόπο συνεννόησης με τον Καραμανλή, ίσως η χώρα να είχε σωθεί!
Αν και είναι εύκολο να παριστάνεις τον μετά θάνατον προφήτη, είναι προφανές ότι ο Γιώργος έφαγε το κεφάλι του μόνος του. Και μαζί με αυτόν το φάγαμε κι εμείς!
Αντε και καθηγητής προπονητικής στην Mπαρτσελόνα.
Με τον Γιώργο δεν έχω, ούτε είχα κάτι προσωπικό. Αντιθέτως, σαν άνθρωπος μου είναι συμπαθής και όσες φορές του επιτέθηκα δημόσια, εκτός από μία, περιορίστηκα στα πολιτικά επιχειρήματα. Το πρόβλημα του Γιώργου και κατά προέκταση το πρόβλημά μας, είναι ότι παρέλαβε τη χώρα στην πιο κρίσιμη και δύσκολη συγκυρία και δυστυχώς δεν είχε τις στοιχειώδεις ικανότητες και τις γνώσεις για να αντιμετωπίσει την επερχόμενη κατάρρευση.
Προφανώς δεν φταίει για τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτόν τον εκτροχιασμό, όμως άργησε να καταλάβει αυτό που έρχεται και κυρίως δεν ήξερε πώς να το αντιμετωπίσει. Και επειδή σκεφτόταν σαν πρίγκιπας και κληρονόμος μιας δυναστείας, δεν μπήκε στον κόπο να επιλέξει εγκαίρως μια ικανή και αποτελεσματική ομάδα συνεργατών ώστε να μπορέσει να διοικήσει με αποτελεσματικότητα τη χώρα.
Πιστεύω ότι η παντελής άγνοια της οικονομίας τον έσπρωξε στην επιλογή της εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ πιστεύοντας αφελώς ότι κρυπτόμενος πίσω από το Ταμείο θα απέφευγε και το πολιτικό κόστος.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι τους κρίσιμους μήνες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του Σεπτεμβρίου του 2009, ο Γιώργος έκανε ό,τι περνούσε από το κεφάλι του. Και δυστυχώς στο κεφάλι του κυριαρχούσε η σύγχυση.
Σε κάθε περίπτωση, ο Γιώργος έχασε τη μάχη της διακυβέρνησης ήδη από την εποχή της αντιπολίτευσης στον Καραμανλή.
Αν, αντί να υποκύψει στην αντιδεξιά υστερία των Καρχιμάκηδων, του Παπουτσή, της Λούκας, της Μαριλίζας και του υπόλοιπου αναχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, είχε βρει έναν τρόπο συνεννόησης με τον Καραμανλή, ίσως η χώρα να είχε σωθεί!
Αν και είναι εύκολο να παριστάνεις τον μετά θάνατον προφήτη, είναι προφανές ότι ο Γιώργος έφαγε το κεφάλι του μόνος του. Και μαζί με αυτόν το φάγαμε κι εμείς!
Αντε και καθηγητής προπονητικής στην Mπαρτσελόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου