ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ vs ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το τέλος ενός μύθου

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Είτε επί αστακομακαρονάδας ως Πλουτοκώσταινα (που λέει κι ο Τάκης Θεοδωρόπουλος) είτε τώρα ως Ψωροκώσταινα, η τάση να θεωρούμε τον εαυτό μας ένα είδος παραγνωρισμένων Ιταλών μάς χαρακτήριζε από τη μεταπολίτευση και έπειτα. Είναι πολύ φυσικό, επομένως, η πιο ρηχή και πρόχειρη προσέγγιση (ως συνήθως, η δημοσιογραφική...) στο αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών να ανακαλύπτει τη δικαίωση του αντιμνημονιακού έπους στην Ελλάδα.

Εχω την εντύπωση, όμως, ότι αν κάποιοι δικαιώνονται από τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία είναι ο Μέτερνιχ και ο Μπίσμαρκ. 

Ο μεν ένας επειδή έλεγε ότι «η Ιταλία δεν είναι χώρα, είναι γεωγραφική έννοια», ο δε άλλος επειδή είδε λίγο μακρύτερα και, παραλλάσσοντας τη ρήση του Μέτερνιχ, είπε ότι η Ευρώπη δεν είναι παρά μία γεωγραφική έννοια και τίποτε περισσότερο. 

Μάλλον ζούμε το τέλος του ευρωπαϊκού μύθου, που ξεπήδησε από τις στάχτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν τον αγαπήσαμε πολύ και τώρα μας είναι αφόρητα δύσκολο να αναγνωρίσουμε το τέλος του, αυτό είναι άλλη υπόθεση...

Κατά τα λοιπά, το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία, ειδικά όσον αφορά την επίδοση του Μπέπε Γκρίλο, ως προς τα καθ’ ημάς, δικαιώνει τον Χαϊκάλη και τον Πάντζα...