Του Κώστα Ράπτη
Η διήμερης Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Σικάγο των ΗΠΑ δίνει στη γερμανίδα καγκελάριο την ευκαιρία να «αποδράσει» από το κλίμα πίεσης και απομόνωσής της (που καταγράφηκε κατά τα αμέσως προηγούμενα 24ωρα στη Συνάντηση της G8 στο Camp David) υπερασπιζόμενη, με τη χαρακτηριστική φράση «μαζί πήγαμε, μαζί θα φύγουμε» την τήρηση των προβλεπόμενων χρονοδιαγραμμάτων ως προς την αποχώρηση των ξένων δυνάμεων από το Αφγανιστάν. Αντιθέτως η «εγκάρδια συνεννόηση», του αμερικανού προέδρου Barack Obama με το νεοεκλεγέντα Γάλλο ομόλογό του, ως προς την ανάγκη άμεσης αντιμετώπισης της κρίσης της ευρωζώνης με τη λήψη «αναπτυξιακών μέτρων», δοκιμάζεται στο Σικάγο λόγω της προεκλογικής υπόσχεσης του Francois Hollande για αποχώρηση των γαλλικών δυνάμεων εντός του 2012.
Ωστόσο, τα προβλήματα της Ατλαντικής Συμμαχίας δεν διαφέρουν κατά βάθος από αυτά της ευρωζώνης – δικαιώνοντας τη συνθηματολογία της δεκαετίας του ’70 για το… «ίδιο συνδικάτο». Απόδειξη για αυτό αποτελεί η έκθεση («Anchoring the Alliance») που δημοσιοποίησε ενόψει της Συνόδου του Σικάγο το Atlantic Council, αμερικανική δεξαμενή σκέψης με μεγάλη επιρροή, η οποία ιδρύθηκε το 1961 και συγκαταλέγει στα στελέχη του τις πρώην υπουργούς Εξωτερικών Madeleine Albright και Condoleezza Rice, ως επίτιμες διευθύντριες.
Στην έκθεση αυτή, κύριος συντάκτης της οποίας είναι ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Nicholas Burns, η Γερμανία κατονομάζεται ως χώρα η οποία αποδυναμώνει το ΝΑΤΟ, αποποιούμενη των συμμαχικών ευθυνών της. «Η Ευρώπη» σημειώνεται χαρακτηριστικά «δεν μπορεί να παραμείνει μείζων δύναμη εντός του ΝΑΤΟ όταν μία χώρα του μεγέθους, της γεωγραφίας και των οικονομικών δυνατοτήτων της Γερμανίας πραγματοποιεί τις περικοπές στις αμυντικές δαπάνες που ανακοίνωσε η κυβέρνηση Merkel το 2011”.
Όμοια με την ευρωζώνη (όπου η μέση ετήσια ονομαστική αύξηση των μισθών στη Γερμανία ήταν 1% έναντι 2,7% των υπολοίπων κρατών-μελών) το ΝΑΤΟ μοιάζει να είναι άλλος ένας χώρος στον οποίο οι γερμανικές εθνικές προτεραιότητες υπονομεύουν τη θέση των συμμάχων και εταίρων. Οι συντάκτες του «Anchoring the Alliance» υπενθυμίζουν την επιλογή της Γερμανίας να ταχθεί μαζί με τη Ρωσία και την Κίνα εναντίον της επέμβασης στη Λιβύη την οποία υλοποίησαν οι λοιποί σύμμαχοι.
Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel υπενθυμίζει ότι αντίστοιχες
κατηγορίες έχουν απευθυνθεί στο Βερολίνο και από τον Robert Gate (ο
οποίος αποχαιρετώντας το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ τον Ιούνιο του 2011
προειδοποίησε ότι το ΝΑΤΟ μετατρέπεται σε «συμμαχία δύο επιπέδων», καθώς
η Ουάσιγκτον επωμίζεται το 75% των συμμαχικών βαρών από οικονομικής
πλευράς) αλλά και από τον Radoslav Sikorski ο οποίος τον Νοέμβριο του
2011 σε ομιλία του στη γερμανική πρωτεύουσα εξομολογήθηκε χαρακτηριστικά
ότι μάλλον είναι ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας στην Ιστορία
ο οποίος φοβάται τη γερμανική ισχύ λιγότερο απ’ ό,τι πλέον τη γερμανική
αδράνεια.Η διήμερης Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Σικάγο των ΗΠΑ δίνει στη γερμανίδα καγκελάριο την ευκαιρία να «αποδράσει» από το κλίμα πίεσης και απομόνωσής της (που καταγράφηκε κατά τα αμέσως προηγούμενα 24ωρα στη Συνάντηση της G8 στο Camp David) υπερασπιζόμενη, με τη χαρακτηριστική φράση «μαζί πήγαμε, μαζί θα φύγουμε» την τήρηση των προβλεπόμενων χρονοδιαγραμμάτων ως προς την αποχώρηση των ξένων δυνάμεων από το Αφγανιστάν. Αντιθέτως η «εγκάρδια συνεννόηση», του αμερικανού προέδρου Barack Obama με το νεοεκλεγέντα Γάλλο ομόλογό του, ως προς την ανάγκη άμεσης αντιμετώπισης της κρίσης της ευρωζώνης με τη λήψη «αναπτυξιακών μέτρων», δοκιμάζεται στο Σικάγο λόγω της προεκλογικής υπόσχεσης του Francois Hollande για αποχώρηση των γαλλικών δυνάμεων εντός του 2012.
Ωστόσο, τα προβλήματα της Ατλαντικής Συμμαχίας δεν διαφέρουν κατά βάθος από αυτά της ευρωζώνης – δικαιώνοντας τη συνθηματολογία της δεκαετίας του ’70 για το… «ίδιο συνδικάτο». Απόδειξη για αυτό αποτελεί η έκθεση («Anchoring the Alliance») που δημοσιοποίησε ενόψει της Συνόδου του Σικάγο το Atlantic Council, αμερικανική δεξαμενή σκέψης με μεγάλη επιρροή, η οποία ιδρύθηκε το 1961 και συγκαταλέγει στα στελέχη του τις πρώην υπουργούς Εξωτερικών Madeleine Albright και Condoleezza Rice, ως επίτιμες διευθύντριες.
Στην έκθεση αυτή, κύριος συντάκτης της οποίας είναι ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Nicholas Burns, η Γερμανία κατονομάζεται ως χώρα η οποία αποδυναμώνει το ΝΑΤΟ, αποποιούμενη των συμμαχικών ευθυνών της. «Η Ευρώπη» σημειώνεται χαρακτηριστικά «δεν μπορεί να παραμείνει μείζων δύναμη εντός του ΝΑΤΟ όταν μία χώρα του μεγέθους, της γεωγραφίας και των οικονομικών δυνατοτήτων της Γερμανίας πραγματοποιεί τις περικοπές στις αμυντικές δαπάνες που ανακοίνωσε η κυβέρνηση Merkel το 2011”.
Όμοια με την ευρωζώνη (όπου η μέση ετήσια ονομαστική αύξηση των μισθών στη Γερμανία ήταν 1% έναντι 2,7% των υπολοίπων κρατών-μελών) το ΝΑΤΟ μοιάζει να είναι άλλος ένας χώρος στον οποίο οι γερμανικές εθνικές προτεραιότητες υπονομεύουν τη θέση των συμμάχων και εταίρων. Οι συντάκτες του «Anchoring the Alliance» υπενθυμίζουν την επιλογή της Γερμανίας να ταχθεί μαζί με τη Ρωσία και την Κίνα εναντίον της επέμβασης στη Λιβύη την οποία υλοποίησαν οι λοιποί σύμμαχοι.
Αντίστοιχα δε με την ευρωζώνη, έρευνα του Atlantic Council σε συνεργασία με την επιθεώρηση διεθνών σχέσεων Foreign Policy, εμφανίζει τους αναλυτές στους οποίους απηύθυνε το ερώτημα «αν έπρεπε να εκδιώξετε ένα μέλος του ΝΑΤΟ, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί», να υποδεικνύουν την Ελλάδα, λόγω της απορρόφησής της από την κρίση, αλλά και της «συμπεριφοράς της έναντι της Τουρκίας και της ΠΓΔΜ», αλλά και της «συνεχούς εγωιστικής στάσης που επιδεικνύει και των τακτικών παρενόχλησης που υιοθετεί».
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου