Μετά τον Φωτόπουλο το χάος

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Με κοιτάζω. Μας κοιτάζω. Ο Φωτόπουλος μπροστάρης μας. Με υψωμένη γροθιά. Δεν μας αξίζει! Σιγά τα δυσκολοδιάκριτα. Χαρά στην ανακάλυψη! Και η πολιτική μας ηγεσία. Ούτε κι αυτή μας αξίζει. Κανένας δεν μας αξίζει.

Με κοιτάζω. Μας κοιτάζω. Τους πιάνω έναν έναν χωριστά. Ρετάλια. «Ό,τι απόμεινε». Τελεμές…Κάτι ψιλογραμμάρια, να τα αφήσω;

Με κοιτάζω. Μας κοιτάζω. Δεν ήταν δύσκολη η διαδρομή της σκέψης ως εδώ. Μπορώ κι αναγνωρίζω τον Φωτόπουλο στο λεπτό. Ήταν αυτός που μ΄έκλεινε στο ασανσέρ για να διεκδικήσει τα δικά του δικαιώματα. Που μου έσβηνε τα φώτα όταν γούσταρε. Που μου έκαψε του κόσμου τις συσκευές γιατί έτσι έπρεπε. Ήταν αυτός που σακάτεψε ακόμα και την έννοια του συνδικαλιστή. Τον αναγνωρίζω στο δευτερόλεπτο… Χαρά στην αναγνώριση! Σιγά τα δύσκολα.

Αναγνωρίζω και τους πρωταγωνιστές του πολιτικού μας συστήματος. Είναι αυτοί που με κορόιδεψαν διαχρονικά. Που υπερασπίστηκαν τα συμφέροντά τους και μόνο. Που με παρέδωσαν στην καραμέλα του απόλυτου καταναλωτισμού και έκαψαν κάθε μου αντίσταση.  

Αναγνωρίζω και τους αρχηγούς της αριστεράς. Είναι αυτοί που σκάνε κεφαλάκι πάντα για να μου πούνε από πού πρέπει να φύγω…Ποτέ! Πού πρέπει να πάω. Ποτέ για το σύστημά τους που κατέρρευσε. Ποτέ για λαούς που έκοψαν πέρα από χώρες…Τους αναγνωρίζω. Καιροσκόποι της δεκάρας. Ψευτοκουλτουριάρηδες των επιχορηγήσεων. Τους αναγνωρίζω. Ε και; Χαρά στο δύσκολο.

Με κοιτάζω. Μας κοιτάζω. Ο Φωτόπουλος μπροστάρης μας. Δεν μας αξίζει. Μετά το Φωτόπουλο όμως τι; Αυτό είναι που με καίει. Φανταζόμουν ότι με το τέλος των ακινήτων στο λογαριασμό της ΔΕΗ και την απειλή ότι θα ζήσουμε χωρίς ρεύμα θα διαλυόταν το σύμπαν. Θα παίρναμε στο κυνήγι τον πλανήτη όλο. Τα καλύτερα πάρτυ τα κάναμε με τον νόμο Παπαθεμελή που υποχρέωνε τα κέντρα διασκέδασης να κλείνουνε νωρίς. Στο δευτερόλεπτο βρήκαμε εναλλακτικές, γεμίσαμε κεριά τις συνοικίες, γλεντάγαμε ως το πρωί. Μέχρι και τραγούδι σκαρφιστήκαμε. Ο νόμος δεν άντεξε. Κατέρρευσε….Με κοιτάζω. Μας κοιτάζω.

Πώς γίναμε έτσι; Πώς μεταμορφωθήκαμε σε άβουλα πρόβατα; Πώς στριμωχνόμαστε βλοσυροί, θυμωμένοι, αφημένοι; Σε ουρές. Με το λογαριασμό ωστόσο στα χέρια. Δήθεν γεμίζουμε θυμό που αν ξεχειλίσει θα πάρει αμπάριζα το σύστημα όλο. Σιγά τα αίματα! 

Με κοιτάζω, Μας κοιτάζω. Χωρίς αντιστάσεις πια! Έτοιμοι για όλα τα κακά. 

Δεν με τρομάζει ο Φωτόπουλος σαν μπροστάρης. Με τρομάζει ότι δεν υπάρχει κανένας να μιλάει για το άδικο και να κάνει πράξεις αντίστασης γι΄αυτό;  

Δεν γουστάρω το κίνημα «δε πληρώνω, δεν πληρώνω»…Είμαι Ελληνίδα. Μεγάλωσα με τη φράση γενναιοδωρίας «χρέωσέ το σε μένα»…Έμαθα να κερνάω. Όχι να είμαι τζαμπατζής. Με την ίδια όμως «παιδεία» μπορώ ν' αναγνωρίσω τον «τσίπη» που χρεώνει σε μένα τους λογαριασμούς του. Μπορώ να ξεχωρίσω το άδικο! Αυτό που δε χρωστάω!

Δεν είναι ο Φωτόπουλος η μουτζούρα μπροστά στα μάτια μου. Αν είδα Φωτόπουλους να καμώνονται σωτήρες…Από σωτήρες άλλωστε το΄παθα! Δεν είναι αυτός και η υψωμένη του γροθιά που χτυπάει στο στομάχι μου. Εύκολα διακρίνω τσογλονάκια…Μαθήτευσα. Σιγά την ανακάλυψη.

Με κοιτάζω. Μας κοιτάζω. Σαν αρνάκια πασχαλινά για σφαγή. Παραδομένα. Άβουλα. Θλιβερά. Με κοιτάζω. Μας κοιτάζω. Δεν μας αξίζω!