Ενιαίο δόγμα για την ενέργεια

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

Μπορεί προτεραιότητα για τους Eλληνες πολίτες σ' αυτή την οδυνηρή συγκυρία να είναι "η εκταμίευση της έκτης δόσεως" και στη συνέχεια (με αναπόδραστη αλληλουχία) της έβδομης, της όγδοης και όσων άλλων ακολουθήσουν στην επαχθή κατιούσα. Το εθνικό γίγνεσθαι όμως δεν είναι μονοσήμαντο. Και σε μιαν άλλη διάστασή του, ανελίσσονται προβλήματα εξίσου κρίσιμα. Που εάν δεν αντιμετωπισθούν με υποφερτή έστω στρατηγική επάρκεια, θα οδηγήσουν σε άλλη χρεοκοπία. Κι οπωσδήποτε οδυνηρότερη αυτής που βιώνεται σήμερα ως οικονομική εξουθένωση.

Απλοποιώντας αυτά τα ζητήματα για χάρη αμεσότερης αντιλήψεώς των, επισημαίνουμε το γεγονός της ολοένα και συχνότερης αναφοράς στον φυσικό πλούτο της χώρας, ως αντιστάθμισμα της αδυσώπητης κακοδαιμονίας που τη συνθλίβει. Με προέχουσα την προοπτική της αξιοποιήσεως των κοιτασμάτων που υπάρχουν με βεβαιότητα στον υποθαλάσσιο χώρο της Ελλάδος. Ιδιαιτέρως σε κάποιες ζώνες, όπου όμορες χώρες ιχνηλατούν αποθέματα. Και μερικές μάλιστα ήδη προάγουν επιχειρήσεις εξορύξεως υδρογονανθράκων.

Κι επειδή στη συνείδηση του μέσου Ελληνα προεξάρχει το παράδειγμα της Κύπρου θέλουμε: Αφενός να επανεπισημάνουμε τις έωλες παραλείψεις της Αθήνας προς την ίδια κατεύθυνση. Και αφετέρου να υποδείξουμε την κρίσιμη αναγκαιότητα η Ελλάδα να προχωρήσει τάχιστα στις ενέργειες εκείνες που θα κατοχυρώσουν τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε συγκεκριμένες περιοχές.

Κι αυτό με την έννοια:

ΠΡΩΤΟ: Της αποσοβήσεως γεωπολιτικών τετελεσμένων στις νοτιοανατολικές παρυφές του αιγαιωτικού χώρου, όπου η Αγκυρα ήδη εκδηλώνει εξόφθαλμες διεκδικήσεις.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Της αναζωογονήσεως του Δόγματος του Ενιαίου Χώρου με την Κυπριακή Δημοκρατία, επί άλλου σήμερα επιπέδου. Αφού δηλαδή αφέθηκε (και πολύ κακώς) να εκφυλισθεί το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, είναι ανάγκη τώρα να υποκατασταθεί με το Δόγμα του Ενιαίου Ενεργειακού Χώρου. 

Και δεν λογοπαίζομεν. Αντιθέτως: Θεωρούμε μια τέτοια εξέλιξη, εκ των ων ουκ άνευ στρατηγική στοχοθεσία. Με αμφίδρομη δυναμική. Και στα πλαίσια του ευρωπαϊκού κεκτημένου, που διέπει τις δυο αδελφές χώρες.

Αμφίδρομη, γιατί αυτό δεν αποτελεί μονοδρομική αναγκαιότητα για την Αθήνα. Συνιστά πρακτική εθνικής αυτοσυντηρήσεως και για την Κυπριακή Δημοκρατία. Και είναι αυτονόητο. Καθώς οι εντεινόμενες πειρατικές πρακτικές της Αγκυρας τείνουν ν' ακρωτηριάσουν ευρείες περιοχές της θαλάσσιας επικράτειας, τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδος. Και σημείο στρατηγικής αναφοράς συνιστά το Καστελόριζο.

Εάν η Ελλάδα -που διακατέχεται από φοβικά σύνδρομα έναντι της Τουρκίας- χάσει κι αυτή την ευκαιρία, τότε η Αγκυρα θα προβεί σε συνεννόηση με την Αίγυπτο καθώς και με τη Λιβύη. Οικειοποιούμενη αυτή την κρίσιμη περιοχή, την οποία και θα εντάξει στη δική της ΑΟΖ. Διασπώντας οριστικά τη στρατηγική ενότητα του ελλαδο-κυπριακού χώρου. Για την Ελλάδα (και την Κύπρο) αναδύεται σήμερα μοναδική ευκαιρία, με τη μορφή μιας καθόλα ιστορικής συγκυρίας: Της τουρκο-ισραηλινής αντιπαραθέσεως αφενός. Και της εκδηλωμένης βουλήσεως του Τελ Αβίβ να καθιδρύσει στρατηγική ζεύξη στο σύνολο τόξο Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδος.