Ιδανικοί αυτόχειρες

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΝΟΥ

Η ελληνική κοινή γνώµη παρακολουθεί βαθιά ανήσυχη και οργισµένη, η δε διεθνής κατάπληκτη και έντονα αποδοκιµαστική, τα όσα ιλαροτραγικά συµβαίνουν στην πολιτική σκηνή της χώρας µας, την ώρα που το καράβι βουλιάζει. Αφού επί τρείς δεκαετίες θεωρήσαµε την Ευρωπαϊκή Ενωση την αγελάδα την οποία µπορείς να αρµέγεις παριστάνοντας ότι τηρείς τις δεσµεύσεις που συνεπάγεται η ένταξή σου σε αυτήν, φθάσαµε οριστικά στο οικονοµικό βάραθρο, από το οποίο κλήθηκαν να µας σώσουν δύο αυτοκαταστροφικοί πολιτικοί. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου κατόρθωσε αρχικά να πείσει τους διεθνείς συνεταίρους µας για την ειλικρίνεια και την αποφασιστικότητά του, µολονότι ούτε την αλήθεια έλεγε συνήθως ούτε αυτά που αποφάσισε και νοµοθετούσε ενδιαφερόταν να υλοποιήσει. Και ξαφνικά, µέσα σε ένα αναδυόµενο κλίµα δυσπιστίας και µια ραγδαία εξελισσόµενη χρηµατοπιστωτική κρίση, γκρέµισε µε το εξαγγελθέν δηµοψήφισµα την όποια εµπιστοσύνη είχε αποµείνει για τη χώρα του στην ευρωζώνη, αλλά και διεθνώς. Ετσι πολύ σύντοµα η Ελλάδα θεωρήθηκε και υπαίτια της απειλούµενης διάλυσης της ευρωζώνης, άσχετα αν είναι αυτό ακριβές ή όχι. Το ότι η Ελλάδα παραδόθηκε στην παγκόσµια χλεύη και θεωρείται πια το µαύρο πρόβατο χρεώθηκε δικαιολογηµένα ή όχι στο πρόσωπο του µοιραίου κληρονόµου της αµφιλεγόµενης δυναστείας Παπανδρέου, που τελικά έχασε και την πρωθυπουργία.

Το απίστευτο επακολούθησε. Ο νεοαναδειχθείς ηγέτης της Νέας ∆ηµοκρατίας, ο οποίος αρχικά εισέπραττε µε σταθερά ανοδικούς ρυθµούς τη δυσαρέσκεια που προκαλούσαν η διακυβέρνηση Παπανδρέου και η υπαγωγή µας στον στενό κορσέ της τρόικας, µε τους αµφιλεγόµενους χειρισµούς του παγιδεύθηκε και αυτός σε ένα αυτοκαταστροφικό αδιέξοδο. Είναι αλήθεια ότι αρχικά εκµεταλλεύθηκε τη λαϊκή δυσαρέσκεια, µε την πολυσυζητηµένη συνταγή «Ναι στους στόχους, Οχι στα µέτρα». Οι σφυγµοµετρήσεις έδειχναν ότι πείθει, δίνοντας προβάδισµα δηµοτικότητας στο κόµµα του, έστω και σε ισχνότερα επίπεδα, που δεν του εξασφαλίζουν αυτοδυναµία. Ωστόσο του έδωσαν αέρα νίκης για τις επερχόµενες εκλογές. 

Αλλά λόγω χαρακτήρος και κακών συµβούλων πήραν και τα µυαλά του αέρα. Ο ρόλος του ∆ον Κιχώτη στους φίλους της λογοτεχνίας και των µύθων γοητεύει. Στην πολιτική είναι αυτοκαταστροφικός. Αποδεχθείς τελικά τη συγκυβέρνηση (ισχυριζόµενος ταυτόχρονα ότι παραµένει στην αντιπολίτευση), ο κ. Σαµαράς έκανε και αυτός το µοιραίο λάθος. Ενώ είπε στην ουσία «Ναι σε όλα», αρνήθηκε ταυτόχρονα να βάλει και την υπογραφή του στα έγγραφα που ζητούσε η τρόικα. Ετσι εύλογα αντιµετώπισε τη δυσπιστία, την οργή και την αδιαλλαξία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία τον θεωρεί εξίσου αναξιόπιστο πια όσο και τον κ. Παπανδρέου. Ισως και περισσότερο. 

Αφού είχε προηγηθεί η επί δύο χρόνια αδυναµία του να πείσει τα αδελφά συντηρητικά κόµµατα της Ευρώπης ότι είχε καλύτερη εναλλακτική πολιτική για να βγει η Ελλάδα από την κρίση χρέους, και ας είχε σε κάποια δίκιο. Η άρνηση να υπογράψει, όπως έκαναν οι αντιπολιτεύσεις σε άλλες χώρες µε ανάλογα προβλήµατα, δεν έπειθε ότι οφείλεται σε λόγους αξιοπρέπειας. Θεωρήθηκε ότι κρύβει πρόθεση να µην τηρήσει ως κυβέρνηση όσα δείχνει να αποδέχεται τώρα ως αντιπολίτευση. Και αν ακόµη τελικά κριθεί ικανοποιητική η επιστολή που τελικά απέστειλε, η ζηµιά και για την Ελλάδα και για εκείνον φοβούµαι ότι έµεινε.

Επ’ ευκαιρία διερωτώµαι: ∆εν υφίστατο θέµα αξιοπρέπειας όταν υπέγραφε τον νέο απαράδεκτο δανεισµό του καταχρεωµένου κόµµατος της Ν∆ από την Τράπεζα Αττικής; Γιατί να µην αρκεί και εκεί ο λόγος τιµής του; Ισως διότι η µη εξόφληση δανείου θεωρείται στην Ελλάδα συνήθης πρακτική, ενώ στην περίπτωση των ξένων δανειστών µας θα είχε ολέθριες συνέπειες;

Αυτοπαγιδευµένος µε τους ατυχείς χειρισµούς του και υπογράφοντας έστω και µε ιδιαίτερη επιστολή, δείχνει τελικά ότι είναι χάρτινος τίγρης, προς µεγάλη χαρά του κ. Τσίπρα και λοιπών «δηµοκρατικών» δυνάµεων.

Αµοιρη Ελλάδα...