Αυτό το κράτος πάντα φρόντιζε τον εαυτό του, πολλές φορές σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας που το συντηρούσε! Σχεδόν πάντα επιφύλασσε για τους δικούς του ανθρώπους προνόμια, παραβλέποντας το γεγονός πως ζούσε με τα χρήματα όλων των Ελλήνων φορολογουμένων. Είναι κοινό μυστικό πως οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων εξουσίας, είχαν να κάνουν σχεδόν αποκλειστικά με τον κρατικό μηχανισμό. Είτε αφορούσαν προσλήψεις, είτε ιδιαίτερα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά προνόμια, είτε ειδικό καθεστώς εργασίας κοκ.
Οι συνθήκες, όμως, άλλαξαν. Το κράτος χρεοκόπησε, λεφτά δεν υπάρχουν, τα προνόμια εκ των πραγμάτων εξανεμίζονται, ενώ και αυτή ακόμη η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων αμφισβητείται! Τίποτα δεν είναι όπως παλιά, εκτός ίσως από την νοοτροπία των πολιτικών εκείνων, που εξακολουθούν να βλέπουν τα πράγματα με δύο μέτρα και δύο σταθμά! Ακόμη και σήμερα, στις ακραίες κοινωνικές συνθήκες που ζούμε όλοι μας.
Παράδειγμα η πρωτοβουλία βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που, με επικεφαλής την Λούκα Κατσέλη, πίεσαν για τη ρύθμιση των οφειλών προς τις τράπεζες των δημοσίων υπαλλήλων που τίθενται σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας, ή υφίστανται μειώσεις αποδοχών λόγω του ενιαίου μισθολογίου. Αντίστοιχο αίτημα είχε θέσει και ο Σήφης Βαλυράκης ζητώντας από το ΥΠΟΙΚ, άμεση ρύθμιση για τις οφειλές όσων δημοσίων υπαλλήλων μειωθούν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί. Και όλα αυτά με την επισήμανση πως “προέχει η απαραίτητη ασφάλεια που χρειάζονται οι πολίτες, προκειμένου να διατηρήσουν τον προσανατολισμό τους, να αντιμετωπίσουν τη δυσχερή αυτή μεταβατική φάση, να αναδιοργανώσουν την αποπληρωμή των οφειλών τους…κλπ”. Όπου πολίτες, εν προκειμένω, υπονοούνται αποκλειστικά οι δημόσιοι υπάλληλοι!
Τελικά, το πρόβλημα λύθηκε, καθώς για τα τα δάνεια που έχουν δοθεί στους δημοσίους υπαλλήλους από το ίδιο το κράτος (μέσω του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων) θα υπάρξουν γενναίες ρυθμίσεις. Για τα δάνεια που έχουν συναφθεί μέσω των τραπεζών, θα υπάρξει σύμβαση του υπουργείου Οικονομικών με την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, που θα ρυθμίζει τα προβλήματα στην εξυπηρέτηση και την αποπληρωμή δανείων, όσων υπαλλήλων του δημοσίου βγουν στη εφεδρεία ή υποστούν περικοπές στους μισθούς. Αν αναρωτιέστε πώς συναίνεσαν οι τράπεζες, συνυπολογίστε το γεγονός πως περιμένουν ως “μάννα εξ ουρανού”, τα εξήντα δισ ευρώ που, με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, θα ζεστάνουν τα ταμεία τους.
Όλα αυτά θα ήταν αξιέπαινα και αυτονόητα σε μια χώρα που νοιάζεται για τους πολίτες της, χωρίς να κάνει διακρίσεις! Εάν δεν ήταν αφημένοι στην τύχη τους ένα εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, που πολλαπλασιάζονται με δραματικό ρυθμό μέρα με τη μέρα. Το ίδιο ισχύει για εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες με μηδενικούς τζίρους ή επιχειρήσεις που πνίγονται από τις ζημιές και τα χρέη. Όσοι απ’ όλους αυτούς είναι εκτεθειμένοι σε τραπεζικά δάνεια, προσδοκούν αποκλειστικά στην φιλευσπλαχνία των τραπεζών, προκειμένου να μην χάσουν τις περιουσίες τους.
Υπάρχουν σήμερα στην κοινωνία χιλιάδες οικογένειες, πολυμελείς στην πλειονότητα, που βίωναν το απόλυτο αδιέξοδο και την ανέχεια. Για τις οποίες δεν υπάρχει καμία πρόνοια, κανένα στήριγμα, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες.
Τουλάχιστον ας προστρέξει σε αυτές το κράτος, κάνοντας το αυτονόητο. Διαγράφοντας φόρους και απαιτήσεις, που ούτως ή άλλως είναι αδύνατο να καταβληθούν. Παρέχοντας τις ελάχιστες εγγυήσεις ή ρυθμίζοντας κάθε είδους οφειλές, για παράδειγμα σε κρατικά τιμολόγια. Χωρίς τον εκβιασμό της διακοπής του ρεύματος! Δεν είναι αποδεκτό στις παρούσες συνθήκες να συνεχίζουν να υπάρχουν πολίτες δύο κατηγοριών. Οι δικοί μας και οι άλλοι! Άλλωστε, όπως είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ: “Μπορεί να έχουμε έρθει με διαφορετικά καράβια, αλλά είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα τώρα”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου