Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Ενας χρόνος χωρίς κυβέρνηση. Ε, και; Ο λόγος για το Βέλγιο, το οποίο συμπλήρωσε τις προάλλες ένα χρόνο χωρίς κυβέρνηση, σπάζοντας όλα τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια ρεκόρ: και εκείνο του Ιράκ, στο οποίο πέρασαν 289 ημέρες από τις εκλογές ωσότου αναλάβει πέρυσι τα καθήκοντά της η κυβέρνηση, αλλά και το παλαιότερο της Καμπότζης, η οποία το 2003 είχε συμπληρώσει 353 ημέρες ακυβερνησίας.
Το αδιέξοδο χρονολογείται από τις βουλευτικές του Ιουνίου του 2010, οι οποίες ανέδειξαν πρώτη δύναμη, χωρίς όμως απόλυτη πλειοψηφία, τους εθνικιστές της Νέας Φλαμανδικής Συμμαχίας (Ν-VA). Το κόμμα τους απαιτεί μεγαλύτερη αυτονομία για τη Φλάνδρα, κάτι που όμως βρίσκει αντίθετους τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι πλειοψήφησαν στο γαλλόφωνο Νότο.
Εκτοτε, όλες οι προσπάθειες για σχηματισμό κυβέρνησης έχουν αποβεί άκαρπες. Το ίδιο και όποιες σοβαρές ή φαιδρές κινητοποιήσεις πολιτών κατά της ακυβερνησίας. Ενα χρόνο τώρα, το Βέλγιο πορεύεται με μια υπηρεσιακή κυβέρνηση με επικεφαλής τον από πέρυσι απερχόμενο πρωθυπουργό Ιβ Λετέρμ.
Εκτός όμως από παγκόσμιο ρεκόρ, η χώρα έχει πετύχει και κάτι άλλο, ίσως πιο παράδοξο: όλα να λειτουργούν κανονικά, παρά την «απουσία» κυβέρνησης! Μέσα σε ένα χρόνο «ακυβερνησίας», η οικονομία παρουσίασε ανάκαμψη, το έλλειμμα μειώθηκε, το Βέλγιο άσκησε ομαλά την εξάμηνη προεδρία του στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και πρόσφατα αποφάσισε να αποστείλει πολεμικά αεροπλάνα στη Λιβύη, στο πλαίσιο των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων. Επίσης, σημείωσε και πρόοδο στον τεχνολογικό τομέα: σε μια πρωτοποριακή κίνηση, αυτό το μήνα τοποθετήθηκαν σε ένα τούνελ συσσωρευτές ηλιακής ενέργειας, οι οποίοι θα τροφοδοτούν με ρεύμα την ταχεία που εκτελεί το δρομολόγιο Παρίσι - Αμστερνταμ και διασχίζει όλο το Βέλγιο!
«Η χώρα λειτουργεί κι αυτό είναι παρήγορο. Είναι ένα δείγμα ότι το σύστημα είναι σταθερό, παρ' όλα τα προβλήματα», σχολιάζει στο BBC η Κάρολιν Βαν Βινσμπέργκε, καθηγήτρια πολιτικών επιστημών στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβέν. «Εχουμε εγκαινιάσει ένα νέο είδος δημοκρατίας και διακυβέρνησης», προσθέτει χαριτολογώντας ο συνάδελφός της Νταβίντ Σιναρντέ, από το Πανεπιστήμιο της Αμβέρσας.
Παρά την προαιώνια διαμάχη Φλαμανδών - γαλλόφωνων και το τωρινό πολιτικό τέλμα, η εξουσία είναι αποκεντρωμένη. Οι ημιαυτόνομες περιφέρειες κατά κύριο λόγο και οι δήμοι αποτελούν σημαντικά κέντρα λήψης αποφάσεων, γεγονός που βοηθά στη διατήρηση μιας ομαλής δημόσιας λειτουργίας.
Υπάρχει βέβαια και το «αλλά»: το Βέλγιο έχει πολύ υψηλό χρέος το οποίο ανέρχεται στο 100% του ΑΕΠ. Οι αγορές καραδοκούν, βάζοντας σχετικά χαμηλή βαθμολογία στην ικανότητα δανεισμού της χώρας και απειλώντας με μεγαλύτερη υποβάθμιση. «Χρειαζόμαστε δραστικές μεταρρυθμίσεις», σχολιάζουν διάφοροι οικονομικοί κύκλοι, «και αυτές μπορεί να τις πραγματοποιήσει μόνο μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση». Με δεδομένη όμως τη δική μας εμπειρία, ίσως είναι καλύτερα για τους Βέλγους να παραμείνει η χώρα τους «ακυβέρνητη»...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου