Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
Η ΔΕΙΝΗ κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα (και, ακόμη χειρότερα, η προοπτική της οικονομικής καταρρεύσεως που επαπειλείται) δεν αφορά και δεν αγχώνει μόνο τους εξ υπηκοότητος κατοίκους αυτής της χώρας, αφορά ευρύτερα και τους εκτός μητροπολιτικού κέντρου Έλληνες.
Όχι μόνον από αίσθηση δεδομένης (και εκ των πραγμάτων φυσικής) εθνικής αλληλεγγύης αλλά και γιατί:
• Η αδυσώπητη αποδυνάμωση της Ελλάδος και κυρίως η ενδεχόμενη χρεοκοπία της αφαιρούν απ’ όλους εμάς το κύριο (και δυνάμει καίριο) στήριγμα. Και το κέντρο εθνικής αναφοράς. Με ό,τι αυτό σημαίνει, και σημαίνει πολλά. Κατ’ ακρίβειαν, όλα. Ειδικότερα για περιοχές του Ελληνισμού όπως είναι η Κύπρος, που διατρέχει κατάδηλο κίνδυνο ιστορικής αναιρέσεως.
Γιατί η αποδόμηση των ελληνικών δυνατοτήτων και η συρρίκνωση των ελλαδικών αντιστάσεων αφαιρούν αυτομάτως τη μόνη αξιόπιστη αντιστήριξη, καθηλώνοντας (και στρατηγικώς ακυρώνοντας) τον μόνο ανιδιοτελή συμπαραστάτη της Μεγαλονήσου. Και αυτό να μη μεταφρασθεί με όρους στενής εθνικιστικής αντιλήψεως. Αντιθέτως, να αξιολογηθεί με όρους στρατηγικής εκτιμήσεως των πραγματικοτήτων που αυτήν τη στιγμή εμφανίζονται και λειτουργούν σε σχέση με το Κυπριακό, με τρόπο ιστορικώς μοιραίο, καθώς οι συναπορρέοντες κίνδυνοι αποκτούν αθροιστική δυναμική, παγιδεύοντας τις προοπτικές.
Χωρίς καθόλου στενόκαρδες προσεγγίσεις, πρέπει να δούμε και να πούμε το πολύ απλό και εκ των πραγμάτων δεδομένο:
• Εάν η Άγκυρα δει (και διακριβώσει εξ αντικειμένου) ότι ο ελλαδικός παράγοντας, είτε γιατί δεν θέλει είτε, κυρίως, γιατί δεν μπορεί, στρέφει τα νώτα του στην Κύπρο, δεν πρόκειται να διστάσει! Και ούτε θα μας χαριστεί. Αντιθέτως (και ανυπερθέτως), θα προωθήσει με όλη της την άνεση τις στρατηγικές της στην πολύπαθη κυπριακή γεωγραφία, οι οποίες και διαλαμβάνουν αυτονοήτως επιβολή λύσεως τετελεσμένων, στο πλαίσιο των απροκάλυπτων ηγεμονικών τουρκικών συνδρόμων. Λύσεως με προεξάρχουσα δυναμική την προαγωγή συνθηκών κηδεμονίας της Κύπρου κάτω από τη φενάκη των Συνθηκών Εγγυήσεως, μου με τη μορφή της επιδιωκόμενης ομοσπονδίας (διζωνικής, με βάση την πολιτική μάλιστα ισότητα) θα κατοχυρώνει αφενός κυριαρχία στον κυπριακό βορρά (στο τουρκικό, δηλαδή, κρατικό σκέλος) και επικυριαρχία στο έτερον, ελληνικόν ήμισυ! Το οποίο, αποδυναμωμένο και εξουθενωμένο, θα πρέπει να επιβιώσει –αν μπορεί– κάτω από τον επαχθή όγκο της ανατασσόμενης τουρκικής δημογραφίας και υπό τη σκιά της αδυσώπητης ανισοσθένειας, της οποίας θα είναι πάντοτε το ποσοτικώς ανίσχυρον σκέλος.
Υπό το φως αυτών των αναντίλεκτων προδιαγραφών, μια Ελλάς αποδυναμούμενη και κυρίως δυνάμει καταρρέουσα δεν θα μπορέσει ποτέ να αντισταθμίσει αυτές τις αυξημένες τουρκικές δυνατότητες, καθώς θα έχει συν τοις άλλοις κατά τον ίδιο τρόπο να αντιμετωπίσει και τα υπόλοιπα (και το ίδιο ζοφερά) προβλήματα στον αιγαιωτικό χώρο, πέραν όσων οι τουρκικές μεθοδεύσεις απεργάζονται σε ό,τι αφορά το μειονοτικό και άλλα παρεμπίπτοντα ζητήματα. Τα οποία η Άγκυρα μεθοδικά συντηρεί και χρησιμοποιεί ως μοχλούς γεωπολιτικού περισπασμού σε όλο το φάσμα όσων εντάσσονται γενικολόγως στα ελληνοτουρκικά.
Γι’ αυτό και η σημερινή έως και θανάσιμη παθογένεια της Ελλάδος αφορά και όλους εμάς τους εκτός μητροπολιτικού κέντρου. Αφορά τους όπου Γης Έλληνες. Όχι μόνο με όρους μονοσήμαντης και συναισθηματικής αλληλεγγύης. Όχι. Αντιθέτως, με όρους πραγματιστικών υπολογισμών, οι οποίοι σχετίζονται ασφαλώς και με την αδελφική συμπαράσταση αλλά και με την αίσθηση της εθνικής αυτοσυντηρήσεως, που στην ουσία μεταφράζεται σε διασφάλιση της ιστορικής μας συνέχειας με όρους και γεωπολιτικής καταγωγής και εθνικής προοπτικής.
Και ο έχων ώτα ακούειν (το αυτονόητο) ακουέτω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου