Το βλέμμα του Οδυσσέα

Της ΡΙΚΑΣ ΒΑΓΙΑΝΗ

Εξι μήνες μακριά. Ποτέ δεν έχω λείψει περισσότερο από την πατρίδα μου. Ποτέ δεν έχω ζήσει για τόσο μεγάλο διάστημα σε μια τόσο οργανωμένη κοινωνία, όπως αυτή της Δυτικής Αυστραλίας. Πάντα γύρευα τα εξωτικά, τα αλλόκοτα, αλλά τούτο εδώ το πράγμα που έζησα, ήταν το πιο "εξωτικό" απ' όλα: Είδα ένα κράτος που λειτουργεί. Κανονικά, σαν κράτος.

Εξι μήνες να "κατασκοπεύω" αυτή τη γωνιά της Γης, με το στόμα να χάσκει. Δημόσιες υπηρεσίες ταγμένες στη γρήγορη και αποτελεσματική εξυπηρέτηση του πολίτη. Κοινωνικές δομές, καθαριότητα, δουλειές για όλους, ισότητα και δικαιοσύνη. Οποιος κι αν είσαι. Κι από την άλλη, ένα σύστημα αρραγές που δεν κατανοεί, δεν συγχωρεί και δεν αναγνωρίζει καμία παρέκκλιση. Αν αργήσεις τρία λεπτά σε μια συνάντηση, την έβαψες, αν παρκάρεις ενάμισι εκατοστό λιγότερο ή περισσότερο από την καθορισμένη απόσταση από το πεζοδρόμιο, την έφαγες (την κλήση). Αν διανοηθείς να ισχυριστείς οτιδήποτε που δεν είναι απολύτως ειλικρινές, σε πήρε και σε σήκωσε (ο νόμος)... Οποιος κι αν είσαι.

Εξι μήνες να κατασκοπεύω τον άντρα μου: Είναι διχασμένος. Από τη μία η επιστήμη, τα διεθνή ερευνητικά προγράμματα να δικαιώνουν τόσες σπουδές, τόση κούραση, τόσους κόπους. Κι από την άλλη, μια μόνιμη, βαθιά ρυτίδα σαν χαρακιά πόνου στο μέτωπό του - αμίλητο σημάδι πως του λείπει ο τόπος.

Εξι μήνες να ανιχνεύω στο βλέμμα του γιου μου: Οταν χάνεις τον δρόμο σου, τα παιδικά μάτια είναι πυξίδα. Στο βλέμμα του Οδυσσέα διακρίνω μια ανεπαίσθητη σκοτεινιά. Ισως να οφείλεται στο ξεσήκωμα απ' όλα όσα μέχρι πριν από έξι μήνες ήταν ο κόσμος του. Ισως πάλι να είναι μια δική μου, ανομολόγητη σκοτεινιά που καθρεφτίζεται στα ματάκια του.

Eξι μήνες και επιστροφή: Ποτέ δεν θυμάμαι -στα χρόνια μου τουλάχιστον- να βρίσκεται τόσο μετέωρο, τόσο αβέβαιο το μέλλον της χώρας μου. Το αεροπλάνο μας προσγειώνεται στο "Ελευθέριος Βενιζέλος". Μου βγάζουνε γλυκό, μου βγάζουνε και μέντα, μα για το φονικό, κανείς δεν λέει κουβέντα. Ούτε κι εγώ, Μόνο τα μάτια του μικρού κοιτάζω, που πεταρίζει τα βλέφαρά του ξυπνώντας από το βαρύ όνειρο μιας μεγάλης ξενιτιάς. 

"Ξύπνα, Οδυσσέα". 

"Φτάσαμε μαμά;".

Το βλέμμα του είναι πεντακάθαρο, γελαστό, σαν καινούργιο πρωινό του Mάη...