Η Δημοκρατία για την Κύπρο

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ

Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ενώ κορυφώνεται ο προεκλογικός αγώνας στην Κύπρο για την ανάδειξη των αντιπροσώπων του λαού στην κυπριακή Βουλή, διαπιστώνει κανείς διά γυμνού οφθαλμού και χωρίς να απαιτείται ιδιαίτερη αναφορά σε σχετικές μετρήσεις, μια ουσιαστική και ενδιαφέρουσα μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης από το Κυπριακό πρόβλημα, τις διαδικασίες επίλυσης του και εν τέλει το μέλλον της Κύπρου, στην οικονομία και σε άλλους τομείς του πολιτικού συστήματος, που συνήθως αποτελούν τις προτεραιότητες της δημόσιας συζήτησης σε χώρες που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα εισβολής και κατοχής, όπως συμβαίνει εδώ και 37 χρόνια στην Κύπρο.

Υπάρχει λοιπόν πέραν αυτής της διαπίστωσης και ένα ουσιώδες ζήτημα το οποίο έχει ξεχαστεί στον προεκλογικό αγώνα που διεξάγεται στην Κύπρο τούτη την ώρα, και που αφορά στη λύση του Κυπριακού και στην ανάγκη εφαρμογής της δημοκρατίας, και της δημοκρατικής αρχής κατ’ επέκταση, στο πλαίσιο οποιασδήποτε λύσης.  

Δεν συζητείται στην κυπριακή δημοσιότητα, με λιγοστές εξαιρέσεις, τι θα πρέπει να διεκδικηθεί στο μέλλον για τη βιώσιμη λύση της αξιοπρέπειας και του πολιτισμού. Η ιδέα διζωνικής ομοσπονδίας, όπως προβάλλεται στην κυπριακή κοινή γνώμη κατά κόρον και τώρα και όλα τα τελευταία χρόνια, για να μην πούμε δεκαετίες, ακούγεται στα ώτα του κύπριου ψηφοφόρου και της κυπριακής κοινής γνώμης ως ένα παρακμιακό, ακαταλαβίστικο και εν πάση περιπτώσει ακατανόητο σχήμα που φτάνει να αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Και αυτό γιατί όλοι καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για ένα σύνθημα χωρίς περιεχόμενο.

Τι σημαίνει διζωνική ομοσπονδία και ποιο είναι το περιεχόμενό της, ποιες είναι οι αρχές και ποιες οι αξίες επί των οποίων εδράζεται ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα;  

Η βασική αρχή επί των οποίων εδράζονται όλα τα πολιτικά συστήματα του κόσμου, εξαιρουμένης της Βορείου Κορέας, είναι η αρχή της δημοκρατίας. Η δημοκρατία όπως αναβαφτίστηκε στα νάματα της κλασικής Ελλάδας, η σύγχρονη δημοκρατία του διαφωτισμού, αφορά και αναφέρεται κατεξοχήν στο άτομο, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του. Το άτομο δεν επιτρέπεται να υφίσταται διάκριση στο όνομα –ή με την επίκληση– συλλογικών οντοτήτων οι οποίες υφίστανται στο πλαίσιο ενός ενιαίου λαού, ο οποίος εν προκειμένω είναι ο κυπριακός λαός. Δεν μπορεί δηλαδή τούρκοι και έλληνες Κύπριοι, οι οποίοι ανήκουν σε διαφορετικές κοινότητες ή εθνικά συλλογικά σχήματα, τα οποία και προστατεύονται ως αυτόνομες πολιτιστικές οντότητες, να μην αναγνωρίζεται ότι υφίστανται ως άτομα στο πλαίσιο ενός ενιαίου πληθυσμιακού, πολιτικού συνόλου, όπως είναι ο λαός.

Αυτό το ζήτημα, δηλαδή της εγκατάλειψης της ουσίας του Κυπριακού προβλήματος, που είναι η διαρκής και συλλήβδην παραβίαση των δικαιωμάτων και ελευθεριών των Κυπρίων ως συνόλου, ως υποσυνόλου και ως ατόμων-πολιτών του κυπριακού λαού, δεν συζητείται σε κανέναν προεκλογικό αγώνα τα τελευταία χρόνια, γενικώς εξαφανίστηκε από τον προεκλογικό διάλογο της Κύπρου και της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους, συζητώντας για ένα εξόχως επικίνδυνο, ακαθόριστο και ομιχλώδες σχήμα λύσης που αποκαλείται αενάως διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.

Εκείνο που έπρεπε να κάνουμε ως Έλληνες, ως Κύπριοι και κυρίως ως πολιτική ηγεσία της χώρας ήταν η επιτακτικά άμεση υιοθέτηση μιας καλά σχεδιασμένης διεθνούς καμπάνιας που να προβάλλει το κυρίαρχο ζήτημα της παραβίασης των δικαιωμάτων ενός λαού που ανήκει στην Ευρώπη και στη Δύση, και του ταυτόχρονου ενταφιασμού από τους εκπροσώπους του διεθνούς παράγοντα στην Κύπρο της δημοκρατικής αρχής ως βασικού δομικού γνωρίσματος της οποιασδήποτε λύσης θα μπορούσε να συμφωνηθεί, ομοσπονδιακής ή μη.

Γιατί και οι ομοσπονδίες σε όλον τον κόσμο, κυρίως μάλιστα στο δυτικό ημισφαίριο, στο οποίο ανήκουμε, και κατεξοχήν στην Ευρώπη, βασίζονται στη δημοκρατική αρχή και στα δικαιώματα της ελευθερίας όλων των πολιτών, προστατεύουν τα δικαιώματα και την ιδιοπροσωπία των εθνοτήτων και των μειονοτήτων μέσα από το καθεστώς της πολιτιστικής και πολιτικής αυτονομίας.

Αυτά που επιχειρούν να κάνουν οι ξένοι στην Κύπρο και τώρα και στο παρελθόν είναι πρωτοφανή και πρωτόγνωρα πειράματα, που θέλουν να εφαρμόσουν απέναντι σε έναν λαό του οποίου η ηγεσία δεν έχει μάθει να αντιστέκεται και να διεκδικεί τα δίκαια και τα δικαιώματα του λαού της κατά τρόπο αποτελεσματικό.

Αυτά δε που διεκδικούμε, είναι τα καθιερωμένα και τα αποδεκτά σε όλον τον σύγχρονο κόσμο. Η τελευταία νησίδα διαχωρισμού με εθνικά κριτήρια ήταν η Νότιος Αφρική. Δεν μπορεί μετά την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων να επανακάμψει το καθεστώς της βαρβαρότητας και της παραβίασης του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού σε μια κατεξοχήν δημοκρατική χώρα, όπως είναι η Κύπρος.