Η εξέγερση στην Τυνησία αναπαράγεται αυτούσια και στην Αίγυπτο. Όμως, η Αίγυπτος είναι διαφορετική από την Τυνησία. Παρόλα αυτά οι εγχώριες αλλά και οι εξωχώριες δυνάμεις, που έχουν συμφέροντα στη χώρα αυτή, επιχειρούν να εστιάσουν την προσοχή των εξεγερμένων στον Μουμπάρακ, έτσι ώστε το όλο σύστημα να παραμείνει αλώβητο.
Ποια θα είναι η εξέλιξη δεν γνωρίζει κανείς. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι ο Ελ-Μπαραντέι θα είναι η μεταβατική κατάσταση και πως οι πλανητικές δυνάμεις, που μεταθέτουν την οικονομική τους κρίση στις χώρες της περιφέρειας, άρχισαν να φοβούνται καθώς προκαλούν παντού κοινωνικές εκρήξεις. Οι Αμερικανοί εκκενώνουν την πρεσβεία τους στο Κάιρο. Το ίδιο θα αναγκαστούν να κάνουν και οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η εξέγερση στη βόρεια Αφρική έχει θορυβήσει και τις ελληνικές κατεστημένες δυνάμεις, που φοβούνται ότι οι προγραμματισμένες νέες περικοπές μισθών και συντάξεων καθώς και η ανεργία θα προκαλέσουν κι εδώ κοινωνική έκρηξη.
Κάποιοι, όπως ο Γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, εκτιμούν ότι όχι μόνο μία τοπική αλλά μία παγκόσμια εξέγερση είναι προ των πυλών και η νεολαία θα ξεσηκωθεί, όπως τη δεκαετία του 1960. Μόνο που η εξέγερση αυτή, όπως διατείνεται, «θα είναι τυφλή, γιατί δεν έχει μνήμη».
Όμως, η αναφορά στις εξεγέρσεις της δεκαετίας του 1960 παραπέμπουν αυτοδικαίως σε μία ιστορική μνήμη. Και τότε όπως και σήμερα δεν υπήρχε ελπίδα, δεν υπήρχε μέλλον για τους νέους. Η αιτία της ανάφλεξης του φοιτητικού κινήματος το ’60 οφειλόταν κατά τη γνώμη της Χάνα Άρεντ στο γεγονός ότι η τεχνολογική πρόοδος οδηγούσε στην καταστροφή, ότι οι επιστήμες που διδάσκονταν στη γενιά του ’60 ήταν ανίκανες να αναστρέψουν τις καταστροφικές συνέπειες της εφαρμογής τους. Ο φόβος του πυρηνικού ολέθρου που υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και ο φόβος μιας γενιάς η οποία δεν έχει μέλλον είναι η αιτία της αντίδρασης των φοιτητών εκείνης της εποχής.
Σήμερα, ομοίως, οι νέοι δεν έχουν μέλλον, ακούν το «τικ τακ» της οικολογικής καταστροφής αλλά και της ανεργίας, της άμεσης προσωπικής τους εξαθλίωσης και εξανίστανται. Μόνο που η απελπισία τους δεν έχει ακόμη οργανωθεί. Υπ' αυτή την έννοια μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη.
Αλλά, όπως η φοιτητική εξέγερση του 1960 έδωσε ένα μάθημα σχετικά με τα όρια της χειραγώγησης που ασκείται μέσω της τηλεόρασης και των άλλων μέσων ψυχολογικής πίεσης ή διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, έτσι θα συμβεί και σήμερα. Ο «δρόμος» θα συστήσει το αντίπαλό μέσο επικοινωνίας αλλά και το νέο, αδιάφθορο δημόσιο χώρο της πολιτικής, όπου θα συντελεστούν οι νέες συνθέσεις και προτάσεις. Όμως, ποιες θα είναι αυτές οι προτάσεις; Τι θα αντικαταστήσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου