Η ποιότητα της δυτικής διπλωµατίας έναντι του Καντάφι.

Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

Ηταν μια χωρα που, ανάµεσα στην εξεγερµένη αίγυπτο και την ξεσηκωµένη Τυνησία, παρέµενε µέχρι την τελευταία στιγµή παράξενα σιωπηλή. οχι πια. Μέσα σε λίγες µέρες το καθεστώς της Λιβύης έχει σκοτώσει περισσότερους από όσους σκοτώθηκαν µέσα σε έναν µήνα σε αυτές τις δύο χώρες µαζί.

Το ίδιο παράξενος παραµένει και ο λίβυος ηγέτης, όπως άλλωστε και εκείνες οι εξωφρενικές θεωρίες του, που τις έγραφε στα πράσινα βιβλιαράκια του και που είχαν κάνει ηγέτες που διψούσαν για επιχειρηµατικά deal να πουν πως η Λιβύη του Καντάφι ήταν η αναβίωση της αρχαίας αθηναϊκής δηµοκρατίας. υστερα από 42 χρόνια στην εξουσία, άλλος ένας οζυµανδίας περιµένει σήµερα να γκρεµιστεί από το βάθρο του. Παράξενο ήταν και το καθυστερηµένο ανακοινωθέν της ευρωπαϊκής ενωσης που ανακαλεί τον λίβυο δικτάτορα στην τάξη. Παράξενο και υποκριτικό. επειδή, αν διατηρήθηκε τόσα χρόνιαστο βάθρο του, αυτό το οφείλει στη συµµαχία που του προσέφεραν η ευρώπη και οι ΗΠΑ, εξασφαλίζοντας τη συνεργασία του στον πόλεµο κατά της τροµοκρατίας και πρόσβαση στα λιβυκά πετρέλαια. από φτωχοπρόδροµος της διεθνούςκοινότητας, που τον βοµβάρδιζαν οι αµερικανοί στη δεκαετία του 1980, αναγορεύτηκε σε οµοτράπεζό της στηδεκαετία του 2000. ο Τζακ Στρο, υπουργός εξωτερικών του Τόνι Μπλερ, εκθείαζε µε κάθε ευκαιρία τις πολιτικές του ικανότητες και ο Μπερλουσκόνι υπέκυπτε στη «γοητεία» του προκειµένου να κλείνει χρυσές δουλειές η ιταλική ενεργειακή και κατασκευαστική βιοµηχανία.

Τέτοια ήταν η ποιότητα της δυτικής διπλωµατίας έναντι του Καντάφι. Και σε αυτήν ακριβώς τη διπλωµατία αποθέτει τις τελευταίες του ελπίδες για τη σωτηρία του, την ώρα που υποβάλλει τον λαό του σε εκείνη τη σκληρή τιµωρία που είχε υποσχεθεί σε όποιον θα τολµούσε να αµφισβητήσει την εξουσία του. οµως αυτό δεν αφορά µόνο τον λιβυκό λαό. Μας αφορά όλους. επειδή την ώρα που η κατάσταση στη Λιβύη βγαίνει ολοένα και περισσότερο εκτός ελέγχου, την ώρα που εκατοντάδες νεκροί κείτονται στους δρόµους της χώρας και που το κτίριο του Κοινοβουλίου φλέγεται στην Τρίπολη, την ώρα που οι εργαζόµενοι κήρυξαν απεργία σε µια από τις µεγαλύτερες λιβυκές πετρελαιοπηγές και οι πετρελαϊκές εταιρείες τα µαζεύουν από την ένατη µεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγό χώρα του κόσµου, ο χρυσός ανεβαίνει πάνω από τα 1.400 και το πετρέλαιο πάνω από τα 108 δολάρια το βαρέλι. Και οι δυτικοί ηγέτες συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να µη συµβαίνει τίποτα στη Λιβύη. Σαν να µη συνέβη τίποτα ούτε σήµερα ούτε χθες. Σαν να µη συνέβη τίποτα ποτέ.

Οι ηγέτες του δυτικού κόσµου θα προτιµούσαν τη «σταθερότητα». Θα προτιµούσαν να µην είχε συµβεί τίποτε από όλα όσα συµβαίνουν σήµερα στη Λιβύη. Και σίγουρα θα παλέψουν ακόµη για «να αλλάξουν όλα, ώστε να µείνουν πάλι όλα ίδια», όπως ακριβώς επιχειρείται και στην αίγυπτο. οµως, η αραβική λαϊκή εξέγερση δεν αµφισβητεί πια µόνο πρόσωπα, αλλά ολόκληρο το εκµεταλλευτικό σύστηµα που οι ∆υτικοί αποκαλούν «σταθερότητα».