Γράφει ο Μερκ
ΦΙΛΑΘΛΟΙ του τένις, λάτρεις του «Ρολάν Γκαρός» κοιμηθείτε, επιτέλους, ήσυχοι. Γιατί ύστερα από 1,5 χρόνο «απειλών», μεγαλοπρεπών δηλώσεων, θα, πρέπει και διάφορα άλλα παραμύθια ο «Κόκκινος Καθεδρικός Ναός», κόκκινος όπως το χρώμα του χώματος κι όχι λόγω κάποιας συγκεκριμένης πολιτικής ιδεολογίας, θα παραμείνει τελικά στη θέση του. Εκεί όπου δηλαδή βρίσκεται από το μακρινό 1928, βυθισμένος στο καταπράσινο του δάσους της Βουλόνης κι ας μην είναι πλέον ο χώρος τόσο μεγάλος και άνετος όσο το, μισητό λόγω της παροιμιώδους έχθρας χρόνων με τους Αγγλους γείτονες, Ουίμπλεντον.
«Αξιότιμοι κύριοι, καταφέραμε να σώσουμε και την παράδοση και την Ιστορία μας», θριαμβολόγησε ο Ζαν Γκασασέν, σήμερα πρόεδρος της γαλλικής ομοσπονδίας τένις, στα νιάτα του μεγάλος, αλλά και παράλληλα μικροσκοπικός, ταλαντούχος παίκτης της εθνικής ράγκμπι, διάσημος λόγω του μόλις 1 μ. 62 εκ. ύψους και με το παρατσούκλι «Πίτερ Παν».
Δεν ήταν εύκολο για το Νο 1 της γαλλικής ρακέτας να επικρατήσει του κινήματος «bigger is beautiful» (το μεγαλύτερο είναι κι ομορφότερο). Δεν ήταν εύκολο να πείσει τα «μυαλά» του μάρκετινγκ ότι το Ρολάν Γκαρός, ούτε χρειάζεται διάπλαση, όπως το Φλάσινγκ Μέντοουζ, ούτε πρέπει να υποστεί βάρβαρες κι εχθρικές προς το περιβάλλον παρεμβάσεις όπως η γιγαντιαία, γυάλινη οροφή που τοποθετήθηκε στο Center Court του Ουίμπλεντον.
Πόσω μάλλον ένα τόσο σπουδαίο τουρνουά, το δεύτερο από τα τέσσερα του Grand Slam, να μετακομίσει έξω από το Παρίσι, όπου βρισκόταν το 1891, μοιραζόμενο το γήπεδο της Ρασίνγκ Κλαμπ ντε Φρανς ή το 1925, στην «Porte d' Auteuil».
«Τρελαθήκατε τελείως;», άστραψε και βρόντηξε ο «Μεσιέ Λε Πρεσιντάν». Και είχε απόλυτο δίκιο, γιατί το Ρολάν Γκαρός ήταν, είναι και θα είναι ένας χώρος ιδιαίτερος και ξεχωριστός. Μ' ένα χώμα, σχεδόν «ιερό», πάνω στο οποίο χτίστηκαν οι μύθοι της Σουζάν Λενγκλέν, της πρώτης, προ Μαρίας Κάλλας, «Divina» (Θεϊκή) της ιστορίας. Των «τεσσάρων σωματοφυλάκων», Λακόστ, Μποροτρά, Κοσέ και Μπρουνιόν, επί μία 15ετία απόλυτοι κυρίαρχοι του Κυπέλλου Ντέιβις. Υπήρξε και σκηνικό των εποποιιών των Μποργκ, Βίλας, Βίλαντερ, Νοά, Ναβρατίλοβα, Γκραφ και Ναδάλ.
Υπήρξε όμως και ο τόπος όπου έχασε τη ζωή του, πέφτοντας με το στρατιωτικό του αεροπλάνο, ο ίδιος ο Ρολάν Γκαρός: ο μισός Γάλλος κι άλλο τόσο μισός Ισπανός αεροπόρος, που στη «χώρα των ταύρων» αποκαλούν Ρολάν Γαρόθ, αλλά που έπεσε και καρφώθηκε ηρωικά στο δάσος της Βουλόνης υπερασπιζόμενος τη Γαλλία.
Μοναδικό μειονέκτημα για τις εγκαταστάσεις που οι ναζί είχαν μετατρέψει σε φυλακή για τους αντιφρονούντες η μικρή, σε σχέση με τις απαιτήσεις του σημερινού τένις, χωρητικότητα: μόλις 30.000 ανθρώπων, σε αντίθεση με τους 60.000 του Ουίμπλεντον, της Μελβούρνης και της Νέας Υόρκης.
«Ε και, τι έγινε; Εχουν οι άλλοι τέτοιο δάσος και τέτοια Ιστορία να διηγούνται στα παιδιά τους;». Σε καμία περίπτωση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου