Το κράτος µεσίτης

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Καλό θα ήταν να δούµε πώς θα υλοποιηθεί η πρωθυπουργική δέσµευση ότι δεν θα επιτραπεί η πώληση ούτε ενός πήχεως ελληνικής γης.

Θα έλεγα άλλης γης από ‘δώ και πέρα. ∆ιότι γνωρίζω και γνωρίζουµε όλοι ότι έχουν αγοραστεί από ξένους χιλιάδες ελληνικά σπίτια, οικόπεδα ακόµη και σε παραµεθόριες περιοχές. Ιδιαίτερα στον Μοριά και στη Μάνη, στην Κορώνη, τη Μεθώνη οι εντόπιοι οµιλούν για γερµανική παροικία όχι απλώς παροικούντων αλλά και ιδιοκτητών. 

Προσωπικά δεν έχω και σηµαντικές αντιρρήσεις, αλλά ας µη µιλάµε ρητορεύοντας ότι δεν πουλάµε ελληνική γη. Στο κάτω κάτω, οι αγοραστές αυτοί επέλεξαν την Ελλάδα ως δεύτερο (και πολλοί ως πρώτο) τόπο κατοικίας, ανακαίνισαν παραδοσιακά σπίτια (που, αν είχαν αφεθεί στους ντόπιους, θα είχαν µετατραπεί σε άθλιες πολυκατοικίες) και µεταφέρουν στην αλλοτριωµένη επαρχία το ήθος τους και τον σεβασµό τους στο περιβάλλον και στα… ζώα!

Αλλά τι πρόκειται άλλο να αξιοποιήσουµε; 

Ολόκληρη σχεδόν η δισκογραφική µας βιοµηχανία είναι πολυεθνική.

Τα πατροπαράδοτα µπισκότα µας, η µόνη εξαγωγική µας οινοποιία, η Μεταξά, τα τσιγάρα µας, η ελαιουργία µας πολυεθνικά. 

Οι ποδοσφαιρικές µας επιχειρήσεις πολυεθνικές, αφού εξάγουµε για χάρη τους και ελληνικά ζεστά εκατοµµύρια ευρουλάκια.

∆εν µπορέσαµε είκοσι τώρα χρόνια να αξιοποιήσουµε έναν µυθικό, πολιτιστικά και αρχιτεκτονικά, χώρο, την Κολούµπια. 

Χρόνια κοσκινίζουµε αναξιοποίητο δραχµοβόρο, τώρα ευρωβόρο το αριστούργηµα του παλιού ξενοδοχείου «Ακροπόλ». Το παλιό αριστουργηµατικό ξενοδοχείο «Εξέλσιορ» απέναντι από το «Rex», ιδιοκτησίας του Πανεπιστηµίου Αθηνών (που νοικιάζει ερευνητικά κέντρα), ενοικιάστηκε σε ιδιώτη. Αξιος επαίνου είναι ο διαχρονικός ∆ήµος Αθηναίων που δηµιούργησε το Πιλοποιείον Πουλόπουλου, το Γκάζι, το Μεταξουργείο, το θέατρο στον Αγιο Σώστη, το Μέγαρο Πασσά, το θέατρο στα Τουρκοβούνια, το Θεατρικό Μουσείο. Ακόµη όµως το κράτος δεν µπόρεσε να προχωρήσει το Μουσείο στον «Φιξ». Αυτό ποιος θα το πάρει;