Του Πετρου Παπακωνσταντινου
Μέχρι χθες, ο συνταγματάρχης Καντάφι φιγουράριζε ως ένας από τους ανθεκτικότερους πολιτικούς Survivor. Ο μακροβιότερος μη εστεμμένος ηγέτης του πλανήτη (ανέλαβε την εξουσία το 1969) γλίτωσε από τις βόμβες των αμερικανικών αεροπλάνων που σκότωσαν τη θετή του κόρη το 1986, αντιμετώπισε διά πυρός και σιδήρου το ισλαμικό αντάρτικο την πενταετία 1993 - 1998 και κατάφερε να αναχαιτίσει, την επόμενη διετία, δύο στρατιωτικά πραξικοπήματα, οι πρωταίτιοι των οποίων απαγχονίστηκαν σε δημόσια θέα.
Τελικά, ο Καντάφι βρήκε τον μάστορά του από εκείνους τους οποίους ποτέ δεν λογάριασε μεταξύ των εχθρών του - τις λαϊκές μάζες! Για ειρωνεία της Ιστορίας, η Λιβύη του Καντάφι αυτοαποκαλείται «Τζαμαχιρία», δηλαδή «εξουσία των μαζών». Ο αξιωματικός που ανδρώθηκε με τον θρύλο του Νάσερ αποτέλεσε την πιο χαρακτηριστική ενσάρκωση του παναραβικού εθνικισμού, τόσο στην ηρωική εποχή όσο και στον εκφυλισμό του.
Στην πρώτη φάση, ξήλωσε τις αμερικανικές βάσεις, εθνικοποίησε τα πετρέλαια, μοίρασε τη γη, πρασίνισε την έρημο και δημιούργησε ένα δίκτυο λαϊκών επιτροπών με κάποιας μορφής αυτοδιοίκηση. Στο φθινόπωρο της ζωής του, μοίρασε τιμάρια μιας ολιγαρχικής - κλεπτοκρατικής εξουσίας στους γιους του, παρέδωσε στους Αγγλους δύο Λίβυους αξιωματικούς, υπόπτους για την τρομοκρατική επίθεση του Λόκερμπι και προσέφερε πετρελαϊκά κοιτάσματα προς εκμετάλλευση στην ΒΡ.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έγινε «υπεύθυνος ηγέτης» για τον Τόνι Μπλερ, ο οποίος του υπέβαλε τα σέβη του το 2007 στη σκηνή του, στην καρδιά της λιβυκής ερήμου, και για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος τον φιλοξένησε εγκάρδια στην Ιταλία, εκτιμώντας ιδιαιτέρως την πολυπληθή, γυναικεία προσωπική φρουρά του συνταγματάρχη.
Οταν άρχισε το ντόμινο των αραβικών εξεγέρσεων, ο Καντάφι τάχθηκε αλληλέγγυος με τον Τυνήσιο Μπεν Αλι και τον Αιγύπτιο Μουμπάρακ, τους οποίους άλλοτε κατηγορούσε ως πράκτορες της CIA. Τώρα τους ακολουθεί και στην πτώση τους, η οποία στην περίπτωση της Λιβύης μπορεί να είναι πολύ περισσότερο οδυνηρή, καθώς το λουτρό αίματος που προκάλεσε ο Καντάφι διαγράφεται ήδη τρομακτικό, ενώ σε αντίθεση με την Τυνησία και την Αίγυπτο ως εναλλακτική λύση εμφανίζεται ένα ριζοσπαστικό, μη ελεγχόμενο ισλαμικό κίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου