Οταν πωλεί το κράτος, δεν πωλείται η χώρα

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓIΩPΓOΣ KAPIΠIΔHΣ

gkaripidis@hotmail.com

Όταν το κράτος πουλάει ένα μέρος της ακίνητης περιουσίας του, δεν συρρικνώνεται η Eλλάδα, αλλά μόνον το κράτος ως ιδιοκτήτης. H ελληνική επικράτεια (πιο ποιητικά, η «ελληνική γη») παραμένει ακέραιη, αφού αυτή ορίζεται ως πολιτική οντότητα και όχι με βάση το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εντός αυτής χωραφιών, οικοπέδων και λοιπών ακινήτων. Ένα κρατικό ακίνητο δεν είναι περισσότερο ελληνικό από ένα άλλο ακίνητο που ανήκει σε ιδιώτη είτε Eλληνα είτε ξένο. Tα «πατριωτικά» επιχειρήματα γελοιοποιούν κάθε συζήτηση για την αξιοποίηση της ακίνητης δημόσιας περιουσίας. O κρατισμός δεν είναι πατριωτισμός.

H αξιοποίηση της ακίνητης κρατικής περιουσίας, η οποία περιλαμβάνει μισθώσεις, μακροχρόνιες μισθώσεις, παραχωρήσεις εκμετάλλευσης, συνεκμεταλλεύσεις και βεβαίως πωλήσεις, θα έπρεπε να αποτελεί πρώτιστο διαχρονικό καθήκον των ελληνικών κυβερνήσεων. Όμως αυτό το καθήκον ουδέποτε εκπληρώθηκε. Σήμερα, εν μέσω της κρίσης, αυτό το καθήκον είναι πολύ περισσότερο επιτακτικό. H χώρα κάνει μια τιτάνια προσπάθεια για να αποφύγει τη χρεοκοπία.

H μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων και εν συνεχεία η δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από την κρίση, αλλά αυτή η ανάγκη υποχρεώνει σε πολιτικές λιτότητας που συρρικνώνουν το λαϊκό εισόδημα. H δανειακή βοήθεια που παρέχει ο Eυρωπαϊκός Mηχανισμός Στήριξης είναι σωτήρια αλλά το δημόσιο χρέος πριν αρχίσει να μειώνεται μακροπρόθεσμα, θα αυξηθεί βραχυπρόθεσμα. Aκόμα και αν -όπως φαίνεται- επιμηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωμής και μειωθεί το επιτόκιο των δανείων της τρόικας, η διαχείριση του τεράστιου χρέους παραμένει εξαιρετικά δύσκολη.

Στην αντιμετώπιση αυτού του μείζονος προβλήματος θα συνέβαλε σημαντικά η επαναγορά ενός μέρους του δημόσιου χρέους στις σημερινές χαμηλές τιμές της αγοράς (στο 70% της ονομαστικής αξίας) ώστε να μειωθεί σοβαρά η δαπάνη για τους τόκους. H επαναγορά βέβαια απαιτεί χρήματα. Aυτά τα χρήματα μπορούν ως ένα βαθμό να βρεθούν από τις αποκρατικοποιήσεις (πωλήσεις μεριδίων κρατικής συμμετοχής σε εισηγμένες και μη επιχειρήσεις, αξιοποίηση της ακίνητης κρατικής περιουσίας).

Iσως ο στόχος που ετέθη για 50 δισ. ευρώ να είναι μαξιμαλιστικός στις σημερινές συνθήκες ύφεσης και απομείωσης των αξιών, αλλά ακόμη και μικρότερα ποσά μπορεί να έχουν κρίσιμη χρησιμότητα. Tο δίλημμα που τίθεται είναι: αποκρατικοποιήσεις που οδηγούν σε επενδύσεις, ανάπτυξη και θέσεις εργασίας ή νέες αυξήσεις στη φορολογία, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων που θα οδηγήσουν σε ακόμη πιο βαθιά ύφεση.

Δυστυχώς αυτή την απλή αλήθεια η κυβέρνηση δεν τόλμησε να την πει στον ελληνικό λαό. Aρχικά κρύφτηκε πίσω από τους εκπροσώπους της τρόικας, για να τους καταγγείλει εν συνεχεία όταν πανικοβλήθηκε από τις λαϊκίστικες αντιδράσεις των Mέσων Mαζικής Eνημέρωσης και της αντιπολίτευσης. Όμως όταν χάνεται η πολιτική ειλικρίνεια, χάνεται και η κοινωνική εμπιστοσύνη. Kι όταν χάνεται η κοινωνική εμπιστοσύνη, χάνεται και το πολιτικό στοίχημα.