Του XΡΗΣΤΟΥ ΚΤΕΝΑ
Το Μνημόνιο κουφαίνει. Και τυφλώνει. Αν κάθε μέρα μετράς τι έχει η τσέπη σου, αν μετράς το πώς και αν θα πας στη δουλειά σου (χωρίς μέσα μεταφοράς), αν μετράς τον πυρετό για να δεις αν αξίζει να αναζητήσεις γιατρό, για να σου γράψει χάπια που δεν θα βρεις φαρμακείο να τα πάρεις, αν εκεί που φτάνεις (στη δουλειά, στο σπίτι) σε μετράνε με μισό μάτι γιατί είσαι πλέον περιττός, τότε γιατί να μην κλείσεις τα μάτια; Γιατί να μη βουλώσεις τα αφτιά, γιατί να μη ζητήσεις να σε ξεχάσουν μήπως και γλιτώσεις;
ΣΚΥΦΤΟΙ λοιπόν και γύρω μας περνάνε: Μια πλήρη αναδόμηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης με μόνη υπόσχεση για μας μια αδιέξοδη λιτότητα. Μια αλλαγή του χάρτη της Μέσης Ανατολής, μια ισχυροποίηση της Τουρκίας, μια «τακτοποίηση» του αλβανικού ζητήματος σε Κόσοβο και Σκόπια. Μια κατάργηση του οκταώρου, της βιώσιμης σύνταξης, των εργασιακών δικαιωμάτων, της έστω ψευδαίσθησης ότι κάτι μπορεί να μείνει αλώβητο.
Σκυφτοί, τυφλοί, κουφοί και άλαλοι. Σακατεμένοι δηλαδή, όπως τα αγάλματά μας, βουβά κι αυτά, ακίνητα και με κομμένα μέλη.
«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Αρχαίοι Ελληνες θα ξαναγίνουμε», θα μου πεις, «επιτέλους» απαντώ, «μόνο δείξτε μου τους Πέρσες που αυτή τη φορά μάς νίκησαν και εξηγήστε μου γιατί μιλούν με τόση ευχέρεια τη γλώσσα του Ευριπίδη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου