«Tο πόδι του άλλου»

Του Ρούσσου Βρανά

rvranas@otenet.gr

Θα έρθει καιρός όχι πολύ µακρινός, που τα δελτία ειδήσεων για τις απεργίες θα µοιάζουν µε πολεµικά ανακοινωθέντα. Οχι όµως όπως τα είχαµε γνωρίσει µέχρι τώρα, από τη µια µεριά οι «εµπόλεµοι» µε τα πανό τους και από την άλλη οι «ουδέτεροι» στον καναπέ τους. Το κόµµα του καναπέ δεν υπάρχει πια.

Το δίκαιο µερτικό στην ευηµερία που έπαιρνε µέχρι τώρα για τον κόπο της η µεσαία τάξη δεν υπάρχει πια. Σαν να µην το δικαιούνταν, καλείται σήµερα να το επιστρέψει µε τόκο. «Η κρίση είναι σαν τον ιό Εµπολα», έλεγε στην Μέρκελ ο Ανχελ Γκουρία του Οργανισµού Οικονοµικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). «Αν κολλήσεις, πρέπει να κόψεις το πόδι σου για να γλιτώσεις». Εύκολα λόγια, όταν δεν πρόκειται για το δικό σου πόδι. Γι αυτή τη στρατηγική του συστήµατος να επιβάλλει τη βούλησή του, που θα µπορούσαµε να την ονοµάσουµε «το πόδι του άλλου», είχε γράψει ο συγγραφέας Κρίστιαν Μόρισον.

Και παρέθετε απο σπάσµατα από έναν οδηγό του ΟΟΣΑ προς τις κυβερνήσεις για την αποφυγή του πολιτικού και κοινωνικού ρίσκου: «Μια κυβέρνηση δύσκολα µπορεί να κάνει τις αναγκαίες προσαρµογές παρά τη θέληση της κοινής γνώµης. Πρέπει να εξασφαλί ζει την υποστήριξη ενός µέρους της, προκειµένου να το στρέφει εναντίον των άλλων. Ενα πρόγραµµα που θα έπληττε το ίδιο όλες τις κοινωνικές οµάδες θα ήταν πιο δύσκολο να εφαρµοστεί από ένα επιλεκτικό πρόγραµµα που θα έπληττε µεν µερικές κοινωνικές οµάδες αλλά θα άφηνε στο απυρόβλητο άλλες, εξασφαλίζοντας έτσι την υποστήριξή τους προς την κυβέρνηση». Αυτό το παιχνίδι η µεσαία τάξη το γνώρισε. Και το έπαιξε όσο για κόψιµο ήταν «το πόδι του άλλου». Ωσπου έπεσε κι η ίδια θύµα του.

Το αίσθηµα της αδικίας (που ένιωθε χρόνια τώρα η εργατική τάξη) κάνει τώρα το κόµµα της µεσαίας τάξης να εγκαταλείψει τον καναπέ του. Ακόµη και η παροιµιώδης υποµονή της γερµανικής µεσαίας τάξης έχει εξαντληθεί, καθώς τροµάζει από το φάσµα της φτώχειας, έλεγε ο Γιούργκεν Μπότνερ, ηγετικό στέλεχος του γερµανικού συνδικάτου των δηµόσιων υπη ρεσιών: «Εχει συνθλιβεί από δύο µεριές: από πάνω, όπου ένας µικρός αριθµός ανθρώπων κερδίζει ολοένα και περισσότερα χρήµατα, και από κάτω, όπου ένας µεγάλος αριθµός ανθρώπων σπρώχνεται ολο ένα και πιο βαθιά µέσα στη φτώχεια».

Μηνύµατα σαν κι αυτό που είχε τοιχοκολλήσει πριν από µε ρικά χρόνια ένας οργισµένος επιβάτης σε µια σήραγγα του Μετρό της Νέας Υόρκης, µε παραλήπτες τους απεργούς µηχανοδηγούς, δύσκολα θα διαβάσουµε πια στην Ευρώπη: «Αγαπητά καθάρµατα, αν ήµουν αφεντικό σας, θα παίρνατε όλοι πόδι. Και θα έβαζα στις θέσεις σας µηχανές. Ενα τσούρµο εκπαιδευµένες µαϊµούδες θα έκαναν καλύτερα τη δουλειά σας. Και θα έδειχναν περισσότερη ευγνωµοσύνη. Καταλαβαίνετε πόσο αλλόκοτα είναι τα αιτήµατά σας; Σύνταξη στα 55! Αστειεύεστε; Κάντε µας τη χάρη και µην ξαναγυρίσετε στη δουλειά!». Κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει κι η δική του σειρά.