"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Γάλλοι πολιτικοί κατά μπλόγκερ

Του Scott Sayare /
The New York Times

Η Ντομινίκ Μπρούιλ δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να θεωρηθεί «χούλιγκαν του κυβερνοχώρου». Η πενηντάχρονη νοικοκυρά και μητέρα βρέθηκε στο επίκεντρο αστυνομικής έρευνας και αγωγής αποζημίωσης εξαιτίας σχολίου που ανήρτησε στο Διαδίκτυο.

Η κυρία Μπρούιλ, σερφάροντας στο Ιντερνετ, εντόπισε βίντεο της υπουργού Οικογένειας Ναντίν Μοράνο, όπου εψεύδετο για την παρουσία της σε συνέδριο το 2007.
Η κυρία Μπρούιλ σχολίασε το βίντεο ανωνύμως, γράφοντας στον σχετικό χώρο «τι ψεύτρα».

Τον περασμένο Μάιο, δέχθηκε τηλεφώνημα από την αστυνομία. «Σκέφτηκα ότι πρέπει να μου κάνουν πλάκα. Δεν είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό το πράγμα», αναφέρει σε τηλεφωνική συνέντευξη που παραχώρησε από το σπίτι της στο Μπορντό. Η αστυνομία υποστηρίζει ότι η κυρία Μοράνο, μια μαχητική πολιτικός και πιστή σύμμαχος του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, έμαθε την ιντερνετική διεύθυνση και την ταυτότητα της κυρίας Μπρούιλ και κατέθεσε εναντίον της αγωγή για συκοφαντική δυσφήμηση. Αν κριθεί ένοχη, η 50χρονη νοικοκυρά θα αναγκαστεί να καταβάλει αποζημίωση έως 18.000 ευρώ.

Τα τελευταία χρόνια, η γαλλική πολιτική ελίτ δέχεται ανηλεή επίθεση από τους «θαμώνες» της μπλογκόσφαιρας. Και τώρα περνάει στην αντεπίθεση. Και άλλοι Γάλλοι πολιτικοί έχουν καταθέσει μηνύσεις και αγωγές όπως η κυρία Μοράνο, ενώ ο πρόεδρος Σαρκοζί, που έχει καταγγείλει το Ιντερνετ ως εκτροφείο παραπληροφόρησης, ενημερώνεται καθημερινά σχετικά με το τι λέγεται στο Διαδίκτυο για το πρόσωπό του.
Η αλήθεια είναι ότι το Ιντερνετ αποδείχθηκε για τη γαλλική άρχουσα τάξη μια πηγή βασάνων, ενώ μετέβαλε τη σχέση πολίτη και πολιτικού, όπως επισημαίνει ο Φρεντερίκ Νταμπί, Γάλλος σχολιαστής και διευθυντής της εταιρείας δημοσκοπήσεων Ifop. Επέτρεψε στον πολίτη να εισέλθει στο «άβατο» των πολιτικών και να τους αγγίξει. «Σήμερα, ακόμα και οι πολιτικοί φοβούνται», καταλήγει ο κύριος Νταμπί.

«Στην εποχή μας, δεν μπορούμε μιλούμε ή να κάνουμε οτιδήποτε. Επικρατεί απόλυτη διαφάνεια. Είναι η αρχή ενός νέου ολοκληρωτισμού», είχε δηλώσει ο Ανρι Γκουαΐνο, σύμβουλος του Σαρκοζί.
Τα γαλλικά ΜΜΕ, όπως εξάλλου και αλλού στην Ευρώπη, παρέχουν στη γαλλική πολιτική ελίτ ιδιαίτερες διευκολύνσεις, όπως π. χ. τη δυνατότητα να ελέγχουν και διορθώνουν τις συνεντεύξεις πριν από τη δημοσίευσή τους. «Πιστεύαμε μέχρι σήμερα ότι οι πολιτικοί έπρεπε να τύχουν ιδιαίτερης προστασίας», εξηγεί ο πολιτικός σχολιαστής Ντανιέλ Καρτόν, ο οποίος ανέκαθεν επέκρινε τις σχέσεις Γάλλων κρατικών αξιωματούχων και δημοσιογράφων. Η έλευση του Ιντερνετ και τα νέα Μέσα, ωστόσο, θέλουν να αποκαλύψουν τα ατοπήματα των Γάλλων ηγετών, ενώ δεν θεωρείται πλέον «off the record».
Βέβαια, η συμπεριφορά των Γάλλων πολιτικών παραμένει αναλλοίωτη παρότι τα βίντεο και τα σχόλια αναρτώνται στο Ιντερνετ με αυξανόμενους ρυθμούς. Η κυρία Μοράνο, τέλος, απέσυρε την αγωγή της, η οποία προκάλεσε πληθώρα αρνητικών σχολίων στο Ιντερνετ.

1 σχόλιο:

Χρήστος Κασανής είπε...

Οι πολιτικοί απατεώνες της ευρώπης αλλά και του κόσμου όλου μεχρι σήμερα πιστεύουν ότι τα κράτη που κυβερνούν τους ανοίκουν και δεν δέχονται από κανένα να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους.
Και για το λόγο ότι έχουν κάνει το λάθος να επιτρέψουν στον κόσμο να αποφασίζει ποιά συμμορία θα ελέγχει κάθε φορά το κράτος (μέσω των εκλογών) πρέπει το προφίλ τους να φαίνεται αψεγάδιαστο, ωστε να διατηρούν την πιθανότητα επανεκλογής τους.
Το διαδύκτιο ώς απόλυτα δημοκρατικό μέσο, προσφέρει τη δυνατότητα στον βουβό μέχρι σήμερα πολίτη να εκφράσει λόγο. Και αυτό αντί να τους διδάξει και να τους βοηθήσει να αντιληφθούν τα προβλήματα των πολιτών, τους ενοχλεί.
Είναι δημόσια πρόσωπα που οι ενέργειες και οι αποφάσεις τους έχουν άμεσο αντίκτιπο στη ζωή των πολιτών τους.
Αυτό δίδει και στους πολίτες το δικαίωμα της ελεύθερης δημόσιας κριτικής, καλής ή κακής.
Αν αυτό τους ενοχλεί τότε είναι καλύτερα να κάτσουν στα σπίτια τους.