Γράφει ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ«Δυό πόρτες έχει η ζωή…» λέει το πανέμορφο τραγούδι που σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και σε μουσική Στέλιου Καζαντζίδη όλοι μας έχουμε σιγοτραγουδήσει
Το ερώτημα όμως είναι πώς γίνεται ένας λαός που όλες του τις συναλλαγές, τις κάνει από το παράθυρο, ένας λαός που τη ζωή την βλέπει να προσπερνά από ένα παράθυρο, να αγαπήσει ένα τραγούδι που μιλά για πόρτες!
Όνειρο όλων μας το παράθυρο. Απ το παράθυρο βρίσκουμε δουλειά, απ το παράθυρο ξεφεύγουμε απ την τσιμπίδα του νόμου, απ το παράθυρο εκτελούμε τον συνάνθρωπο μας ως επαγγελματίες εκτελεστές ελεύθεροι σκοπευτές, στο βωμό της αναξιοκρατίας και της ιδιοτέλειας, ένα παράθυρο στο εκατομμύριο ο μόνιμος πόθος μας.
Οι πόρτες της αξιοκρατίας όλες κλειστές. Κι αν που και που βρεθεί καμιά ξεχασμένη ανοιχτή, δεν διστάζουμε μέχρι και να την χτίσουμε όπως πρόσφατα έκαναν οι κατ επίφαση φοιτητές στο πανεπιστήμιο Ξάνθης...
Όνειρο όλων μας το παράθυρο. Απ το παράθυρο βρίσκουμε δουλειά, απ το παράθυρο ξεφεύγουμε απ την τσιμπίδα του νόμου, απ το παράθυρο εκτελούμε τον συνάνθρωπο μας ως επαγγελματίες εκτελεστές ελεύθεροι σκοπευτές, στο βωμό της αναξιοκρατίας και της ιδιοτέλειας, ένα παράθυρο στο εκατομμύριο ο μόνιμος πόθος μας.
Οι πόρτες της αξιοκρατίας όλες κλειστές. Κι αν που και που βρεθεί καμιά ξεχασμένη ανοιχτή, δεν διστάζουμε μέχρι και να την χτίσουμε όπως πρόσφατα έκαναν οι κατ επίφαση φοιτητές στο πανεπιστήμιο Ξάνθης...
Πόρτες διαβαίνουμε δύο φορές μονάχα. Είναι αυτές της εισόδου και της εξόδου της ζωής που τις περνάμε όταν γεννιόμαστε και όταν φεύγουμε απ τον κόσμο όπως λέει και το τραγούδι.
Μόνο που μαθημένοι και εθισμένοι στο παραθυρικό περιβάλλον επιχειρούμε καμιά φορά να καταρρίψουμε ακόμα και αυτόν τον κανόνα όπως για παράδειγμα επιχείρησε να κάνει ο νεαρός «δικηγορίσκος-μαϊμού» που σάλταρε στο κενό από ένα ανοιχτό παράθυρο παρόμοιο με αυτό απ το οποίο μπήκε στον χώρο των παρατρεχάμενων της πολιτικής.
ΕΥΤΥΧΩΣ η ζωή δεν του το επέτρεψε να γίνει η εξαίρεση στον κανόνα. Ήταν εντυπωσιακή η στάση της απέναντί του.
Μόνο που μαθημένοι και εθισμένοι στο παραθυρικό περιβάλλον επιχειρούμε καμιά φορά να καταρρίψουμε ακόμα και αυτόν τον κανόνα όπως για παράδειγμα επιχείρησε να κάνει ο νεαρός «δικηγορίσκος-μαϊμού» που σάλταρε στο κενό από ένα ανοιχτό παράθυρο παρόμοιο με αυτό απ το οποίο μπήκε στον χώρο των παρατρεχάμενων της πολιτικής.
ΕΥΤΥΧΩΣ η ζωή δεν του το επέτρεψε να γίνει η εξαίρεση στον κανόνα. Ήταν εντυπωσιακή η στάση της απέναντί του.
Περισσότερο εντυπωσιακή όμως και απ την στάση της ζωής ήταν αυτή των τηλεοπτικών παραθυράκηδων που κατά έναν μυστήριο τρόπο σιώπησαν. Μουγκάθηκαν..
Οι ίδιοι που πριν λίγους μήνες ΞΕΣΚΙΣΑΝ τον «ευτραφή ερωτύλο-άλτη» του Κολωνακίου, κατάπιαν την γλώσσα τους στην περίπτωση του δικηγορίσκου-μαϊμού. Και μαζί με την γλώσσα τους κατάπιαν και τις ευτελείς δικαιολογίες του Υπουργού Προστασίας του Ροπαλοφόρου, που μίλησε για ΜΗ ΑΜΕΙΒΟΜΕΝΕΣ υπηρεσίες.
Οι σταυρωτές του μυστακοφόρου ερωτύλου που έβλεπαν στον ύπνο τους και στο ξύπνιο τους οικονομικά σκάνδαλα, για να διαψευστούν πανηγυρικά απ την μετέπειτα επίσημη εισαγγελική έρευνα που έδειξε πως ο ερωτοχτυπημένος παρ ολίγον αυτόχειρας όχι μόνο δεν είχε βάλει χέρι σε δημόσιο χρήμα (οι λαμογιές του περιορίζονταν στο να βάζει χέρι μόνο σε χαρούμενα κωλαράκια) αλλά δεν είχε ούτε 2ο κουστούμι να φορέσει όπως κραύγαζε ο αδελφικός του φίλος, δεν μπήκαν καν στον πειρασμό να θέσουν έστω και ένα ερώτημα στον Υπουργό Προστασίας του Ροπαλοφόρου.
Όπως για παράδειγμα το εύλογο ερώτημα για το πώς είναι λογικά και ηθικά δυνατόν (το νομικά δυνατόν το παραβλέπω) σε μια ειδική νομοπαρασκευαστική επιτροπή για την αναμόρφωση του πειθαρχικού δικαίου συγκεκριμένου κλάδου εργαζομένων να συμμετέχει «δικηγόρος» που δεν είναι δικηγόρος έστω και χωρίς αμοιβή
Αλήθεια ο Υπουργός Προστασίας του Ροπαλοφόρου , που θεωρεί λογική την «καλή τη πίστει» ανάθεση συμβουλευτικού ρόλου για θέματα αναμόρφωσης του πειθαρχικού δικαίου τρίτων σε δικηγόρο-μαϊμού που χρωστά 12 μαθήματα , θα θεωρούσε εξίσου λογική την ανάθεση της υγείας του ιδίου ή των παιδιών του έστω και άνευ αμοιβής «καλή τη πίστει» σε έναν ιατρό-μαϊμού που χρωστά επίσης 12 μαθήματα?
Από πότε είναι ηθικό και λογικό η μη οικονομική επιβάρυνση του δημοσίου να αποτελεί άλλοθι ώστε το πειθαρχικό δίκαιο μιας ομάδας ανθρώπων να επαφίεται στα χέρια άσχετων, ισοβίων και ενδεχομένως ψυχικά διαταραγμένων φοιτητίσκων της νομικής λόγω της φιλίας με τον μπαμπά τους?
Αυτά τα ερωτήματα για τον μεν Υπουργό είναι «μιντιακός κανιβαλισμός» για τους δε καλοπληρωμένους τηλεοπτικούς παραθυράκηδες απαγορευμένη απ τους διαπλεκόμενους εργοδότες τους ενασχόληση
Γι αυτό και βλέπουμε στο παραθυρικό κάδρο της ζωής, μια μόνιμη εναλλαγή τραγωδίας και κωμωδίας.
Μιας τραγωδίας με πρωταγωνιστές κατά κανόνα τους μόνιμα αδικημένους που δεν έχουν πρόσβαση στα παράθυρα του ρουσφετιού και καταφεύγουν στα παράθυρα του θανάτου, αλλά, και κατά σπάνια περίσταση τους ελάχιστους ρουσφετολογικά ευνοημένους που έχουν όμως στοιχεία ευθιξίας.
Και μιας κωμωδίας με μόνιμους πρωταγωνιστές τους καραγκιόζηδες της πολιτικής να συναγωνίζονται τους ήρωες του θεάτρου σκιών των παιδικών μας χρόνων.
Οι ίδιοι που πριν λίγους μήνες ΞΕΣΚΙΣΑΝ τον «ευτραφή ερωτύλο-άλτη» του Κολωνακίου, κατάπιαν την γλώσσα τους στην περίπτωση του δικηγορίσκου-μαϊμού. Και μαζί με την γλώσσα τους κατάπιαν και τις ευτελείς δικαιολογίες του Υπουργού Προστασίας του Ροπαλοφόρου, που μίλησε για ΜΗ ΑΜΕΙΒΟΜΕΝΕΣ υπηρεσίες.
Οι σταυρωτές του μυστακοφόρου ερωτύλου που έβλεπαν στον ύπνο τους και στο ξύπνιο τους οικονομικά σκάνδαλα, για να διαψευστούν πανηγυρικά απ την μετέπειτα επίσημη εισαγγελική έρευνα που έδειξε πως ο ερωτοχτυπημένος παρ ολίγον αυτόχειρας όχι μόνο δεν είχε βάλει χέρι σε δημόσιο χρήμα (οι λαμογιές του περιορίζονταν στο να βάζει χέρι μόνο σε χαρούμενα κωλαράκια) αλλά δεν είχε ούτε 2ο κουστούμι να φορέσει όπως κραύγαζε ο αδελφικός του φίλος, δεν μπήκαν καν στον πειρασμό να θέσουν έστω και ένα ερώτημα στον Υπουργό Προστασίας του Ροπαλοφόρου.
Όπως για παράδειγμα το εύλογο ερώτημα για το πώς είναι λογικά και ηθικά δυνατόν (το νομικά δυνατόν το παραβλέπω) σε μια ειδική νομοπαρασκευαστική επιτροπή για την αναμόρφωση του πειθαρχικού δικαίου συγκεκριμένου κλάδου εργαζομένων να συμμετέχει «δικηγόρος» που δεν είναι δικηγόρος έστω και χωρίς αμοιβή
Αλήθεια ο Υπουργός Προστασίας του Ροπαλοφόρου , που θεωρεί λογική την «καλή τη πίστει» ανάθεση συμβουλευτικού ρόλου για θέματα αναμόρφωσης του πειθαρχικού δικαίου τρίτων σε δικηγόρο-μαϊμού που χρωστά 12 μαθήματα , θα θεωρούσε εξίσου λογική την ανάθεση της υγείας του ιδίου ή των παιδιών του έστω και άνευ αμοιβής «καλή τη πίστει» σε έναν ιατρό-μαϊμού που χρωστά επίσης 12 μαθήματα?
Από πότε είναι ηθικό και λογικό η μη οικονομική επιβάρυνση του δημοσίου να αποτελεί άλλοθι ώστε το πειθαρχικό δίκαιο μιας ομάδας ανθρώπων να επαφίεται στα χέρια άσχετων, ισοβίων και ενδεχομένως ψυχικά διαταραγμένων φοιτητίσκων της νομικής λόγω της φιλίας με τον μπαμπά τους?
Αυτά τα ερωτήματα για τον μεν Υπουργό είναι «μιντιακός κανιβαλισμός» για τους δε καλοπληρωμένους τηλεοπτικούς παραθυράκηδες απαγορευμένη απ τους διαπλεκόμενους εργοδότες τους ενασχόληση
Γι αυτό και βλέπουμε στο παραθυρικό κάδρο της ζωής, μια μόνιμη εναλλαγή τραγωδίας και κωμωδίας.
Μιας τραγωδίας με πρωταγωνιστές κατά κανόνα τους μόνιμα αδικημένους που δεν έχουν πρόσβαση στα παράθυρα του ρουσφετιού και καταφεύγουν στα παράθυρα του θανάτου, αλλά, και κατά σπάνια περίσταση τους ελάχιστους ρουσφετολογικά ευνοημένους που έχουν όμως στοιχεία ευθιξίας.
Και μιας κωμωδίας με μόνιμους πρωταγωνιστές τους καραγκιόζηδες της πολιτικής να συναγωνίζονται τους ήρωες του θεάτρου σκιών των παιδικών μας χρόνων.
Ενα παράθυρο ήταν και αυτό. Σαν τη ζωή μας όπως την κατάντησαν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου