Πρωταθλητής τού χθες, αλλά ξεχασμένος απ' όλους, λόγω της ομοφυλοφιλίας του, ο Εμιλ Γκρίφιθ (φωτογραφία) ζει σήμερα κάτω από τα όρια της φτώχειας, μόνος, άστεγος, αλλά και βαρύτατα άρρωστος.Το σπίτι του είναι πλέον ένα πάρκο, ένα χαρτόκουτο ή ένα παγκάκι, τρέφεται με ό,τι βρει στα σκουπίδια ή δύο με τρεις φορές την εβδομάδα με το συσσίτιο της Εκκλησίας. Και το μηνιαίο, κρατικό επίδομα μετά βίας τού φτάνει για τα πανάκριβα φάρμακα που απαιτεί μία σοβαρή κι ανελέητη πάθηση, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ.
Δεν είναι η πρώτη φορά κι ούτε θα είναι η τελευταία που ο κόσμος του μποξ έχει να μας διηγηθεί τέτοιου είδους θλιβερές ιστορίες. Με το νόμισμα να έχει παραμείνει ίδιο και στις δύο του πλευρές, και τον «Champ», τον πρωταθλητή τού χθες, να έχει γλιστρήσει στην πιο σκληρή ανωνυμία.
Δεν είναι η πρώτη φορά κι ούτε θα είναι η τελευταία που ο κόσμος του μποξ έχει να μας διηγηθεί τέτοιου είδους θλιβερές ιστορίες. Με το νόμισμα να έχει παραμείνει ίδιο και στις δύο του πλευρές, και τον «Champ», τον πρωταθλητή τού χθες, να έχει γλιστρήσει στην πιο σκληρή ανωνυμία.
Είχε συμβεί και στον Τζόε Λιούις, τον μεγαλύτερο μποξέρ βαρέων βαρών της δεκαετίας του '30, με τη διαφορά ότι, κάλλιο αργά παρά ποτέ, μπόρεσε να έχει ένα αξιοπρεπές τέλος χάρη στη βοήθεια των δύο μεγαλύτερών του θαυμαστών: του «The Voice» (η Φωνή) Φρανκ Σινάτρα και του Γερμανού Μαξ Σμέλινγκ, ιστορικού του αντιπάλου στο ρινγκ, όταν ο Χίτλερ νόμιζε ότι είχε «κατασκευάσει» την τέλεια μηχανή για να μπορέσει η «Αρία Φυλή» ν' αφανίσει τη «Μαύρη», σύμβολο, όπως πίστευε, της σκλαβιάς, αλλά και κάθε κακού.
Νικημένος κάποτε από τον Ρούμπιν «Hurricane» Κάρτερ, τον μεγάλο και ταλαντούχο μποξέρ που φυλακίστηκε άδικα για ένα φόνο που ουδέποτε είχε διαπράξει (μία ιστορία που είχε εμπνεύσει ένα από τα διασημότερα μουσικά κομμάτια του Μπομπ Ντίλαν), ο Γκρίφιθ έπαιξε από το '58 έως το '77 σε συνολικά 112 ματς, κατακτώντας τον παγκόσμιο τίτλο μεσαίων βαρών ύστερα από ένα δραματικό νοκ άουτ σε βάρος του Μπένι Πάρετ, που εννέα ημέρες αργότερα θα κατέληγε λόγω των τραυμάτων του.
Χρειάστηκε έξι χρόνια για να συνέλθει από το σοκ, όσα έλειψε από το μποξ και τις Ηνωμένες Πολιτείες για να ζήσει στην απόλυτη ηρεμία των Παρθένων Νήσων, δίπλα στη μητέρα του Εμέλντα, τα τέσσερα αδέλφια και τις άλλες τόσες αδελφές του, στους οποίους κατέληγαν κάθε φορά τα χρήματα που κέρδιζε με τις γροθιές του.
Μετά επέστρεψε, κέρδισε τον Νίνο Μπενβενούτι και στέφθηκε ξανά παγκόσμιος πρωταθλητής, αλλά το '74, στο re-match του «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν», σ' ένα από τα πρώτα παιχνίδια [μαζί με το Κάσιους Κλέι- Νόρτον, το Κάσιους Κλέι-Φόρμαν ή το Μοχάμεντ Αλι (όπως ύστερα μετονομάστηκε) - Φρέιζερ], που λόγω της διαφοράς της ώρας είχαν κάνει την Ευρώπη να ξενυχτίσει μπροστά στους ασπρόμαυρους δέκτες της, ο Γκρίφιθ ηττήθηκε και φόρεσε τη ζώνη του πρωταθλητή στη μέση του μεγάλου του αντιπάλου.
«Του χρωστάω πολλά από τη φήμη και την καριέρα μου», είπε ο Ιταλός, ο μόνος που κινητοποιήθηκε κι ευαισθητοποιήθηκε για να βρεθούν χρήματα να σταλούν στον Γκρίφιθ.
Νικημένος κάποτε από τον Ρούμπιν «Hurricane» Κάρτερ, τον μεγάλο και ταλαντούχο μποξέρ που φυλακίστηκε άδικα για ένα φόνο που ουδέποτε είχε διαπράξει (μία ιστορία που είχε εμπνεύσει ένα από τα διασημότερα μουσικά κομμάτια του Μπομπ Ντίλαν), ο Γκρίφιθ έπαιξε από το '58 έως το '77 σε συνολικά 112 ματς, κατακτώντας τον παγκόσμιο τίτλο μεσαίων βαρών ύστερα από ένα δραματικό νοκ άουτ σε βάρος του Μπένι Πάρετ, που εννέα ημέρες αργότερα θα κατέληγε λόγω των τραυμάτων του.
Χρειάστηκε έξι χρόνια για να συνέλθει από το σοκ, όσα έλειψε από το μποξ και τις Ηνωμένες Πολιτείες για να ζήσει στην απόλυτη ηρεμία των Παρθένων Νήσων, δίπλα στη μητέρα του Εμέλντα, τα τέσσερα αδέλφια και τις άλλες τόσες αδελφές του, στους οποίους κατέληγαν κάθε φορά τα χρήματα που κέρδιζε με τις γροθιές του.
Μετά επέστρεψε, κέρδισε τον Νίνο Μπενβενούτι και στέφθηκε ξανά παγκόσμιος πρωταθλητής, αλλά το '74, στο re-match του «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν», σ' ένα από τα πρώτα παιχνίδια [μαζί με το Κάσιους Κλέι- Νόρτον, το Κάσιους Κλέι-Φόρμαν ή το Μοχάμεντ Αλι (όπως ύστερα μετονομάστηκε) - Φρέιζερ], που λόγω της διαφοράς της ώρας είχαν κάνει την Ευρώπη να ξενυχτίσει μπροστά στους ασπρόμαυρους δέκτες της, ο Γκρίφιθ ηττήθηκε και φόρεσε τη ζώνη του πρωταθλητή στη μέση του μεγάλου του αντιπάλου.
«Του χρωστάω πολλά από τη φήμη και την καριέρα μου», είπε ο Ιταλός, ο μόνος που κινητοποιήθηκε κι ευαισθητοποιήθηκε για να βρεθούν χρήματα να σταλούν στον Γκρίφιθ.
Μία πράξη που αποδεικνύει πως τελικά υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, άσχετα εάν κάποτε ήταν οι μεγαλύτεροι αντίπαλοί μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου