Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣΗ Ελλάδα δεν είναι και η πιο νοικοκυρεμένη χώρα που βρίσκεται στον κόσμο. Δεν είναι τωρινό το χαρακτηριστικό, που θα μπορούσε εύκολα να το συναντήσει κανείς και στην περίοδο του Τρικούπη, και του Βενιζέλου, και του Παπαθανασίου, και του Καραμανλή Α', του Γ. Παπανδρέου Α', όσο και μετά τη μεταπολίτευση. Κυρίως μετά τη μεταπολίτευση.
Τα χαρακτηριστικά αυτής της χυδαίας διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών είναι δύο: τα δανεικά και η λαμογιά.
Η σημερινή κυβέρνηση είχε μεν τον διακαή πόθο να βρεθεί στο τιμόνι της χώρας, όταν ζητούσε διαρκώς ως αντιπολίτευση την παραίτηση της προηγούμενης, αλλά της έλαχε το άχαρο έργο να βγάλει το προαιώνιο φίδι από την τρύπα. Προαιώνιο γιατί η ελληνική οικονομία έχει πληγεί ελάχιστα από την παγκόσμια κρίση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Οι ελληνικές τράπεζες ήταν πάντοτε συντηρητικά μαγαζιά, χωρίς ριψοκίνδυνες κερδοσκοπίες, φροντίζοντας να πλουτίζουν κυρίως από το τσεκούρωμα των πελατών και τη συγκέντρωση σίγουρων χαρτιών. Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, το χρέος, είναι εγγενές. Το έχουν δημιουργήσει εδώ και χρόνια τρεις βασικές παράμετροι:
*Το επιδοματικής νοοτροπίας εργασιακό δυναμικό του δημόσιου τομέα και μεγάλου κομματιού του αγροτικού, που έχει αποτέλεσμα τη μηδενική παραγωγή εργασίας και δημόσιου πλούτου εκεί.
* Ο φρενήρης δανεισμός για να καλυφθεί ο αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας με τις σπατάλες του και την απροθυμία είσπραξης φόρων και εισφορών.
* Η καλλιέργεια της νοοτροπίας του πιστωτικού χρήματος ως μοναδικού μέσου ευημερίας του πληθυσμού, με βομβαρδισμό προσφορών από κάθε είδους κεφαλαιούχο, υπό τα χειροκροτήματα της κεντρικής και -υποτίθεται- προστατεύουσας κυβερνητικής εξουσίας.
Δίπλα σ' αυτές τις βασικές παραμέτρους πρέπει να βάλει κανείς την άρνηση, για να μην πω ανικανότητα, εκπόνησης μιας αναπτυξιακής πολιτικής από όλες τις κυβερνήσεις, που βρήκαν -και βρίσκουν- τον εύκολο τρόπο του φορογδαρσίματος, όχι του φορολογητέου πληθυσμού, αλλά μόνο των εμφανώς φορολογουμένων.
Τώρα, οι ξένοι τραπεζίτες θέλουν τα λεφτά που έχουν δανείσει. Για την ακρίβεια, θέλουν από τη μία πλευρά να εξασφαλίσουν ότι θα πάρουν τα μελλοντικά, αφού πρώτα τα δανείσουν με αυξημένο τόκο, αιτιολογώντας τον λόγω της αφερεγγυότητας της χώρας!!! Σε δανείζω δηλαδή με μεγαλύτερο τόκο γιατί φοβάμαι ότι δεν μπορείς να με αποπληρώσεις!!! Το όργιο της υποκριτικής κερδοσκοπίας.
Το χειρότερο απ' αυτό είναι ότι μια πολύ συγκεκριμένη νεοφιλελεύθερη και απολύτως αντικοινωνική και αντεργατική πολιτική, που την ενστερνίζονται σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η μονεταριστική ευρωπαϊκή γραφειοκρατία των Βρυξελλών, θέλει και επιβάλλεται σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., είτε το θέλουν είτε όχι, με πρόσχημα το έλλειμμα και τον πληθωρισμό! Την ώρα που τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Γηραιάς Ηπείρου έχουν πάλι τεράστια ρευστότητα χάρη και στα λεφτά των Ευρωπαίων πολιτών, με τα οποία στηρίχτηκαν για τους δικούς τους σαλταδορισμούς!
Αυτή η νεοφιλελεύθερη πολιτική που μας επιβάλλεται είναι αυτό που ονομάζει ο Γ. Παπανδρέου απειλή για την εθνική κυριαρχία. Αλλά, αυτή η απειλή μπορεί να αποτραπεί μόνο αν σταματήσει η επιδοματική νοοτροπία του πληθυσμού, που συνωθείται για μια θέση πληρωμής και όχι δουλειάς. Αν κυνηγηθεί ανηλεώς η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή των γνωστών - αγνώστων. Αν απλοποιηθεί το αντιπαραγωγικό νομικό και κανονιστικό πλέγμα που πνίγει την επιχειρηματική δραστηριότητα και την παραγωγή.
Αν, δηλαδή, πάψουμε να είμαστε οι εξυπνάκηδες, υπόδουλοι του «έλα μωρέ τώρα» και γίνουμε οι έξυπνοι κυρίαρχοι στο σπίτι μας. Αλλά, για να γίνει αυτό πρέπει να συγκρουστείς με πολλούς απ' αυτούς που σε χειροκροτάνε. Ομελέτα χωρίς αυγά δεν γίνεται.
Η σημερινή κυβέρνηση είχε μεν τον διακαή πόθο να βρεθεί στο τιμόνι της χώρας, όταν ζητούσε διαρκώς ως αντιπολίτευση την παραίτηση της προηγούμενης, αλλά της έλαχε το άχαρο έργο να βγάλει το προαιώνιο φίδι από την τρύπα. Προαιώνιο γιατί η ελληνική οικονομία έχει πληγεί ελάχιστα από την παγκόσμια κρίση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Οι ελληνικές τράπεζες ήταν πάντοτε συντηρητικά μαγαζιά, χωρίς ριψοκίνδυνες κερδοσκοπίες, φροντίζοντας να πλουτίζουν κυρίως από το τσεκούρωμα των πελατών και τη συγκέντρωση σίγουρων χαρτιών. Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, το χρέος, είναι εγγενές. Το έχουν δημιουργήσει εδώ και χρόνια τρεις βασικές παράμετροι:
*Το επιδοματικής νοοτροπίας εργασιακό δυναμικό του δημόσιου τομέα και μεγάλου κομματιού του αγροτικού, που έχει αποτέλεσμα τη μηδενική παραγωγή εργασίας και δημόσιου πλούτου εκεί.
* Ο φρενήρης δανεισμός για να καλυφθεί ο αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας με τις σπατάλες του και την απροθυμία είσπραξης φόρων και εισφορών.
* Η καλλιέργεια της νοοτροπίας του πιστωτικού χρήματος ως μοναδικού μέσου ευημερίας του πληθυσμού, με βομβαρδισμό προσφορών από κάθε είδους κεφαλαιούχο, υπό τα χειροκροτήματα της κεντρικής και -υποτίθεται- προστατεύουσας κυβερνητικής εξουσίας.
Δίπλα σ' αυτές τις βασικές παραμέτρους πρέπει να βάλει κανείς την άρνηση, για να μην πω ανικανότητα, εκπόνησης μιας αναπτυξιακής πολιτικής από όλες τις κυβερνήσεις, που βρήκαν -και βρίσκουν- τον εύκολο τρόπο του φορογδαρσίματος, όχι του φορολογητέου πληθυσμού, αλλά μόνο των εμφανώς φορολογουμένων.
Τώρα, οι ξένοι τραπεζίτες θέλουν τα λεφτά που έχουν δανείσει. Για την ακρίβεια, θέλουν από τη μία πλευρά να εξασφαλίσουν ότι θα πάρουν τα μελλοντικά, αφού πρώτα τα δανείσουν με αυξημένο τόκο, αιτιολογώντας τον λόγω της αφερεγγυότητας της χώρας!!! Σε δανείζω δηλαδή με μεγαλύτερο τόκο γιατί φοβάμαι ότι δεν μπορείς να με αποπληρώσεις!!! Το όργιο της υποκριτικής κερδοσκοπίας.
Το χειρότερο απ' αυτό είναι ότι μια πολύ συγκεκριμένη νεοφιλελεύθερη και απολύτως αντικοινωνική και αντεργατική πολιτική, που την ενστερνίζονται σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η μονεταριστική ευρωπαϊκή γραφειοκρατία των Βρυξελλών, θέλει και επιβάλλεται σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., είτε το θέλουν είτε όχι, με πρόσχημα το έλλειμμα και τον πληθωρισμό! Την ώρα που τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Γηραιάς Ηπείρου έχουν πάλι τεράστια ρευστότητα χάρη και στα λεφτά των Ευρωπαίων πολιτών, με τα οποία στηρίχτηκαν για τους δικούς τους σαλταδορισμούς!
Αυτή η νεοφιλελεύθερη πολιτική που μας επιβάλλεται είναι αυτό που ονομάζει ο Γ. Παπανδρέου απειλή για την εθνική κυριαρχία. Αλλά, αυτή η απειλή μπορεί να αποτραπεί μόνο αν σταματήσει η επιδοματική νοοτροπία του πληθυσμού, που συνωθείται για μια θέση πληρωμής και όχι δουλειάς. Αν κυνηγηθεί ανηλεώς η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή των γνωστών - αγνώστων. Αν απλοποιηθεί το αντιπαραγωγικό νομικό και κανονιστικό πλέγμα που πνίγει την επιχειρηματική δραστηριότητα και την παραγωγή.
Αν, δηλαδή, πάψουμε να είμαστε οι εξυπνάκηδες, υπόδουλοι του «έλα μωρέ τώρα» και γίνουμε οι έξυπνοι κυρίαρχοι στο σπίτι μας. Αλλά, για να γίνει αυτό πρέπει να συγκρουστείς με πολλούς απ' αυτούς που σε χειροκροτάνε. Ομελέτα χωρίς αυγά δεν γίνεται.
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου