Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥΣτο προηγούμενο σχόλιό μου διετύπωνα το ερώτημα του κατά πόσον η 4η Οκτωβρίου συνιστά το τέλος της Μεταπολίτευσης ή τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα και εκπνέουμε τον κοινό νεοελληνικό λεύτερο βίο, έτσι όπως τον γνώρισε ο τόπος από το 1821 μέχρι σήμερα.
Πράγματι, η εθελοδουλία των ελίτ και ο πρόσφατα ενσκήψας νεοοθωμανισμός οδηγούν τη χώρα σε μεγαλύτερη υποτέλεια, πιθανή ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΕΔΑΦΟΥΣ (= εσχάτη προδοσία), παράλληλα με την πληθυσμιακή της αλλοίωση, λόγω μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης, καθώς και την περαιτέρω διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Μπροστά σε αυτό το τέλμα, οι υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις του τόπου κρίνονται επιεικώς εξαιρετικά ανεπαρκείς. Έχουν εν πολλοίς εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια διεξόδου από την πολλαπλή κρίση με τομές και ρήξεις, αρκούνται σε μπαλώματα. Εν τω μεταξύ, οι πλαϊνοί τους, υπό τη σκέπη τους, προεξαρχόντων των κολλητών των δύο μονομάχων του δικομματισμού, μαζεύουν για την πάρτη τους και τα τελευταία ψίχουλα από τα δημόσια ταμεία.
Πώς άραγε πρέπει να συμπεριφερθούμε ως πολίτες την 4η Οκτωβρίου; Ομολογώ ότι είναι η πρώτη φορά από το 1974 που αφενός και ο ίδιος νιώθω τέτοια αμηχανία, αφετέρου διαπιστώνω από όσα ακούω γύρω μου το μέγεθος της απαξίωσης για τους πολιτικούς και τα κόμματα, γεγονός εξαιρετικά ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ, δεδομένου ότι, πέραν της δικαιολογημένης αηδίας, απομακρύνει συνεχώς πολίτες από τη συμμετοχή στα κοινά. Και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ από τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ. Ό,τι άλλο δοκιμάστηκε, ΑΠΕΤΥΧΕ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συμμετοχή και την (κολοβή-αντιπροσωπευτική) υπαρκτή δημοκρατία: την οποία εμείς θέλουμε να καταστήσουμε (όσο το δυνατόν πιο) άμεση. Την οποία θέλουμε να μεταβάλουμε σε δημοκρατία με κοινωνική δικαιοσύνη, με εναλλακτικούς τρόπους ανάπτυξης και σεβασμό στο ανθρώπινο - φυσικό - πολιτιστικό περιβάλλον, σε μια κοινωνία δικαιότερη, με κοινωνική συνοχή, χωρίς αποκλεισμούς.
Δυστυχώς ο αγώνας για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ - ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ έχει εγκαταλειφθεί, πρωτίστως από τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα στην εξουσία από το 1974 ως σήμερα, τα οποία με άλλα ασχολούνται, με την ευθύνη των οποίων ζούμε σήμερα στη ζούγκλα της τηλεδημοκρατίας, της trash-tv και των αστέρων της, που συν τοις άλλοις «εκπρόσωποί» της είναι και υποψήφιοι ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ (!) -έλεος!- με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ… Έτσι, μπροστά στην κάλπη είναι αδύνατον να επιβραβεύσουμε ένα εκ των δύο. Βλάπτουν και τα δύο «τη Συρία το ίδιο» - με την ύπαρξη
ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ είναι αλήθεια.
Είναι όμως εξαιρετικά προβληματική η υπερψήφιση και των μικρότερων κομματικών σχηματισμών που συμμετέχουν στη Βουλή-Ευρωβουλή, δεδομένου ότι έχουν και αυτά ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΩΝ για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Τι να περιμένει κανείς από τον λαϊκιστικό ΛΑΟΣ (και μόνο η αισθητική του αρκεί); Πώς μπορεί κάποιος να στηρίξει τους ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Το παρωχημένο-νεοσταλινικό ΚΚΕ, που προσπαθεί μεν σε κάποια εθνικά θέματα, ιδιαίτερα στα ελληνοτουρκικά, για να μην το αδικήσω, αλλά τα ακυρώνει την άλλη στιγμή συνταυτιζόμενο με τον αριστερισμό και τις «συνιστώσες» στο θέμα της λαθρομετανάστευσης;
Καλά, για τους απίθανους Κεμαλιστές και φιλοσκοπιανούς με το παραπλανητικό όνομα Οικολόγοι-Πράσινοι, τι να πούμε...
Μπροστά σε αυτήν την αποκαρδιωτική κατάσταση οι λύσεις που έχουμε είναι περιορισμένες. Δεδομένου δε ότι είμαι/είμαστε υπέρ της συμμετοχής, θα πάμε στις κάλπες. Η αποχή ποτέ δεν ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΛΥΣΗ. Δεν θα αναφερθώ στο τραγικό λάθος της αποχής του 1946, που όμως είχε πολιτικό σκεπτικό. Η σημερινή αποχή κανένα κοινό πολιτικό σκεπτικό δεν έχει κατ' εμέ, απλώς πραγματοποιείται τόσο από αηδιασμένους πολιτικοποιημένους, όσο και από «απολιτίκ» έως διάφορα νούμερα που νομίζουν ότι κάτι είναι, δηλαδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΗΜΑ διαμαρτυρίας-διεκδίκησης.
Το αποτέλεσμα πάντα προκύπτει επί των Συμμετεχόντων. Έτσι, θεωρώ ότι έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο επιλογές:
1. ΑΚΥΡΟ ψηφοδέλτιο στην κάλπη, μια και δεν υπάρχει σήμερα συγκροτημένη πολιτική δύναμη που να παλεύει για ένα όραμα εθνικής ανεξαρτησίας - λαϊκής κυριαρχίας - κοινωνικής δικαιοσύνης - οικολογικού/εναλλακτικού τρόπου ζωής (ιδιαίτερη ανάλυση για το θέμα του ΑΚΥΡΟΥ υπάρχει στο νέο τεύχος του περιοδικού «Άρδην» που κυκλοφορεί).
2. Ψήφο στις ελάχιστες δυνάμεις που έχουν απομείνει και διακατέχονται από τις αρχές και αξίες του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ (και παρά τις διαφωνίες μας, δεδομένου ότι είναι συντηρητικότερες ημών…).
Από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις κυκλοφορεί το νέο του βιβλίο :
Πράγματι, η εθελοδουλία των ελίτ και ο πρόσφατα ενσκήψας νεοοθωμανισμός οδηγούν τη χώρα σε μεγαλύτερη υποτέλεια, πιθανή ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΕΔΑΦΟΥΣ (= εσχάτη προδοσία), παράλληλα με την πληθυσμιακή της αλλοίωση, λόγω μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης, καθώς και την περαιτέρω διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Μπροστά σε αυτό το τέλμα, οι υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις του τόπου κρίνονται επιεικώς εξαιρετικά ανεπαρκείς. Έχουν εν πολλοίς εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια διεξόδου από την πολλαπλή κρίση με τομές και ρήξεις, αρκούνται σε μπαλώματα. Εν τω μεταξύ, οι πλαϊνοί τους, υπό τη σκέπη τους, προεξαρχόντων των κολλητών των δύο μονομάχων του δικομματισμού, μαζεύουν για την πάρτη τους και τα τελευταία ψίχουλα από τα δημόσια ταμεία.
Πώς άραγε πρέπει να συμπεριφερθούμε ως πολίτες την 4η Οκτωβρίου; Ομολογώ ότι είναι η πρώτη φορά από το 1974 που αφενός και ο ίδιος νιώθω τέτοια αμηχανία, αφετέρου διαπιστώνω από όσα ακούω γύρω μου το μέγεθος της απαξίωσης για τους πολιτικούς και τα κόμματα, γεγονός εξαιρετικά ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ, δεδομένου ότι, πέραν της δικαιολογημένης αηδίας, απομακρύνει συνεχώς πολίτες από τη συμμετοχή στα κοινά. Και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ από τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ. Ό,τι άλλο δοκιμάστηκε, ΑΠΕΤΥΧΕ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συμμετοχή και την (κολοβή-αντιπροσωπευτική) υπαρκτή δημοκρατία: την οποία εμείς θέλουμε να καταστήσουμε (όσο το δυνατόν πιο) άμεση. Την οποία θέλουμε να μεταβάλουμε σε δημοκρατία με κοινωνική δικαιοσύνη, με εναλλακτικούς τρόπους ανάπτυξης και σεβασμό στο ανθρώπινο - φυσικό - πολιτιστικό περιβάλλον, σε μια κοινωνία δικαιότερη, με κοινωνική συνοχή, χωρίς αποκλεισμούς.
Δυστυχώς ο αγώνας για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ - ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ έχει εγκαταλειφθεί, πρωτίστως από τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα στην εξουσία από το 1974 ως σήμερα, τα οποία με άλλα ασχολούνται, με την ευθύνη των οποίων ζούμε σήμερα στη ζούγκλα της τηλεδημοκρατίας, της trash-tv και των αστέρων της, που συν τοις άλλοις «εκπρόσωποί» της είναι και υποψήφιοι ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ (!) -έλεος!- με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ… Έτσι, μπροστά στην κάλπη είναι αδύνατον να επιβραβεύσουμε ένα εκ των δύο. Βλάπτουν και τα δύο «τη Συρία το ίδιο» - με την ύπαρξη
ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ είναι αλήθεια.
Είναι όμως εξαιρετικά προβληματική η υπερψήφιση και των μικρότερων κομματικών σχηματισμών που συμμετέχουν στη Βουλή-Ευρωβουλή, δεδομένου ότι έχουν και αυτά ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΩΝ για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Τι να περιμένει κανείς από τον λαϊκιστικό ΛΑΟΣ (και μόνο η αισθητική του αρκεί); Πώς μπορεί κάποιος να στηρίξει τους ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Το παρωχημένο-νεοσταλινικό ΚΚΕ, που προσπαθεί μεν σε κάποια εθνικά θέματα, ιδιαίτερα στα ελληνοτουρκικά, για να μην το αδικήσω, αλλά τα ακυρώνει την άλλη στιγμή συνταυτιζόμενο με τον αριστερισμό και τις «συνιστώσες» στο θέμα της λαθρομετανάστευσης;
Καλά, για τους απίθανους Κεμαλιστές και φιλοσκοπιανούς με το παραπλανητικό όνομα Οικολόγοι-Πράσινοι, τι να πούμε...
Μπροστά σε αυτήν την αποκαρδιωτική κατάσταση οι λύσεις που έχουμε είναι περιορισμένες. Δεδομένου δε ότι είμαι/είμαστε υπέρ της συμμετοχής, θα πάμε στις κάλπες. Η αποχή ποτέ δεν ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΛΥΣΗ. Δεν θα αναφερθώ στο τραγικό λάθος της αποχής του 1946, που όμως είχε πολιτικό σκεπτικό. Η σημερινή αποχή κανένα κοινό πολιτικό σκεπτικό δεν έχει κατ' εμέ, απλώς πραγματοποιείται τόσο από αηδιασμένους πολιτικοποιημένους, όσο και από «απολιτίκ» έως διάφορα νούμερα που νομίζουν ότι κάτι είναι, δηλαδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΗΜΑ διαμαρτυρίας-διεκδίκησης.
Το αποτέλεσμα πάντα προκύπτει επί των Συμμετεχόντων. Έτσι, θεωρώ ότι έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο επιλογές:
1. ΑΚΥΡΟ ψηφοδέλτιο στην κάλπη, μια και δεν υπάρχει σήμερα συγκροτημένη πολιτική δύναμη που να παλεύει για ένα όραμα εθνικής ανεξαρτησίας - λαϊκής κυριαρχίας - κοινωνικής δικαιοσύνης - οικολογικού/εναλλακτικού τρόπου ζωής (ιδιαίτερη ανάλυση για το θέμα του ΑΚΥΡΟΥ υπάρχει στο νέο τεύχος του περιοδικού «Άρδην» που κυκλοφορεί).
2. Ψήφο στις ελάχιστες δυνάμεις που έχουν απομείνει και διακατέχονται από τις αρχές και αξίες του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ (και παρά τις διαφωνίες μας, δεδομένου ότι είναι συντηρητικότερες ημών…).
Από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις κυκλοφορεί το νέο του βιβλίο :
«2017- Η Ελλάδα υπό Νέο-Οθωμανική κατοχή» (μυθιστόρημα).
ΠΗΓΗ: ΠΑΡΟΝ
ΠΗΓΗ: ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου