Μέρα του λευκού μπαστουνιού

Της Άννας Δαμιανίδη

Χθες ήταν η μέρα του λευκού μπαστουνιού. Μέρα αφιερωμένη στους τυφλούς και στο βοηθητικό αντικείμενο που έχει βρεθεί για να μπορούν να κυκλοφορούν μόνοι τους.

Το άκουσα το πρωί στο ραδιόφωνο και λίγο μετά είδα έναν συνάνθρωπο που στεκόταν δίπλα στην πόρτα του βαγονιού στον ΗΣΑΠ και κατάλαβα ότι δεν βλέπει. Μόλις η πόρτα άνοιξε έβγαλε από την τσέπη έναν άσπρο κύλινδρο, τον τίναξε και αμέσως βγήκαν από μέσα κομμάτια τοποθετημένα τηλεσκοπικά, έγινε λευκό μπαστούνι. Κατάφερε να μην τον σπρώξουν οι συμπολίτες που ξεχύνονταν ορμητικά, το κράτησε και ξεκίνησε το περπάτημα.

Σε όλο τον δρόμο τον σκεφτόμουν, καθώς πήγαινα με το βλέμμα καρφωμένο στην επιφάνεια δρόμων και πεζοδρομίων, να μη γλιστρήσω, να μη σκοντάψω, να μην παγιδευτώ, κι αναρωτιόμουν. Πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ένα λευκό μπαστούνι; Πόσες επιφάνειες να αναγνωρίσει; Υπάρχουν για την Αθήνα ειδικά λευκά μπαστούνια; Γιατί η Αθήνα δεν είναι απλή πόλη, με εναλλαγή ασφάλτου- τσιμεντόπλακας.

Έχει αλλού φαγωμένους κυβόλιθους, αλλού καλύμματα φρεατίων, αλλού βουναλάκια ασφάλτου, στύλους, πέτρες σπασμένες, τρύπες, εμπόδια, και κίτρινες λουρίδες με ράγες που υποτίθεται ότι έγιναν ειδικά για τυφλούς, βαλμένες έτσι ώστε να δυσκολεύουν το περπάτημα και των μη τυφλών. Λουρίδες και ράμπες είναι αστάθμητος παράγοντας του βαδίσματος και της κυκλοφορίας. Ακόμα δεν έγινε καμία έρευνα να μετρηθεί. Να βρεθεί έστω ένας άνθρωπος που μια φορά μόνο τον διευκόλυναν αυτές οι κατασκευές, και να μην είναι οδηγός μηχανής που την ανεβάζει στο πεζοδρόμιο. Ανάμεσα στην ακραία επίστρωση με ειδικές λουρίδες, την τέλεια δηλαδή διευκόλυνση, και στην αληθινή κατάσταση των πεζοδρομίων τι να σου κάνει ένα λευκό μπαστούνι;

Δεν φτάνει μια μέρα, δεν φτάνει ούτε μια ζωή να εκπαιδεύεται στις οδούς της μαύρης υποκρισίας.

ΠΗΓΗ: TA NEA