«ΟΥΔΕΝ ΚΑΙΝΟΝ· ΟΛΑ ΚΕΝΑ»!

Toυ ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ

Ἡ προκήρυξη τῶν ἐκλογῶν –γιά ἐθνικούς λόγους ἀσφαλῶς καί ἀφελῶς!– λειτούργησε σάν τόν Ὀδυσσέα, πού, καθώς περιγράφεται στήν ὁμηρική «Νέκυια», ἔδωσε αἷμα θυσίας σέ ἄτομα πού πιστεύαμε ὅτι ἀνήκουν στόν «σκουπιδοτενεκέ τῆς ἱστορίας» καί ἀπό «σκιᾶς ὄναρ» ἔλαβαν σάρκα καί ὀστᾶ, ἔλαβαν λόγο –καί τί λόγο!– κι ἄρχισαν πάλι νά λαλοῦν, ἕτοιμοι πάντα νά μᾶς πιοῦν τό αἷμα ὥς τή στερνή ρανίδα.

 

Ἄνθρωποι, πτώματα πολιτικά καί ἠθικά, «καναλοκρατοῦν» τή ζωή μας. Μαστιγώνουν ἀλύπητα μία ὄντως κακή πολιτική γιά τήν ὁποία ἔν τινι μέτρω ὑπεύθυνοι ἦσαν κι αὐτοί, μιά πολιτική, πού τούς ἐξέθρεψε καί τούς ἔθρεψε καλά καί περίκαλλα, καί μᾶς ὑπόσχονται «μάννα ἐξ οὐρανοῦ», γιά νά πάρουν τό δικό μας «μάννα», δηλαδή τήν ψῆφο μας, πού εἶναι γι᾽ αὐτούς νάμα, ἅγια κοινωνία γιά νά εἰσέλθουν στόν κάποτε ἱερό ναό τῆς δημοκρατίας, γιά νά συνεχίσουν ἀμετανοήτως –καί συχνά ἀνοήτως– τό ἀνίερο ἔργο, πού μετέτρεψε τήν ἑλληνική πολιτεία σέ ἀθλιοκρατία. Ἰδού ὁ μέγας ἄθλος τους!

Καί τί ἀκοῦμε; «Λόγια, λόγια, λόγια», ὅπως θά ἔλεγε ὁ τραγικός ἥρωας τοῦ Σαίξπηρ. Εἶναι τά χθεσινά, τά ἴδια, ἕνα ξαναζεσταμένο φαγητό μέ μπόλικο «καθόλου». Ἄν ἐρχόταν ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό κι ἔβλεπε τόν δῆθεν προεκλογικό μας πυρετό, θά ἔστελνε γράμμα στό Θεό μέ λόγια πικραμένα: «ΟΥΔΕΝ ΚΑΙΝΟΝ· ΟΛΑ ΚΕΝΑ»!

Τά λόγια πού ἀκοῦμε εἶναι τόσο φθηνά καί «φτενά» καί λειώνουν μές στό μυαλό μας σάν τή σοκολάτα μέσα σέ φοῦρνο μικροκυμάτων. Οὔτε μιά πρόταση πειστική. Ὅλα κινοῦνται σέ μιά ἀτμόσφαιρα ἀπροσδιοριστίας, ἀοριστίας καί ὁμιχλώδους ὁρολογίας. «Θά, θά, θά, ὅταν... θά»!  

Καί μετά; «Τά ἴδια Παντελάκη μου, τά ἴδια Παντελῆ μου». Ἐπάνοδος ἐπί τό αὐτό. Ἤγουν, «μηδέν εἰς τό πηλήκιον», ὅπως θά ἔλεγε ὁ πρό μηνῶν πρωθυπουργός μας.

Τοῦτες οἱ ἐκλογές ὅμως ἔχουν καί μιά πρωτοτυπία:

Μοιάζουν μέ καλειδοσκόπιο. Ἀθρόες μετακινήσεις καί «μεταγραφές» ἀπό κόμμα σέ κόμμα, κατά τό πρότυπο τῶν ποδοσφαιριστῶν πού σχεδόν σέ κάθε σαιζόν μετακινοῦνται σέ ἄλλη ὁμάδα καί δηλώνουν ὅτι θά τά δώσουν ὅλα γιά τή «φανέλλα»! Εἶναι κι αὐτό μιά δικαιολογία πού πλασάρεται σάν ἰδεολογία.

Δυστυχῶς, στή χώρα μας, μέ ἐξαίρεση τό «τιμημένο ΚΚΕ», οἱ κομματικές ἰδεολογίες ἔχουν γίνει σάν τούς ἀρχαίους κοθόρνους, τά ὑποδήματα τῶν ὑποκριτῶν μέσα στά ὁποῖα χωροῦσε κάθε λογῆς ποδάρι! Ἔχουμε ἀπόλυτη κυριαρχία ἑνός φαινομένου πού σέ παλαιότερο πολιτικό βιβλίο μου εἶχα ὀνομάσει Θηραμενισμό. Ὅπως ἐξηγῶ στήν τρίτομη ἱστορία μου τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν, ὁ Θηραμένης, πού διαπρέπει περί τό τέλος τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου, ἦταν ἕνας εὐέλικτος πολιτικός, ἀλλά λόγω τῶν συχνῶν μεταπηδήσεών του, εἶχε ὀνομασθεῖ χλευαστικά «Κόθορνος»!

Ὁ Θηραμένης εἶχε τέλος κακό ἀπό τό συνέταιρό του τόν Κριτία. Τουλάχιστον τή στιγμή θανάτου του ἔδειξε σθένος καί δέν ἔχασε τή διάθεσή του γιά εὐτραπελία.

Ἀλλά τώρα νομίζω δέν εἶναι καιρός γιά ἀστεῖα. Λυπᾶμαι πού τό γράφω ἀλλά τόσο καιρό, παρά τόν λεκτικό ταλανισμό, δέν ἄκουσα πρόταση σωτηρίας. Κι αὐτό γιατί λείπει ἡ ἰδεολογία τῆς σκληρῆς ἐργασίας καί τῆς ἐπιχειρηματικῆς αὐτενεργείας. 

Ὅλα διά τοῦ κράτους, ὑπό τό κράτος πού δυστυχῶς βρίσκεται σέ κατάσταση ἀκρατείας, συγχύσεως καί ἀκρισίας. Δέν προσφέρει «λύσιν πταισμάτων» ἀλλά διάλυση τῶν πάντων. Ὅπου παρεμβαίνει τό κράτος, τά πάντα γίνονται «πούλβερη καί κουρνιαχτός».

Οἱ ἐκλογές στίς ὁποῖες συρόμεθα μοῦ θύμισαν κακοπαιγμένη κωμωδία πού σάν πέσει ἡ αὐλαία θά ἐξελιχθεῖ σέ τραγωδία, χωρίς νά ὑπάρχει προσδοκία καθάρσεως. Διότι τό ἔργο πού παίχθηκε δέν μᾶς γέννησε οὔτε τό ἔλεος οὔτε τόν φόβον, γιά νά ἐπέλθει «ἡ διά τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσις», κατά τόν κλασσικό ὁρισμό τοῦ Ἀριστοτέλη.

 

Ἔστω καί τήν τελευταία στιγμή πρέπει νά σοβαρευθοῦμε καί νά θυμηθοῦμε πώς ἐξ αἰτίας τῶν ἐκλογῶν τοῦ 1920 χάθηκε ὁ Μικρασιατικός Ἑλληνισμός. Φοβᾶμαι ὅτι ἐξ αἰτίας τῶν ἐκλογῶν τῆς 6ηςΜαΐου 2012 ἐνδέχεται νά χαθεῖ καί ὁ μητροπολιτικός Ἑλληνισμός. Μακάρι νά διαψευσθῶ.