Οι δημαγωγοί, μετά το χρέος, χαρίζουν και τα διακοποδάνεια...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Η Ελλάδα μοιάζει με ένα νοικοκυριό που έχει έσοδα 1.800* ευρώ και έξοδα 4.400 ευρώ. Για κάμποσα χρόνια τα δανεικά διατήρησαν αυτή την διαφορά. Τώρα τα δανεικά τέλειωσαν.

Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος νόμπελ οικονομικών για να καταλάβει πως αυτό που χρειάζεται είναι να μειωθούν τα έξοδα και αυξηθούν τα έσοδα...

Όπερ, οικονομία από την μια πλευρά και περισσότερη και αποδοτικότερη εργασία από την άλλη.

Όποιος έχει συνηθίσει σε ένα επίπεδο ζωής δεν προσαρμόζεται εύκολα σε ένα χαμηλότερο. Αυτό ισχύει για όλους.

Υπάρχουν άλλοι που έχουν ανεπτυγμένη την ικανότητα παραγωγής λογικών συμπερασμάτων που αναλύουν τα δεδομένα και ανάλογα με τις εναλλακτικές λύσεις, πειθαρχούν και προσαρμόζονται σε αυτήν που θεωρούν καλύτερη...

Υπάρχουν άλλοι που αρνούνται να πιστέψουν την πραγματικότητα. Αναγκαστικά «καταφεύγουν» στο να «τρώνε» ό,τι τους σερβίρουν οι διάφοροι απατεώνες που θέλουν να τους εκμεταλλευτούν και οι διάφοροι δημαγωγοί που αν δεν θέλουν να κάνουν το ίδιο, «μεθούν» από την αποδοχή και το ρεύμα που δημιουργούν οι θέσεις τους στο πλήθος των αγανακτισμένων που βρίσκονται σε αδιέξοδο και προ της μετωπικής...

Η "μετωπική" πλησιάζει όσο αδιαφορούμε για τα εργοστάσια (βλέπε 3Ε) που κλείνουν και εμείς ασχολούμαστε με το "κούρεμα" των ομολόγων και των δανείων των ιδιωτών. Σαν να οδηγούμε αυτοκίνητο που πάει μια μετωπική και ασχολούμαστε με το ραγισμένο καθρέφτη.

Δημαγωγία κατά το λεξικό είναι η ρητορική που αποσκοπεί στο να παρασύρει το λαό στοχεύοντας περισσότερο στο συναίσθημα παρά στην λογική.

Έχετε προσέξει πως ονομάζουν τις πολιτικές τους κινήσεις οι δημαγωγοί; Τις «ντύνουν» με λέξεις που έχουν βαθιά συναισθηματική επίδραση στο υποσυνείδητο του πλήθους. Τέτοιες είναι λέξεις που ποντάρουν κυρίως στον πατριωτισμό και την κοινωνική αλληλεγγύη, έννοιες έμφυτες αμφότερες της ανάγκης του ατόμου να ανήκει κάπου, ιδίως όταν έχει χάσει τη δουλειά του και το παρόν και μέλλον μοιάζουν αβέβαια.

Η κατάχρηση της λέξης Πατρίδα και Ελλάδα από δημαγωγούς μοιάζει με τους ιδιοκτήτες αυθαιρέτων και τους ταξιτζήδες χωρίς άδεια, όλοι έχουν αναρτημένη την ελληνική σημαία σε εμφανές σημείο. Στο θυμικό των οργάνων εφαρμογής του νόμου απευθύνονται και αυτοί.

«Το μυστικό του δημαγωγού» λέει ο Καρλ Κράους: «Είναι, να φαίνεται τόσο κουτός όσο και οι ακροατές του, ώστε να νομίζουν πως είναι τόσο έξυπνοι όσο και εκείνος». Μήπως το παρατηρείτε αυτό το φαινόμενο σε κάποια πρωτοσέλιδα και τις τηλεοπτικές ζώνες του λυκόφωτος;

Από την αρχή αυτής της χρεοκοπίας έχουμε ακούσει πολλές μαγικές συνταγές επίλυσης της. Πολλές από αυτές είναι υποβολιμαίες από κερδοσκόπους που έχουν ποντάρει στην διάλυση του ευρώ μέσω μιας ελληνικής κατάρρευσης και αποπομπής. Κάποιες υποβάλλονται και καλλιεργούνται από δυνάμεις ανταγωνιστικές της Ευρωζώνης.

Έχουμε ακούσει για μαγικές συνταγές όπως:

- Η Ρωσία μας δάνειζε με καλύτερους όρους. Την περασμένη εβδομάδα η Ρωσία ψήφισε να μη δανείσει το ΔΝΤ την Ελλάδα, κάτι που έχει αποσιωπηθεί από τα μέσα ενημέρωσης.

- Η έξοδος από την κρίση χρειάζεται, άλλο μείγμα πολιτικής. Ήτοι, περισσότερα έξοδα, για να αυξηθεί η ζήτηση και έτσι η ανάπτυξη. Σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα αποσιωπούν να πουν πως η ανάπτυξη αφορά στις χώρες που εξάγουν σε εμάς...

- Η λύση βρίσκεται στον ωκεανό πετρελαίου που κρύβει το Αιγαίο. Ας το βρούμε πρώτα και μετά σχεδιάζουμε πως θα μας ξεχρεώσει.

- Να μείνουμε στο ευρώ, αλλά χωρίς τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται να γίνουμε μια χώρα που να μοιάζει με τις άλλες ευρωπαϊκές. Το άλλο με τον Τοτό...

- Κάποιοι, αγνοώντας πως έχουμε ζώσα μνήμη, υποστηρίζουν πως η δραχμή είναι η λύση. Αποκρύπτουν πως όταν η Ελλάδα είχε δραχμή δεν ήταν καλύτερη από τώρα, ούτε με Σουηδία έμοιαζε, ούτε με Ελβετία...

- Κάποιοι πριν μερικούς μήνες μας έλεγαν πως υπάρχει λύση και είναι οι μετοχές της τράπεζας της Ανατολής. Μερικές από αυτές αρκούσαν για να πληρώσει η χώρα το χρέος και να ζήσουμε στη συνέχεια σαν σουλτάνοι... Όσο και αν μοιάζει γελοίο, υπήρξαν πολλοί που το πίστεψαν και αυτό αρκεί για να αφυπνιστούμε.

- Εσχάτως πουλάει το σενάριο του κουρέματος των τραπεζικών χρεών σε όλους και αυτούς που έχουν να πληρώσουν και αυτούς που δεν έχουν. Και σε αυτούς που αγόρασαν πρώτη κατοικία και σε αυτούς που αγόρασαν Πόρσε. Να δείτε που θα κατέβουν στις εκλογές κόμματα με αυτό στο σύνθημα. Βρίσκει απήχηση.

Η δημαγωγία είναι η ικανότητα να επενδύσεις τις μικρότερες ιδέες με τα πιο παχιά λόγια έλεγε ο Α. Λίνκολν και μάλλον δεν είχε άδικο.

Όταν οι δημαγωγοί χαϊδεύουν τα αυτιά απελπισμένων ανθρώπων είναι επικίνδυνο. Είναι επικίνδυνο γιατί οι απελπισμένοι μπορεί να τους ακολουθήσουν. Το πιο πιθανό είναι οι δημαγωγοί να μην έχουν λύση και τα πράγματα να γίνουν χειρότερα.

Τότε τι συμβαίνει;

Στην στήλη αρέσουν τα παραδείγματα από την ιστορία...

Περί τα τέλη του Πελοποννησιακού πολέμου οι Αθηναίοι είχαν πολλές ευκαιρίες να πετύχουν μια ειρήνη με τους Σπαρτιάτες. Ένας δημαγωγός που κυριαρχούσε τότε στη πολιτική ζωή της Αθήνας, ο Κλεοφών, τούς προέτρεπε να μην συμφωνήσουν σε καμιά συνθήκη και να συνεχίσουν για την ολοκληρωτική νίκη.

Στους Αιγός Ποταμούς όμως ο Λύσανδρος επικεφαλής του στόλου των σπαρτιατών αιφνιδίασε το αθηναϊκό στόλο, το ισχυρό όπλο της Αθήνας, και τον κατέστρεψε ολοσχερώς.

«Την νύχτα όταν έφτασε στη Αθήνα η «Πάραλος» με τις ειδήσεις της συμφοράς ξέσπασε πικρός θρήνος, ξεκινώντας από τον Πειραιά ακολουθώντας την γραμμή των Μακρών Τειχών έφτασε ως την καρδιά της πόλης», εξιστορεί ο Ξενοφών.

Η Αθήνα χωρίς ναυτικό και ικανό αριθμό στρατιωτών ήταν στο έλεος των αντιπάλων. Παρ’ όλα αυτά όταν κάποιος βουλευτής ο Αρχέστρατος πρότεινε στην εκκλησία του Δήμου μήπως θα έπρεπε να δεχτούν παλιότερους όρους των Λακεδαιμονίων και να τους προτείνουν συνθήκη, γκρεμίζοντας τα Μακρά Τείχη τον έριξαν στη φυλακή. Ψήφισαν μάλιστα νόμο που όριζε πως ήταν παράνομο να κάνει κάποιος τέτοια πρόταση. Σαν την πρόταση του ΓΑΠ να απαγορευτεί η πώληση κρατικής περιουσίας παλιότερα…

Ο Θηραμένης που ανέλαβε να μεταφέρει τις προτάσεις των Αθηναίων στον Λύσανδρο που είχε καταπλεύσει κοντά στο Πειραιά, επέστρεψε μετά από …τρεις μήνες. Στο διάστημα αυτό είχαν εξαντληθεί τα τρόφιμα και οι πολιορκημένοι είχαν καταστεί ψυχολογικά ράκη.

Αρκετοί σύμμαχοι των σπαρτιατών πρότειναν να ισοπεδωθεί η Αθήνα και να πουληθούν οι κάτοικοί της για σκλάβοι. Οι Σπαρτιάτες όμως δεν εισάκουσαν αυτές τις προτάσεις. Πρότειναν συνθήκη ειρήνης που προέβλεπε να γκρεμιστούν τα Μακρά Τείχη και η εξωτερική πολιτική της Αθήνας να ακολουθεί αυτή της Σπάρτης. Ήτοι, να θεωρούν φίλους τους φίλους της Σπάρτης και εχθρούς τους εχθρούς της..

Οι Αθηναίοι έκαναν με πανηγυρισμούς δεκτούς τους όρους και το γκρέμισμα των τειχών ξεκίνησε υπό τους ήχους αυλητρίδων**. Ο λόγος για τον οποίο λίγους μήνες νωρίτερα φυλάκισαν το Αρχέστρατο τώρα ήταν λόγο πανηγυρισμών και συνθημάτων όπως «Μια καινούργια μέρα ελευθερίας ξημερώνει…»

Ο Κλεοφών που είχε παρασύρει με τις δημαγωγίες του τους Αθηναίους καταδικάστηκε σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες, για να αποφευχθεί το λιντσάρισμα από το πλήθος που πρώτα τον ακολουθούσε «τυφλωμένο».

Το νόημα της παλιάς αυτής ιστορίας είναι απλό.

Η κοινή γνώμη εύκολα παρασύρεται αλλά και ακόμη ευκολότερα αλλάζει προσανατολισμό 180 μοιρών. Όσοι της λένε την αλήθεια και δικαιωθούν, δεν σημαίνει πως θα τους αναγνωριστεί. Αν δεν δικαιωθούν μπορεί και να τιμωρηθούν. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για τους δημαγωγούς.

Όπερ, είναι ζήτημα ηθικής αρχής να λέει κανείς αυτό που νομίζει σωστό και ας κινδυνεύει να θεωρηθεί εχθρός του λαού.