Πρώτα η ψυχή και μετά το χούι

Tης Τασούλας Καραϊσκάκη

Είναι αδιανόητο με πόση ευκολία τα δύο κόμματα εξουσίας, ειδικά κατά την προεκλογική περίοδο, αλληλοκατηγορούνται, από τη θέση του αντιπολιτευόμενου, για «μεγάλο φαγοπότι», παράνομες προσλήψεις, μοίρασμα χρημάτων σε ημετέρους, λεηλασία του ρημαγμένου κράτους, κατασπατάληση δισεκατομμυρίων δανεικών. Χρησιμοποιείται και η ίδια φρασεολογία, σαν ο επιτιθέμενος να παραχωρεί την επιχειρηματολογία του, μόλις γίνει εξουσία, σε εκείνον που την έχασε, για να την παραλάβει αναλλοίωτη μόλις ξαναβγεί από το παχνί. Και τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν στιγματιστεί από αναρίθμητες αποκαλύψεις σκανδάλων καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου, ρουσφετολογικών ρυθμίσεων, συναλλαγών κάτω από το τραπέζι, ανοχής στο πλιάτσικο, εξυπηρετήσεων, νομιμοποίησης κάποιας τρανταχτής αυθαιρεσίας. Σαν οι δομές της υπερμεγέθους κομματικής παράγκας που φέρει την προσωνυμία «κράτος» να παραμένουν ανέγγιχτες από τις διαφορετικές κυβερνήσεις και να αλλάζει μόνο βάρδια το πολιτικό προσωπικό και τα εκτελεστικά όργανά του.

Ακόμη και τούτη τη στιγμή που έχει περίτρανα αποδειχθεί ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» (έχουν από καιρό φαγωθεί «και μαζί» και χώρια), που τα περιθώρια για αρπαχτές, λεηλασίες, «βολέματα» είναι ανύπαρκτα, που θα πρέπει να γίνει οικονομία και νοικοκύρεμα και το Δημόσιο να εξορθολογιστεί, καθώς η διοίκηση κατρακυλάει κινδυνεύοντας να σπάσει σαν χιλιοτρύπητο λαγήνι, δίνεται μάχη μέχρις εσχάτων κάτι ως παροχή να «βαπτιστεί» ή να «σερβιριστεί», εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Παράδειγμα, εκείνες οι 1.000 θέσεις συνεργατών στην ΕΛΣΤΑΤ ή ακόμη καλύτερα οι 2.340 θέσεις εποχικών (οκτάμηνες συμβάσεις) στα Ελληνικά Ταχυδρομεία που ο κ. Βενιζέλος συνυπέγραψε να καλυφθούν τώρα, ενώ η Ν. Δ. επέμεινε να πληρωθούν μετά τις εκλογές, ώστε σε κάτι να ελπίζει η κομματική πελατεία αμφοτέρων. (Αυτές οι θέσεις καλύπτονται κάθε χρόνο, αυτήν την εποχή, μέσω ΑΣΕΠ, όμως «αυτή η εποχή» θα μπορούσε, με την ανάλογη προσπάθεια, να οριστεί και πριν και μετά τις εκλογές... Μάλιστα συνέβη και αυτό, ο υπουργός Υποδομών να ζητήσει ναι μεν τώρα την έγκριση των προσλήψεων, αλλά στη συνέχεια να συμφωνήσει με τη Ν. Δ. ότι είναι προτιμότερο να γίνουν μετά.)

Πανομοιότυπα είναι και τα υποσχόμενα. Πολιτική ζωή βασισμένη στη διαφάνεια, την αλληλεγγύη. Και τα δύο μεγάλα κόμματα ζητούν από τον λαό «ενότητα» και «ομοψυχία», αξιώνουν «υπομονή» και «εργατικότητα», υπόσχονται «ειλικρίνεια», ευαγγελίζονται «ανορθωτική πολιτική» και «οικονομική σταθερότητα». Η χειραγώγηση των πολιτών γίνεται με την καλλιέργεια ακόμη και φθαρμένων μύθων και βοσκημένων αγρών - προσλήψεις... Και ο κόσμος, μολονότι παρακολουθεί τα δρώμενα σαν ψυχαγωγικό θέαμα, στο βάθος κολακεύεται, ελπίζει - και ψηφίζει.

Οι ψηφοφόροι έχουν την ψευδαίσθηση ότι εκφράζουν την ελεύθερη βούλησή τους, όμως το χέρι τους οδηγούν στην κάλπη από καιρό παγιωμένοι εσωτερικοί μηχανισμοί που χτίστηκαν από τελετουργικά, σύμβολα, κομματική θαλπωρή και «σταθμούς» στην προσωπική τους πορεία. Κι επειδή λίγοι είναι οι αντιήρωες και «ήρωες» οι πολλοί, πολλοί είναι -ακόμη και σήμερα- εκείνοι που θα προτιμούσαν να τους βγει πρώτα η ψυχή και μετά το χούι...