Η διαφθορά στο Δημόσιο

Tου Νίκου Γ. Ξυδάκη

Είναι επιστήμονας με σπουδές σε κορυφαία πανεπιστήμια του εξωτερικού, κάτοχος διδακτορικού, και με λαμπρές επαγγελματικές επιδόσεις. Στέλεχος του Δημοσίου, εργάτης του κράτους, χωρίς κομματική εμπλοκή. Φέτος, μετά 35ετή ευδόκιμο θητεία στο Δημόσιο, συνταξιοδοτήθηκε. Γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Πέρασε από πολλούς υπουργούς, είδε εκατοντάδες συμβούλους και υπουργάνθρωπους να περνούν σαν αλεξιπτωτιστές, να υποκαθιστούν τη διοίκηση, να πλουτίζουν και να φτιάχνουν καριέρες. 

Με αφορμή τους πρόσφατους εντοπισμούς διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων, μου είπε κατηγορηματικά: Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι! Γιατί δεν διώκονται και οι αρχιδιαφθορείς υπουργοί και υπουργικοί σύμβουλοι; Μου είπε και άλλα, πολλά, βαριά. Κρατάω την ουσία, με τον δικό του διαυγή, σκληρό λόγο:

«Με μεγάλη χαρά υποδέχθηκαν η κυβερνητική ελίτ και τα ΜΜΕ τα σκάνδαλα των δημοσίων υπαλλήλων. Επιτέλους μετά από πολύ καιρό έχουν στα χέρια τους κάποιους να λοιδορούν, κάποιους να επωμίζονται τον εξευτελισμό της Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να δικαιολογείται και ο ακρωτηριασμός της που επιχειρείται αυτό τον καιρό.

»Η διαφθορά στη Δημόσια Διοίκηση πηγάζει από την κομματική διακυβέρνηση του κράτους, αλλά και από τη διαφθορά των ίδιων των κυβερνώντων (υπουργών, υφυπουργών, γραμματέων και συμβούλων), που έδωσαν το παράδειγμά τους στους επίορκους υπαλλήλους. 

Ο στραγγαλισμός της Δημόσιας Διοίκησης από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα συντελέστηκε με δύο τρόπους: αφενός, με την εγκατάσταση συρφετού ειδικών συμβούλων και γραμματέων στα ρετιρέ των υπουργείων, που πήραν τη θέση της νόμιμης δημόσιας· αφετέρου, με την αναξιοκρατική προώθηση σε διευθυντικές θέσεις υπαλλήλων κατά κανόνα απαίδευτων και ανάξιων, αλλά εύκαμπτων και πρόθυμων να ικανοποιήσουν τις διαθέσεις των κυβερνώντων.

»Μέσα από τα ρετιρέ τους οι πολιτικοί χάραζαν την κομματική και ρουσφετολογική τους πολιτική χωρίς να δίνουν δεκάρα για την άσκηση θεματικής πολιτικής (για την οποία δεν είχαν ιδέα άλλωστε), ενώ εκτελεστές ήταν οι εύκαμπτοι υπάλληλοι, που υπέγραφαν και επισφράγιζαν τις ανομίες του πολιτικού συστήματος. Ετσι οι μεν κυβερνώντες βόλευαν την κομματική τους πελατεία, με έξοδα του κράτους, οι δε αναρριχηθέντες στις διευθυντικές θέσεις υπάλληλοι πρόδιδαν το δημόσιο συμφέρον. Μια ιδιότυπη σχέση «ηγεμονισμού» των πολιτικών προϊσταμένων και «ραγιαδισμού» των δημοσίων υπαλλήλων έχει επιβληθεί σιωπηλά στη Δημόσια Διοίκηση.

»Ετσι, χωρίς πρόγραμμα και στρατηγικό σχεδιασμό πορεύθηκε η Ελλάδα, και γιγαντώθηκε η διαφθορά, που την καθοδηγούσε η πολιτική ηγεσία, και συνεχίζει να την καθοδηγεί. Η διαφθορά όμως των πολιτικών είναι καλά κρυμμένη, δύσκολα εξιχνιάζεται και στοιχειοθετείται. Η πολιτική ελίτ έχει πάρει τα μέτρα της, ειδικά με τα σκανδαλώδη νομοθετήματα περί «μη» ευθύνης υπουργών, αλλά και με το «μη» πόθεν έσχες. Ετσι απομένουν οι δημόσιοι υπάλληλοι ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, ενώ οι αληθινά υπαίτιοι θα κρύβονται και θα σιωπούν».