Επιστροφή στη Βαρβαρότητα…

Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ

Ιδεολογική έκφραση του Βασιλο-σοσιαλισμού και του Φεουδαρχικού πολιτικού συστήματος Φαμελιών και Συγγενικών σχέσεων. Επί των ημερών του ληστεύονται πολιτιστικοί Θησαυροί Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς (έργα Εθνικής Πινακοθήκης και αρχαιολογικά ευρήματα της Αρχαίας Ολυμπίας).

Τα οράματα της Εθνεγερσίας («αποτίναξη του ζυγού των τε Οθωμανών και Κοτζαμπάσηδων»), η αποτίναξη του Βαυαρικού Αυταρχισμού, τα αστικά ξεσπάσματα του 1848, οι πρώτες ουτοπιστικές σοσιαλιστικές αναζητήσεις 1870 και εντεύθεν, η «Αρχή της Δεδηλωμένης» και τα δειλά βήματα του αστικού εκσυγχρονισμού επί Χαριλάου Τρικούπη, οι Κοινωνιστικές αναζητήσεις της «Γενιάς του 1880» (Γλωσσικό κ.λπ.), το σοκ της αυτογνωσίας μετά την ήττα του 1897 και την επιβολή του «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου» (ΔΟΕ), το Ανορθωτικό έργο της Επανάστασης στο Γουδί το 1909, η απαρχή, βαθμιαία και αργόσυρτη στη διάρκεια του 20ού αιώνα, ανοικοδόμησης του «Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας», η οποία κορυφώθηκε μετά τον πολυαίμακτο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το Έπος της Εθνικής Αντίστασης, καθώς και η διεύρυνση του Κράτους Κοινωνικής Προστασίας τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, το σύνολο αυτών των κατακτήσεων κατεδαφίστηκε με την αποφασιστική συνέργεια του «Πολιτικού Συστήματος» των «Ανεπάγγελτων Επαγγελματιών της Πολιτικής» και του «Καθεστώτος της Κληρονομικής Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας», τους τελευταίους 36 μήνες!

Οι ένοχοι αυτών των εγκληματικών πράξεων εις βάρος του Λαού και του Έθνους, αντί να διαβιούν περίφοβοι για τις συνέπειες των πράξεών τους, αδιάφοροι περιφέρονται και με ιδιάζουσα θρασύτητα επιζητούν επιβράβευση των εθνοκτόνων ενεργειών τους στις προσεχείς εκλογές!

Το «Πολιτικό Σύστημα», κληρονομικό στην υφή του και συντεχνιακό στη διάρθρωσή του, «χωρίς αισχύνη, χωρίς αιδώ», ενώ κατεδαφίζει κάθε έννοια Αξιών και αποδεικνύεται εγκληματικό στη διαχείριση των ζωτικών συμφερόντων του Λαού και του Έθνους, αλληλοαθωώνεται και αλληλοσυγχωρείται!

Χαρακτηριστική η περίπτωση του Βασιλο-σοσιαλιστικής ιδεολογίας «υπουργού» Πολιτισμού, Παύλου Γερουλάνου.

Επί των ημερών του οι Πολιτιστικοί θησαυροί της Χώρας (Εθνική Πινακοθήκη, Μουσείο Αρχαίας Ολυμπίας - στοιχεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς) λεηλατούνται και ληστεύονται. Ο αναδεξιμιός του Παύλου Γλύξμπουργκ παριστάνει, ακόμη, τον «υπουργό» Πολιτισμού, με την ανοχή όχι μόνο του προαγωγού της Χώρας στην Ξένη Προστασία και οικονομική υποδούλωση Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου του Γ' αλλά και του εξαδέλφου συγκυβερνήτη αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας!

Όμως, «ουδέν κακόν αμιγές καλού»… και όχι μόνο κάτω από αυτήν την επιφάνεια των πραγμάτων εικονοκλαστικές κινήσεις διαφαίνονται. Μέσα από τα σκληρά πλαίσια της «καθεστηκυίας τάξης», άλλες ριζοσπαστικές ιδεολογικές ροπές εμφανίζονται. Δυναμώνουν καθώς και τα τελευταία ίχνη εθνικής ανεξαρτησίας εξαφανίζονται και δημοκρατικής νομιμότητας εξαϋλώνονται.

Το καθεστώς του Μεταπρατισμού και της Ξένης Προστασίας ήδη προσφεύγει στη δεδοκιμασμένη μέθοδο με το να επισείει τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και να επιδιώκει τον επιμερισμό, με στόχο την εξαφάνιση, των ευθυνών που αποκλειστικώς το βαραίνουν.

Ήδη, όμως, προβάλλει στο λυκαυγές της πορείας της Χώρας, με την καθολίκευση της λιτότητας μέχρι του σημείου της επιβίωσης των ατόμων, ο «Μοντέρνος Ιακωβίνος», κατά την ορολογία του Antonio Gramsci, ο οποίος ξεπετιέται μέσα από αυτόν τον κόσμο της παρακμής και της εξάρτησης, και λειτουργεί δίχως δεσμό, δίχως εξάρτηση από τη σημερινή οικονομική πράξη και τις μεταπρατικές διαδικασίες.

Αυτοί οι «Μοντέρνοι Ιακωβίνοι» επωάζονται από το σύνολο των κοινωνικών ομάδων: τεχνικοί, φοιτητές, υπάλληλοι, επιστήμονες και γενικότερα διανοούμενοι, ρηξικέλευθοι νέοι, βιοτέχνες και εγχώριοι μικροβιομήχανοι.

Σαφή δείγματα αυτής της τάσης ανιχνεύονται σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα και ήδη οι τεχνικοί της νόησης, με όργανο την ηλεκτρονική του διαδικτύου, εξαπολύουν επιθέσεις στα οχυρά του Συστήματος.

Οι διανοούμενοι εγκαταλείπουν πλέον τα ησυχαστήριά τους, διεκδικούν ρόλο οργανωτή της Κοινωνίας και θέτουν τις υπηρεσίες τους στη διάθεση της Αγωνιζόμενης Κοινωνίας.

Η ταπείνωση στην οποία υποβάλλεται οσημέραι ο Ελληνικός Λαός διεγείρει τις εσωτερικές δυνάμεις του Λαού αυτού, που το ξέσπασμά του ίσως να μην έχει ιστορικό προηγούμενο στη διαδικασία της Εθνικής Νέμεσης.

Ο Μεταπρατικός τρόπος σκέψης, κυριαρχούσα έκφραση του σημερινού «Πολιτικού Συστήματος», ήδη ταυτίζεται όλο και ευρύτερα στη Λαϊκή Συνείδηση με τη διαδικασία εκποίησης της Χώρας και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών στο αποικιακό σύστημα που εδώ και αρκετούς αιώνες αποτελεί την πεμπτουσία της Δυτικοευρωπαϊκής ελίτ, η οποία διατηρεί την αποκλειστικότητα στον τομέα αυτό. Βεβαίως, ο πλέον βάρβαρος αποικιακός τρόπος συμπεριφοράς, κατ' ιστορική επιβεβαίωση, συναντάται στον Γερμανικό αποικισμό σε συνδυασμό με εκείνο των Ολλανδών, των Βέλγων και των συνοδοιπόρων τους.

Το «Καθεστώς Προστασίας», στο οποίο μετά μικρή ανάπαυλα πειθαναγκάζεται με τη σύμπραξη του εγχώριου «Πολιτικού Συστήματος» να διαβιοί ο Ελληνικός Λαός, είναι προϊόν ενός Φιλελευθερισμού χωρίς όρια, που αγιοποιεί τις Αγορές και εκμηδενίζει την Ανθρώπινη Υπόσταση.

Το ιδεολογικό πλαίσιο αυτού του Φιλελευθερισμού εκπονείται από τις μητροπόλεις ενός Καπιταλισμού εκτός Νόμου και εφαρμόζεται στις χώρες της περιφέρειας από την κατ' όνομα Σοσιαλδημοκρατική «Αριστερά», όταν αυτή βρίσκεται στην Εξουσία.

Το δείγμα της πολιτικής του Νεο-ΠΑΣΟΚ της δυάδος Γ. Παπανδρέου του Γ' και Ευάγγελου Βενιζέλου το επιβεβαιώνει άνευ ουδεμιάς αμφιβολίας.

Η αντεπανάσταση και η «παρεούλα του Γυμναστηρίου»...

Η αντεπανάσταση του Νεοφιλελευθερισμού των Φρίντριχ Χάγιεκ και Μίλτον Φρίντμαν στην Ελλάδα συνάντησε τους καλύτερους μαθητές της στα πρόσωπα των Γ. Παπανδρέου του Γ', Ευάγγελου Βενιζέλου, Ανδρέα Λοβέρδου, Γ. Παπακωνσταντίνου και στο σύνολο της «παρέας του Γυμναστηρίου» του πρώτου.

Το περίεργο είναι ότι ο αρχηγέτης της Συντηρητικής Παράταξης, ο Κ. Καραμανλής ο Πρεσβύτερος, στη μακρά πολιτική πορεία του υπήρξε συνεπής θαυμαστής του Κεϊνσιανισμού.

Τόσο την περίοδο των μέσων της δεκαετίας του 1950 όσο και τη μεταδικτατορική, ο Κ. Καραμανλής ο Πρεσβύτερος, πιστός στο δόγμα του Κεϊνσιανισμού, έκρινε τις εθνικοποιήσεις ως τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τις μεγάλες επιχειρήσεις με το κράτος, ενώ ο κοινωνικός διάλογος αποτελούσε τον κανόνα. Η ροή κεφαλαίων είναι ελεγχόμενη, τα υψηλά ποσοστά φορολογίας ψαλιδίζουν σε σημαντικό βαθμό τις μεγάλες περιουσίες και οι κοινωνικές ανισότητες περιορίζονται. Οι Εργατικοί που κυβερνούν τη μεταπολεμική Αγγλία προτάσσουν τη βιομηχανία και περιορίζουν τον ρόλο των χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων.

Τις δεκαετίες 1980 και 1990 η «Αριστερά του καπιταλισμού», οι κατ' επίφαση Σοσιαλδημοκράτες (όρα ΠΑΣΟΚ), απελευθερώνει Αγορές και Χρηματοοικονομικό πλαίσιο, ενώ το χρηματιστήριο γνωρίζει τη γνωστή έκρηξη, με την άνευ προηγουμένου ανακατανομή του εισοδήματος εις βάρος των λαϊκών τάξεων και των λαϊκών αποταμιεύσεων.

Βαθμιαίως, δε, τίθενται οι βάσεις για την εκθεμελίωση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας και εμφανίζονται εκθεμελιωτές τύπου Ανδρέα Λοβέρδου, Γ. Κουτρουμάνη και της γνωστής «Παρεούλας του Γυμναστηρίου», που οδηγεί τη Χώρα σε καθεστώς αποικίας, της πρώτης της Ευρωζώνης!

Η ευθύνη για την αποτίναξη του αποικιακού ζυγού, εκ των πραγμάτων, ανήκει στους «Μοντέρνους Ιακωβίνους». Αν θα επακολουθήσει Θερμιδώρ και σε ποία έκταση, η Ιστορία θα δείξει…