Μια ακόμα κατάθεση ψυχής
απο την εξαιρετική ΡΕΑ ΒΙΤΑΛΗ
Καιρό τώρα προχωράω με τις «αναθυμιάσεις»…(Έκφραση μιας φίλης μου όταν τελειώνει το ταμείο της και περιμένει εναγωνίως να φτάσει η μέρα της μισθοδοσίας). Πόσα έργα παίζει το πολυσινεμά της ζωής, πόσες αίθουσες, πόσες προτάσεις, πόσο πλανήτης κόσμος. Πρωταγωνιστές, σκηνοθεσίες. «Το χειρότερο από την κρίση είναι ότι μιλάμε μόνο για την κρίση» καλά τόπε ο Κυφωνίδης.
Καιρό τώρα προχωράω με τις «αναθυμιάσεις». Σβήνει η μηχανή για βενζίνη.
Πρόσφατα τα Eκπαιδευτήρια Γείτονα είχαν αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη. Και ήμουν εκεί. Σε ένα τεράστιο κλειστό γήπεδο. Και ήταν γύρω μου τόσοι γονείς. Και τόσοι παππούδες και γιαγιάδες. Και καθώς εμφανίστηκαν τάξη τάξη στη σκηνή. Απέραντη παρέλαση από «αύριο»… Σειρές ματιών. Να ψάχνουνε, να ψάχνουμε, να εντοπίζουν, να τα εντοπίζουμε, να σπαρταράνε οι καρδιές σαν νάχαμε να ειδωθούμε χρόνια…Χέρια σινιάλα. Διάλογοι ευδιάκριτοι. «Εδώ είμαι εγώ για σένα καρδιά μου».
Ανταποδόσεις ένθερμες «Εδώ είμαι! Δες με. Παρατήρησε με από μακριά. Καμάρωσέ με πόσο μεγάλωσα! »…
Χρόνια και χρόνια. Ο ίδιος κόμπος στο λαιμό. Το ίδιο βούρκωμα.
«Μαμά μη κλάψεις πάλι».
Τι λες μωρό μου που δε θα κλάψω; Ξέρεις τι τιμή μου κάνει η ζωή!
Καιρό τώρα προχωράω με τις αναθυμιάσεις. Μπερδεμένο κουβάρι το μυαλό. Έφραξαν οι αισθήσεις. Μέχρι που τους είδα μπροστά στα μάτια μου να τραγουδάνε Ελύτη. Και με μιας σαν να φύσηξε αεράκι και ξεκίνησε ταξίδι το παλιοβάπορο έχοντας βιγλάτορα τον ήλιο τον ηλιάτορα…Τι λες που δε θα κλάψω μωρό μου!
Πέτα μου σαν ναυτικό σκοινί το χεράκι σου. Άπλωσε το πάνω από τους πολλούς. Πιάσε με. Κράτα με. Μη ξεγελιέσαι. Δεν γνωρίζω εγώ τη διαδρομή. Εσύ η πυξίδα. Θα με σεργιανίσεις στις σπηλιές, στα μονοπάτια, στα πείσματα του ανέμου. Μαζί σου δεν θα φοβάμαι το άγνωστο. Θάχεις στον ώμο σου τα φτερά της νιότης, στο χάρτη σου το μέλλον. Θάχεις στα δόντια τη δύναμη του πείσματος. Θα βγάζει κάθε πόρος του δέρματός σου αισθήσεις καθαρές…Ανόθευτες. Να αξιολογούν σωστά τις αποστάσεις. Πέτα μου σκοινί. Δεν μασάω από θάλασσες με σένα στο τιμόνι. Έτοιμη πανέτοιμη καπετάνιε…Όπως λέει ο Μπομπ Σφουγγαράκης. Και μη ξεγελιέσαι από την παρουσία μου. Δηλωμένη λαθρεπιβάτης. Όση βγάλω διαδρομή στο βαπόρι σου! Τι λες που δε θα κλάψω μωρό μου!
Καιρό τώρα πάω με αναθυμιάσεις…Μέχρι που τους είδα μπροστά στα μάτια μου να επιμένουν με στεντόρεια φωνή «ζει και ζει και ζει και ζει και ζει και ζει και ζει ο βασιλιάς ο ήλιος ζει».
Καμιά πλέον αμφιβολία. Ο ήλιος ανέτειλε χθες στις 9 το βράδυ. Χαμογελούσε αισιόδοξα… Κι ας του έλειπαν δόντια…
protagongr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου