Αλλάξαμε νούμερο, κ. Θεοδωράκη

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Νάμαστε λοιπόν στο ίδιο έργο θεατές. Προχθές έγραψα ένα κείμενο. Κατεύθυνση-πλατεία. Το έγραψα καθώς με θύμωσε η δηθενιά, το ανυποψίαστο των πολιτικών. Οι επίμονες ερωτήσεις τους «μα ποια είναι η κατεύθυνση των Αγανακτισμένων;».

Πόσο κατ΄ ελάχιστον μίζερο είναι να ζητάς από ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ανθρώπων να σου δώσει αυτόματα το στίγμα που εσύ δεν κατάφερες ποτέ να συγκεκριμενοποιήσεις αν και πληρώθηκες αδρά γι΄αυτόν το σκοπό και είχες και όλα τα δεδομένα στο τραπέζι σου; 

Πόσο εγκληματικά μικρόψυχο ν΄αναζητάς ολοκληρωμένη κατεύθυνση από ένα «παιδί» που ανέθρεψες κακομαθημένο, αγοραφοβικό, μεγαλομανές, αχόρταγο, ωχαδελφικό, εγωμανές. Που το γαλούχησες, και πολύ σε βόλεψε αυτό, να χτυπάει παλαμάκια ή να γιουχάρει και όχι να προβληματίζεται ανοιχτόμυαλα και να ενεργεί υπεύθυνα. Που δεν του σύστησες τον κόσμο αλλά την τοπική «Ψαρού»; Και που ότι υγιές και έντιμο γεννούσε όπως π.χ τους εθελοντές της Ολυμπιάδας, του γύριζες αδιάφορα την πλάτη μόλις τελείωνες με τη δουλειά σου;

Έγραψα ένα κείμενο από συγκίνηση, για τον πρωτογενή θυμό και για έναν λαό που πήρε πάνω του την ευθύνη και σιώπησε επί μακρόν. Βούρκωσα πολλάκις για την επανεμφάνιση του όρου «τσίπα» στη ράτσα μας τον τελευταίο χρόνο. Με απόλυτο σεβασμό έπρεπε ν΄αντιμετωπίσουμε τις πρώτες, μετά τη σιωπή κουβέντες, του ανώνυμου πλήθους. Σχεδόν σαν ιερές! Χωρίς να απαιτούμε περαιτέρω εξηγήσεις. Όλοι γνωρίζαμε!  

Ωστόσο για τη συνέχεια του έργου έτρεμα. Τρέμω. Για να κυριολεκτήσω. Πάντα το έργο νούμερο ΙΙ είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Μπορεί να παρεκτραπεί σε ευκολίες. Καθώς δεν είναι μόνο στα χέρια «του δημιουργού» αλλά του marketing, των απαιτήσεων της αγοράς, του γραφείου προώθησης, του ανυπόμονου κοινού… Επικίνδυνα εύθραυστες οι ισορροπίες. Και μέχρι στιγμής οι «αγανακτισμένοι» τις χειρίζονται με αξιέπαινη σοβαρότητα.

Μεγάλη η εισαγωγή μου για να καταλήξω στα καθ΄ημάς…Η χώρα μας έχει ανάγκη από κυβέρνηση, πολιτικούς, σύστημα. Έχει ανάγκη να το πω απλά από ανθρώπους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Αποδοτικούς. Και οι «αγανακτισμένοι» κατ΄ουσίαν μαρτυρούν τη γύμνια μας σ΄αυτόν τον τομέα. Πράξη ζητάμε! Δουλειά. Όχι συνθήματα πτου κι από την αρχή. 

Δεν χρειαζόμαστε άνθρωπο για ενορχήστρωση, ούτε μελοποίηση των λόγων του πλήθους. Ζητάμε τα λόγια, έστω τα μπερδεμένα, τα αλληλοσυγκρουόμενα, τα λογικά και τα παράλογα, να μετουσιωθούν σε πολιτική βούληση και πολιτική πράξη. Ο κόσμος ξεπέρασε τους πολιτικούς και τους σπρώχνει. Ξυπνήστε! Δουλέψτε! Να διαχωριστούν με θάρρος τα εφικτά από τα ανέφικτα. Τα αληθινά «πεινάμε» από τα κακομαθημένα… Κι αν έχει ο τόπος μας κακομαθημένα «πεινάμε».  

Δεν ζητάμε ανθρώπους να εμψυχώσουν αλλά αποφασιστικούς, τολμηρούς να πράξουν. 

Δεν ζητάμε να εντυπωσιάσει η αναμνηστική φωτογραφία από την παρουσία γνωστών προσωπικοτήτων αλλά να κοντοσταθούμε, να ενσκήψουμε σε πρόσωπα ανώνυμων.

Η μορφή του Μίκη Θεοδωράκη είναι εμβληματική. Ιστορική. Μυθική. Μπορώ να νιώσω το απόλυτο ΟΛΟ που κατέκτησε σαν άνθρωπος και καλλιτέχνης. Το έργο και η παρουσία του είναι καταγεγραμμένη στο dna της χώρας μας. Έχουμε νωπά τα δάκρυα, τη συγκίνηση, το πάθος, την ορμή. Εκείνον λοιπόν τον καταλαβαίνω. Είναι και ένα είδος λαγνείας, έμμεσα να καθοδηγείς το πλήθος. Αλλά είναι το ζητούμενο του αγώνα του σύγχρονου αγανακτισμένου ακόμα ένα κολακευτικό χάδι; Είναι το ζητούμενο κι άλλο πάθος; Είναι τα συνθήματα που μας λείπουν; Είναι τα παλαμάκια; Είναι η τελετή γύρω από τεράστιο «οικογενειακό» τραπέζι; Και τα πιάτα; Τι θα γίνει με τα πιάτα; Ποιος θα τα πλύνει; Κάποιος για τη βρώμικη δουλειά ρε παιδιά!

Βρήκαμε κόσμο να χτυπάει τις κατσαρόλες. (Βρήκαμε στιχουργό και τραγουδιστή να τις τραγουδήσει κιόλας). Κάποιος για να καθαρίσει τη λίγδα τους; Εκεί μας θέλω!

Ο Μίκης Θεοδωράκης έσπευσε όπως συνηθίζει ακούγοντας τους σφυγμούς της καρδιάς του στον αγώνα…Πάντοτε μας παρασέρνει μαζί του. Αυτό τρέμω…Μια ολόκληρη γενιά «Ήμασταν δυο, ήμασταν τρεις, ήμασταν χίλιοι δεκατρείς»…Μέχρι που κυβερνήσαμε και οι χίλιοι δεκατρείς…Και προκόψαμε. Τώρα…Σαν έτοιμοι από καιρό σαν θαρραλέοι μήπως ήρθε η ώρα να βρούμε τον Έναν. Και μέσα σ΄αυτήν την αναζήτηση να ξεθάψουμε τον έντιμο, αξιοπρεπή, σοφό, παλαιοπλούσιο εαυτό μας. Τον θαμμένο Έλληνά μας;

Δημοκρατία είναι η γνώμη των πολλών βροντοφωνάζαμε κουνώντας σημαίες στα νιάτα μας. Τώρα που την κατακτήσαμε (και συνέβαλε και ο Θεοδωράκης σ΄αυτό) μήπως είναι η ώρα ν΄ασχοληθούμε με την ευλογία του ΕΝΑ. Το ένα…Ο ένας! Της απόλυτης, ακεραίας ευθύνης…(Είναι αυτό που έλεγε ο Αλεξανδρινός…Μη την εξευτελίζεις). Μας αξίζουν καλλίτερα. Δε μας χαραμίζω άλλο!

PROTAGON.GR