Στη δίψα των κουνουπιών

(...Ενα μισοσκότεινο σιωπηλό χαμάμ άνευ τουριστικής σημασίας... Τόσο απλό, τόσο δύσκολο, τόσο αφορολόγητο... Πού είναι; )

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

Κι αν το ρίχναμε στις μαστοριές; Λέω μια άποψη. Μαστοριές κάθε είδους αλλά με συνέπεια και γνώση. Οπως οι παλιοί μάστορες που τους έβλεπα και σπαρταρούσα από ζήλια. 

Γιατί θυμήθηκα τους μάστορες;

Γιατί φώναξα κάποιους για επισκευές, όπως πλακάδες, μαραγκούς και άλλους, και πουθενά το μεροκάματο δεν ήταν λιγότερο από εξήντα ευρώ. Δεν είχαν, λέει, πολλές δουλειές όπως πρώτα αλλά δεν έμεναν άνεργοι.  

Μήπως λοιπόν ήρθε ο καιρός, πέρα απ' τους οικονομολόγους, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, φιλοσοφούντες, πανεπιστημιακά βασανισμένους και πάμπολλους σχετικούς με τέτοια θέματα, ΜΗΠΩΣ λοιπόν ήρθε ο καιρός του άξιου τεχνίτη γενικώς;  

Μήπως οι γονείς πρέπει να ξεφύγουν από τη μικροαστική αντίληψη ότι τα βλαστάρια πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να σπουδάσουν σ' αυτά τα ευαγή ιδρύματα με τον ταπετσαρισμένο θυμό, την οργή και την απαξία στο επάρατο σύστημα; Αντε να πάρω απάντηση όταν ο γονιός αδυνατεί να πάει στον οδοντογιατρό λόγω σπουδών τού κατά τα άλλα συμπαθέστατου τέκνου. 

Τούτη η κουβέντα η άχαρη και αστόλιστη δεν θα γινόταν αν υπήρχε ακόμη ο κομψός στρουθοκαμηλισμός προηγούμενων δεκαετιών. Δηλαδή τότε που το επάγγελμα του ταπεινού ηλεκτρολόγου και του υδραυλικού ήταν κατάλληλο μόνο για το κινηματογραφικό status του αγαπητού μου Νίκου Ξανθόπουλου. (Μόνο ο Νίκος Δήμου έχω ακούσει ότι διαθέτει βιβλιοθήκη μεγαλύτερη του «παιδιού του Λαού».)

Τα πράγματα όμως άλλαξαν δραματικά και το να σπουδάζεις θεατρολογία, θεολογία ή ακόμη ΚΑΙ πληροφορική αποτελεί πολυτελή ηρωισμό. Ούτε τα πολυτεχνεία, ούτε οι ιατρικές, ούτε οι δημοσιογραφίες, ούτε οι νομικές, ούτε, ούτε, ούτε -εκτός και είσαι η Ute Lemper- σου εξασφαλίζουν πλέον το μέλλον που καλλιέργησε η φιλόδοξη φαντασία σου. Γιατί ο κόσμος ήρθε τούμπα τόσο απότομα που ακόμη και οι παραδοσιακοί χασισοκαλλιεργητές τάζουν κεριά στην Παναγιά τη Μαστουριώτισσα. 

Ανασφάλεια μέχρι τα μπατζάκια του Στρος-Καν λοιπόν. Και ναι μεν αγανάκτηση και επαναστατική έξαρση, αλλά η ζωή τρέχει. Και τρέχοντας σε παρασέρνει μαζί με τις απαιτήσεις. Για στοιχειώδη μιλάμε. Κάποιοι παράτησαν το ανάστημα της επιστήμης τους αναζητώντας παρηγοριά στην καλλιέργεια της γης, κάποιοι βρήκαν διέξοδο στη φύση, κάποιοι ονειρεύονται ήδη να ζήσουν σαν την Κυρά της Ρω ή να εξασκηθούν στην εξημέρωση της αρκούδας και της αγριόγατας. 

Από κει και πέρα, οι ωροσκόποι προτείνουν μετανάστευση, ληστείες αναίμακτες με λέιζερ, χειροκροτητές μετά γκαρισμάτων στα παραληρήματα του Λαζόπουλου κι άλλα που μου διαφεύγουν. Μπορεί το μέλλον να ανήκει στα αειθαλή κομμωτήρια ή στους περιποιητές νυχιών αλλά και στους συνοδούς γηραιών κυριών. Εξάλλου η μακροζωία (μαζί με τη δυστυχία) απαιτεί τη συνδρομή τέτοιων συνοδών όπως καλά ξέρουμε. 

ΟΣΟΙ λοιπόν δεν γίνουν τραγουδιστές με εφόδιο τον κανιβαλισμό τηλεοπτικών διαγωνισμών, θα πρέπει να μετρήσουν το σθένος και άλλα αξεσουάρ του σώματος και του ψυχισμού τους...

Φυσικά η Εκκλησία είναι μια κάποια λύση. Η ευσέβεια που διέπει το παπαδαριό και η σιγουριά της Δευτέρας ή και Τρίτης Παρουσίας πάντα θα προσελκύει νέες και νέους.Οσοι αντέχουν το ράσο και το «Κύριε ελέησον» φαντάζομαι θα αποπειραθούν να μπουν σε τούτη την απυρόβλητη κάστα, την υπεράνω νόμων, συνθηκών, πολιτευμάτων και υποψιών... Για την Εκκλησία η υπομονή και η πνευματική άσκηση είναι εκείνες που θα κατατροπώσουν τα «μνημόνια» της ύλης και τη φλόγα της σάρκας! Γι' αυτό πρέπει να αντισταθούμε με την πεποίθηση ότι ο Θεός μας σβέρκωσε το ΜΝΗΜΟΝΙΟ για να μας δοκιμάσει όπως τον Ιώβ, όπως τον Αβραάμ, όπως τον Τσοχατζόπουλο κι άλλους συνδαιτυμόνες της Βίβλου.

Το μεγάλο ερώτημα προς τη βαθυστόχαστη Κοζανίτισσα υπουργό Παραπαιδείας είναι ΑΝ τελικά το χαρίεν επάγγελμα «βουλευτής» θα νομιμοποιηθεί επιπλέον με ίδρυση σχετικής σχολής στα ΤΕΙ. 

Κι ο καιρός τρέχει...(...)

Γεμίζουν οι πλατείες, αδειάζει ο κόσμος κι ακόμη τα κουνούπια διψούν με τον παλιό τρόπο.