Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ
rvranas@otenet.gr
Αλλοι άνθρωποι πεθαίνουν νέοι και άλλοι σε βαθιά γεράµατα. Και οι µεν και οι δε θα ήθελαν να ζήσουν όσο γίνεται περισσότερο. εχουν όµως το ίδιο δικαίωµα στη ζωή; Μπροστά σε τέτοια βασανιστικά ερωτήµατα βάζουν τους ανθρώπους οι επιλογές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που κάποτε υπόσχονταν ισόβια περίθαλψη για όλους, από την κούνια µέχρι τον τάφο.
Η οικονοµική κρίση είναι γι’ αυτές τις κυβερνήσεις η µεγάλη ευκαιρία για να ξεχάσουν την υπόσχεσή τους. Eίναι προτιµότερο, λένε, να διαθέσουµε πόρους στους νέους και τους άρρωστους, παρά στους γέρους που έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουν. ετσι, όπως γράφει η εφηµερίδα «Χέραλντ της Σκωτίας», υπάρχουν σήµερα γέροι που κρύβουν την ηλικία τους προκειµένου να εξασφαλίσουν καλύτερη θεραπεία. Η συζήτηση που γίνεται για το βρετανικό σύστηµα υγείας δεν συµφέρει καθόλου τους ηλικιωµένους. Θυµίζει µάλιστα σκέψεις που είχε διατυπώσει ο σύµβουλος του προέδρου οµπάµα σε ιατρικά θέµατα, ο ίζέκιελ εµάνουελ, για διακοπή της περίθαλψης σε ασθενείς που πάσχουν από γεροντική άνοια. Για να γίνουν πιο πειστικοί, αυτοί που απεργάζονται την ιδιωτικοποίηση του βρετανικού συστήµατος υγείας προαναγγέλλουν την κατάρρευσή του. Και λένε: αν περιοριστεί η νοσηλεία των ηλικιωµένων, θα ελαττωθούν οι πιέσεις που δέχεται το σύστηµα. Μάλιστα, ο καθηγητής Φιλ Χάνλον υποστηρίζει πως ό,τι είναι οικονοµικά συµφέρον είναι και πιο ανθρωπιστικό. Και βάζει το ερώτηµα: Πόσο είναι ανθρωπιστικό να υποβάλλει κανείς τους ηλικιωµένους σε επίπονες διαδικασίες που δεν µπορούν να αποτρέψουν το αναπόφευκτο;
Oµως, αυτοί οι ηλικιωµένοι πλήρωναν σε όλη τη ζωή τους το δηµόσιο σύστηµα υγείας, χωρίς πολλοί από αυτούς να χρειαστούν τις υπηρεσίες του παρά µονάχα στα τελευταία τους. Ποιος έχει το δικαίωµα να τους αρνηθεί την ευκαιρία να παρατείνουν τη ζωή τους, χωρίς να ολισθήσει η κοινωνία σε αυτό που λέµε «ο θάνατός σου η ζωή µου»;
Ο,τι αφορά τους εργαζόµενους, η σύνταξή τους, η υγεία τους, η παιδεία τους, πρέπει σώνει και καλά να είναι κερδοφόρο. Γιατί να πρέπει όµως να διαχειριστούµε τις υπηρεσίες που παρέχουν αυτά τα κοινωνικά αγαθά σαν να είναι επιχειρήσεις εισηγµένες στο χρηµατιστήριο; ∆ιαχειρίστηκαν ποτέ έτσι οι κυβερνήσεις τούς φοροφυγάδες που σιγουρεύουν τα λεφτά τους στους φορολογικούς παραδείσους, ανοίγοντας µαύρες τρύπες στα δηµόσια ταµεία; Φορολόγησαν ποτέ τα µεγάλα εισοδήµατα τόσο βαριά όσο φορολογούν τα µικρά;
Τις µαύρες τρύπες και τα ελλείµµατα τα βλέπουν µονάχα στις δαπάνες µιας κοινωνίας που παραστέκεται µε αλληλεγγύη στους ενδεείς, τους ασθενείς και τους ηλικιωµένους της. Η επιλογή των κυβερνήσεων είναι να αποδοµήσουν αυτή την αλληλεγγύη και να παραδώσουν στους ιδιώτες ό,τι είναι δηµόσιο και δωρεάν, ακόµη και την υγεία. Και τότε οι προνοµιούχοι θα έχουν πρόσβαση σε καλές ιατρικές φροντίδες, ενώ οι παρακατιανοί θα πεθαίνουν από τις αρρώστιες και την πείνα.
Η παράδοση της δηµόσιας υγείας στους ιδιώτες προοιωνίζεται µια νέα ευγονική, που θα διαιωνίζει το είδος των πλουσίων και θα εξοντώνει το είδος των φτωχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου