Τέλος εποχής και ψευδαισθήσεων

Γράφει ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Η «ΛΥΠΗΤΕΡΗ» -για τη μέχρι τώρα «ζημιά»- βρίσκεται ήδη στο τραπέζι. Αυτοί που έκαναν το «μεγάλο γλέντι» και πέταξαν τα πολλά «πανέρια με λουλούδια» την «έκαναν» εγκαίρως, αφήνοντας στο πρώτο τραπέζι πίστα κάτι γεροντάκια συνταξιούχους και μερικούς δημοσίους υπαλλήλους να πληρώσουν το λογαριασμό…

Η ΑΔΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΗΣ. Οπως και ο εμπαιγμός. Οχι γιατί δεν έπρεπε να περισταλεί ο δημόσιος τομέας. Αλλά γιατί η μονομέρεια και η «εκδικητικότητα» των μέτρων είναι που προκαλεί και παράγει το αίσθημα της αδικίας. Και επειδή «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται», η ωμή πραγματικότητα που ορθώνεται μπροστά μας απαιτεί την επίσημη κήρυξη της λήξης της μακάριας περιόδου του κομματικού οπαδισμού, των αυταπατών, των ψεμάτων και των αφελών προσμονών. Τέλος!

Απαιτεί όμως και τον ενταφιασμό του δημαγωγικού μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας. Αυτού του μοντέλου που καλλιεργεί εφήμερες εντυπώσεις και μακροχρόνιες στρεβλώσεις. Πρόσκαιρες «νίκες» και μεγάλης διάρκειας ήττες. Εφήμερους «πανηγυρισμούς» και ατέλειωτα μνημόσυνα. Παροδικές «χαρές» και μόνιμες νοσηρές νοοτροπίες και συμπεριφορές. Στο πλαίσιο αυτό, η ίδια ή η ανασχηματισμένη κυβέρνηση οφείλει να κάνει μια νέα αρχή.

ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ τη μέθοδο της διακυβέρνησης διά των επικοινωνιακών κόλπων και με ευαγγέλιο το μύθο με την «καλύβα του Χότζα». Να πάψει να «κερδίζει» νίκες σε «μάχες» που δεν δόθηκαν ποτέ, όπως με το 13ο και το 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα… Να πάψει να «διαβεβαιώνει» για ό,τι δεν είναι σε θέση να διαβεβαιώνει, όπως ότι «δεν» πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα μέσα στο 2010 ή ότι «δεν» θα αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης… Να πάψει να αρνείται να δει τα δικά της λάθη αυτό το επτάμηνο: Από τότε που διαλαλούσε μόνη της ανά τον κόσμο πόσο κοντά στη χρεοκοπία είμαστε και πόσο διεφθαρμένη χώρα είναι η Ελλάδα, μέχρι το «δάνειο» από τους Κινέζους που αποτέλεσε «σήμα» για τον τρελό χορό των spreads και τη διερευνητική διαρροή της πρόθεσης για φορολόγηση των καταθέσεων που έστειλε ένα σωρό δισ. στο εξωτερικό. Εως τη «μεγάλη μπλόφα» με το ΔΝΤ και τα «βαθιά λαρύγγια», που μιλούσαν την «κατάλληλη στιγμή», όταν δηλαδή «κινδύνευε» το πάρτι της κερδοσκοπίας με τα ελληνικά ομόλογα. Και κυρίως, με την καθοριστικής σημασίας, όπως αποδεικνύεται και τώρα, καθυστέρηση στη λήψη μέτρων.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ: Αν τον Δεκέμβριο ή τον Ιανουάριο είχαν ληφθεί έστω τα μισά από τα μέτρα που ελήφθησαν τώρα, δεν θα βρισκόμασταν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Ολα αυτά έχουν δημιουργήσει ήδη στην κυβέρνηση το κεφάλαιο των δικών της ευθυνών. Το οποίο σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί ούτε παραγράφει τις κολοσσιαίες ευθύνες των κυβερνήσεων Καραμανλή. Οι οποίες υπάρχουν για να αναμετρώνται με τη συλλογική μνήμη και με την Ιστορία, αλλά και για να βασανίζουν τον Α. Σαμαρά, όσο δεν βρίσκει τον τρόπο να διαχωρίσει τη θέση του οριστικά και αμετάκλητα.

Η Ν.Δ. ήταν εξ αρχής μέρος του προβλήματος. Από την Κυριακή έγινε και το ΠΑΣΟΚ. Και δεν έχει πλέον τόσο μεγάλη σημασία η ποσόστωση των ευθυνών. Γιατί το κύμα της κοινωνικής αγανάκτησης που έρχεται, καβάλα στο στρόβιλο του θυμού και της «διαχρονικής πολιτικής ευθύνης», δεν σπαταλά πλέον χρόνο για διακρίσεις και αποχρώσεις. Είναι ισοπεδωτικό. Κι αυτό είναι ίσως το πιο επικίνδυνο για το πολιτικό σύστημα, αλλά και για την αναγκαία επιτυχία του νέου προγράμματος προσαρμογής…