Ψευδαισθήσεις τέλος

Της Μάρθας Καϊτανίδη

Εν µέσω της αναπτυξιακής «φούσκας» και της πλασµατικής ευηµερίας - ένα παραµύθι που κράτησε για περίπου τρεις δεκαετίες - η γενιά των σηµερινών 30άρηδων «σφραγίστηκε» ως η γενιά των µεγάλων προσδοκιών. Οι νέοι που γεννήθηκαν για να σπουδάσουν µαζικά, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, να γίνουν επιστήµονες και να αρπάξουν την ευκαιρία.

Τα δάνεια έτρεχαν - και οι γονείς τους βούλιαζαν µέσα σε αυτά, θυσιάζοντας τον ήρεµο ύπνο τους για να αποκτήσουν τη δική τους πρώτη κατοικία - το Χρηµατιστήριο ανέβηκε - κάποιοι κέρδισαν υπέρογκα ποσά, διδάσκοντας στους µικρότερους την τέχνη της απόκτησης γρήγορου και εύκολου κέρδους - η κατανάλωση απογειώθηκε - µετατράπηκε σε συνήθεια και έπειτα µετεξελίχθηκε σε ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης.

Τα πούρα άναβαν κάθε φορά που ένα από τα τέκνα - που στο µέλλον θα γεννούσε το χρυσό αυγό - έπαιρνε το πτυχίο του. Οι απαιτήσεις όµως δεν σταµατούσαν: ακολουθούσαν µεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο και µετά βουρ για διδακτορικό - όλα συνέβαιναν µε τέτοια συχνότητα που «πήξαµε» στους doctors.

Η φοιτητική ζωή δεν ήταν και εύκολη. Το σλόγκαν που κυκλοφορεί στους διαδρόµους των πανεπιστηµίων είναι χαρακτηριστικό και ενδεικτικό της νεοελληνικής κουλτούρας: «Κουβάλα τον προτζέκτορα για να σε κάνω λέκτορα»!

Οµως, οι κόποι τους θα «καρποφορούσαν». Θα είχαν αντίκρυσµα στο µέλλον - κάπως έτσι τους καθησύχαζαν οι γονείς τους, όταν µε αδιαµφισβήτητες προγνωστικές µεθόδους κατέληγαν στην εκτίµηση πως τα παιδιά τους είχαν κερδίσει το στοίχηµα της ζωής, που µεταφραζόταν σε έναν παχυλό µισθό.

Ετσι, κύλησαν τα χρόνια των µεγάλων προσδοκιών. Οι γονείς των 30άρηδων µεγάλωσαν - µέσα στην άγνοιά τους - τους νέους οικονοµικούς µετανάστες. Εξειδικευµένους επιστήµονες που αναζητούν δουλειά στο εξωτερικό, αφού η χώρα τους δεν τους σηκώνει. Οσοι πάλι παραµείνουν πεισµατικά εντός των συνόρων, θα αρκεστούν στα λίγα και όχι στα πολλά - όπως προσδοκούσαν οι γονείς τους.

Ονειροπολήσεις και ψευδαισθήσεις τέλος...